💘မှတစ်ပါး...အခြားမရှိ💘

အပိုင်း(၃၀)

💘မှတစ်ပါး....အခြားမရှိ💘

        အပိုင်း(၃၀)

"အ!...ကျွတ်..ကျွတ်.."

မျက်နှာလေး ဖွေးစွတ်ကာ ချွေးသီးချွေးပေါက်တွေ ပြိုက်ပြိုက်ကျနေသည်။ သို့သော် နာကျင်မှုကို စုပ်သပ်ညည်းညူကာ ခြိမ့် အံကြိတ်ခံနေပုံကို မြင်နေရ၏။

"ခြိမ့် အရမ်းနာနေတာ ကျွန်တော် ဘယ်လိုမှ ကြည့်မနေနိုင်တော့ဘူး၊ ခွဲမွေးလိုက်တာ ကောင်းမယ်ဗျာ"

"လူနာက ရိုးရိုးမွေးချင်တာ ၊ စောင့်ကြည့်ပါဦး..မွေးတော့မှာပါ၊တစ်ညလုံးနာထားတာ ဒီမနက်မှ မမွေးရင်တော့ ခွဲရလိမ့်မယ်"

"ဟုတ်ပါ့မလားဗျာ၊ ဗိုက်ကြီးက နည်းတာကြီး မဟုတ်ဘူး အမွှာတွေ ဘာတွေများ ဖြစ်နေမလား"

"ရှင်တို့ အန်ထရာဆောင်းရိုက်မကြည့်ဘူးလား"

"ဗျာ!...မရိုက်ဘူး"

နာကျင်မှုကို အံကြိတ်ခံစားနေရသည့် ခြိမ့်ကို ကြည့်ရင်း သူပါ နာကျင်လာရသည်။ မနေ့က ပူထူပြီး မောင်းမိခဲ့တာ သူတို့မကြာသေးမှီကမှ ဖွင့်လှစ်ထားခဲ့သည့် ကိုယ်ပိုင်ဆေးရုံသို့..။

ခြိမ့် အပ်ထားသည့် အိုဂျီ ဒေါ်သက်သက်မာသည်လည်း သည်ဆေးရုံမှာ ထိုင်သဖြင့် ကံကောင်းသွားသည်။ရင်သွေးအတွက် စိုးရိမ်ပူပန်နေသဖြင့် မာနထားရမှန်း သတိမရတော့။

မိဘပိုင်သည့် ဆေးရုံမှာ သူ့ဇနီးကို မွေးဖွားတာ မေမေတို့ သိသွားမှာလည်း မစိုးရိမ်တော့။ ခုချိန်မှာ ခြိမ့်နှင့် သူ့ကလေးအတွက်ကလွဲပြီး ကျန်တာတွေ ခေါင်းထဲ မရှိ။

ကိုကို ဒေးဂျူတီဖြစ်ဟန်တူသည်။ သူတို့ဆေးရုံရောက်ကတည်းက ကိုကိုနှင့် မတွေ့ရသေးပါ။ ဆေးရုံကိစ္စကို သူ နားမထောင်တော့ ဒီက ဝန်ထမ်းတွေ သူ့ကို သာမန်လူနာရှင်တစ်ယောက်ထက် မပို။ သူကလည်း ဒီကိစ္စနဲ့ပက်သက်ပြီး ဟိတ်ဟန်လုပ်ပြီး ထွေထွေထူးထူး ရှင်းပြမနေချင်။

တစ်ချက်တစ်ချက် သတိလစ်ချင်သလို ဖြစ်သွားသော ခြိမ့်သည် နာကျင်မှု ဝေဒနာကို အလူးအလိမ့် ခံစားနေရရှာသည်။သို့သော် ခြိမ့် အော်ဟစ်မနေ။ အံကို တင်းတင်းကြိတ်ထား၏။ သူ ခြိမ့်လက်လေးကို တင်းတင်းဆုပ်ထားရင်း သူမခံစားနေရတာကို ဘယ်လိုမှ မကြည့်ရက်တော့။ သူပါ သူမနှင့် ထပ်တူခံစားရကာ သူ့လက်ထဲက သူမလက်လေးကိုသာ ခပ်တင်းတင်းဖိဆုပ်ထားမိ၏။