kalbime sırlarımı gömdüm

BÖLÜM-3

Merhabalar canlarım
Okunma sayımız her geçen gün artıyor çok mutluyum teşekkür ederim
Bölümleri daha sık atmaya çalışıcağım ama şu an tatilde size bölüm atıyorum bölüme geçelim lütfen yorum yapmayı unutmayın

~~~

MİRAN ÖZDEMİRDEN

Ölmek neydi beş harfli acı dolu bir kelime peki yaşarken ölmek neydi
İki kelime bir insanın hayatına ne kadar acı katabilir di ne kadar bilinmezliğe sürükliyebilir di

Dizlerimin üstünde nefes nefese dururken siren sesleri ile kendime geldim etrafıma bakınca bütün insanların yanıma toplanmaya başladığını gördüm hayat bana neden hiç gülmüyordu neyin bedelini ödüyordum hep

Zorla titrek bir şekilde ayağa kalktım ve tekrar aynı yere baktım gözlerim sıkıca kapandı

Toz bulutu ve enkaz

Bağırma sesleri ile gözlerimi açtığımda içerden çıkabilen kişilerin olduğu yere baktım gözlerim dilarayı aradı hatta bir kaç kere dikkat ile baktım ama yoktu

Çıkabilen kişiler Araf ağa,hilda yenge,yaren,doruk İlayda ve sadece dağhan vardı zaten onların da üstü başı toz kan olmuştu yaren'in gelinliği kana bulanmıştı dinçin ismini sayıklayıp duruyordu

Yanlarına koştum Araf amaca bana doğru sendeleydince sarıldım o kollarını bile kaldıramadı hala şoku atlatamamıştı tepki vermiyordu

Kısık sesle"kızım,oğlum"dediğini duydum

İtfaiyeciler bir yandan enkaz yığını ile ilgileniyorlar bir yandan da içerde bilinci açık biri varmı diye kontrol ediyorlardı"içeride uyanık biri varmı!"

O sırada enkaz altından cılız bir ses duyuldu itfaiyeci eliyle herkesi susturdu sese odaklandı

"Ben...dinç...k-kız...kardeşim...çok...
Kötü...y-yardım edin"diye ses duyunca Araf amca benden hemen ayrılıp o tarafa gitti

Allah'ım nolur ona bir şey olmasın

"Dinç tamam biz size yardımcı olucağız ama senden bir şey istiyeceğim kız kardeşine yakınsan kalp atışlarını kontrol eder misin" dedi itfaiyeci

İçerden bir süre ses gelmedi ellerimi saçlarıma geçirdim ve güzelimin deniz gözlerini düşünmeye başladım o gözler kapanmamalıydı

"N-nabzı...çok y-yavaş"dedi dinç

Hilda yenge yere devrildi dağhan ve İlayda onu tutarken doruk hıçkırarak ağlıyordu Araf amcanın kolundan tutarken bir yandanda sesizce göz yaşı döküyordum

"Tamam dinç biz hemen sizi çıkarıcaz"dedikten sonra itfaiyeci işine devam etti

"Afadı ara Miran görevlileri ara zamanımız yok oğlum yardım et"
Dedi Araf amaca bana dönerek konuşacak mecalim kalmadığı için başımla onaylayıp telefonumu çıkardım

Tam o sırada bir hareketliliği ile gözlerim tekrar aynı yere dikildi baktığım yerde gördüğüm ile telefonum yere düştü parçalandı

Dilara solgun bir şekilde yavaşca enkazdan çıkarılıyordu bütün elbisesi koyu kırmızıyla kaplanmıştı alnından boynuna su damlar gibi kan damlıyordu ben beyaz teni kanla kırmızı kesilmişti

Dağhan annesini bırakıp kardeşinin ellerinden tuttu sağlık ekiplerinin gelip dilarayı sedyeye aldıklarını gördüm

Ben de yerimden ne geri adım atabildim ne de ileriye olduğum yere çakılıp kalmıştım