💘မှတစ်ပါး...အခြားမရှိ💘

အပိုင်း(၂၈)

💘မှတစ်ပါး.....အခြားမရှိ💘

       အပိုင်း(၂၈)

စိုးရိမ်တကြီး မေးသံနှင့်အသံ သူမဘေးနား ချက်ချင်းရောက်လာပြီး ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်သည့် သူ့ကို နာကျင်နေသည့်ကြားကနေ မော့ကြည့်မိ၏။

"ခြိမ့်...ဘာဖြစ်တာလဲ"

မော့ကြည့်လာသည့် မျက်နှာလေးတစ်ခုလုံး နီရဲလျက် ချွေးများ ရွှဲနစ်နေကာ..၊

"ဗိုက်...ဗိုက်နာလို့.."

"ဟင်!...မွေး..မွေးတော့မလို့လား၊ ဒါဆို ဆေးရုံသွားမယ်"

"အို မဟုတ်ပါဘူး၊ ကလေးမွေးချင်လို့ မဟုတ်ပါဘူး"

သူ ကပြာကယာပွေ့ချီဖို့ ပြင်တော့ မျက်နှာလေးရှုံ့မဲ့နေသည့် ကြားကနေ ခြိမ့် အသံတုန်တုန်လေးနှင့် ငြင်းဆန်သည်။ညှိုးရော်နေသည့် မျက်နှာနွမ်းနွမ်းလေးနှင့် ခြိမ့် ချွေးသီးချွေးပေါက်တွေ ကျနေပုံက ဝေဒနာခံစားနေရတာ အထင်အရှား။

ခြိမ့် သူ့ကို ဒေါသတကြီး နှင်ထုတ်ဖို့ မေ့လျော့နေဟန်တူသည်။ ခုတင်မှာ ခေါင်းလေးတင်ကာ အံကြိတ်ထားသည့် မျက်နှာလေးကို ကြည့်နေရင်း စိုးရိမ်စိတ်တို့နှင့် ရင်မှာ ဗလာင်ဆူလာရ၏။

"မွေးချင်လို့ မဟုတ်ရင် ဘာဖြစ်လို့လဲ၊ ဗိုက်က ဘယ်လိုနာနေတာလဲ"

ပြန်မဖြေပဲ အံကြိတ်ခံနေသည့် သူမကို ဘယ်လိုမှ မကြည့်ရက်။ ခုတင်ပေါ် မှီထားသည့် ခေါင်းလေးကို ဆွဲထူကာ ရင်ခွင်ထဲမှာ မှီစေ လိုက်မိ၏။ပြီးတော့ ချွေးတို့နှင့် နင့်နေသည့် ကိုယ်လေးကို တယုတယထွေးပွေ့ထားမိရင်း နူးညံ့သည့်ဆံနွယ်လေးတွေ၊ နဖူးစပ်လေးကို ပါးပြင်နှင့် ပွတ်တိုက်ကာ...၊

"ဆေးခန်းသွားရအောင်.."

ခွေခွေလေးပုံကျနေသည့် ကိုယ်ကို ကောက်ပွေ့လိုက်တော့ ခြိမ့် မငြင်းဆန်ပါ။ မျက်တွင်းလေးတွေချောင်ကျလျက် နှုတ်ခမ်းလေးတွေပါ ဖြူရော်ရော်နှင့်..။

"အား...နာလာပြန်ပြီ၊ လွှတ်...အောက်ချပေး"

ခြိမ့် မျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့ နီမြန်းကာ အတင်းရုန်းတော့၏။