Aşkımızın Gücü

Gerçekler

A: Kızım benle konuşmak istemişsin.

H: Evet baba. Ben Ali Rahmeti özledim. Ben onsuz yapamıyorum artık. Artık gelse Müjganla onu da özledim. Çocuklar öğrense artık gerçek babaları kim.

A: Emin misin kızım? Evet biliyorum, görüyorumda özlediğini. Ama çocuklar kabul etmezse.

H: Ömür ilk başta inanmaz ama bizim ciddi olduğumuzu görürse kabul edecektir. Ama Demir'i bilmiyorum. Ama kabul etselerde etmeselerde ben artık sevdiğim adamla olmak istiyorum.

A: Tamam kızım. Ben ilk önce Ali Rahmeti çağırır sonrasında torunlarla konuşurum. Beni dinlerler. Ben açık açık onlarla konuşacağım. Hiç merak etme.

H: Teşekkür ederim baba.

Deyip kalkar ve sarılır babasına. Sonra odasına gider. Odasından Lütfiye'yi arayıp babası ile konuştuklarını anlatır. Ve ertesi gün buluşma konusunda söz vermişlerdi birbirlerine.

Aziz beyde önce Ali Rahmet'in İzmir'deki fabrikasına telefon açıp gelmesi için haber verir.

Akşam olmuş yemeğe oturmuşlardı. Aziz Bey lafa girer.

A: Çocuklar sizinle konuşmak istediğim bir konu var.

Ö: Evet dede seni dinliyoruz.

A: Lafa direk giriyorum. Adnan Yaman sizin babanız değil.

D: Pardon. Dede ne dediğinin farkında mısın?

Ö: Dede bizim babamız Adnan Yaman başkası değil. Olmaz da.

D: Ömür haklı. Bizim babamız o başkası olamaz.

A: Beni dinleyin. Yaptığım bir hata sonucu annenizi babanızdan ayırdım. Üstelik Demir yüzünden cezaevine de girdi. Siz Adnan Yaman'ı hiç tanımamışsınız.

D: Daha fazla dinlemek istemiyorum dede. Size afiyet olsun. Hadi Ömür arkadaşlar bekliyor.

Demir ve Ömür sofradan kalkarlar ve arkadaşları ile buluşmak için konaktan çıkarlar. Hünkar babasına umutsuzca bakar.

A; Merak etme kızım ne olursa olsun siz beraber olacaksınız. Geçmişte yapmış olduğum hatayı düzelticem.

H: Peki çocuklar ne olacak baba. Ali Rahmeti kabul etmiyorlar. Ben ne çocuklarımı nede sevdiğim adamı kaybetmek istemiyorum. Size afiyet olsun.

Hünkar masadan kalkmış odasına gitmişti. Eline gençken Ali Rahmet ile birlikte çektikleri fotoğrafı alır ve yatağa uzanır. Ve ağlayarak uyuyakalır.

Ertesi gün olmuş herkes kahvaltıya oturmuştu. Bükre, Gönenç ve Onat'ta kahvaltıya gelmişti.

B: Çocuklar siz neden dedenizi dinlemeden sofradan kalkıyorsunuz.

Ö: Dediği şeylerden dolayı hala.

B: Ne demişte öyle bir şey yapma gereği duydunuz.

D: Çünkü bize babamızın Ali Rahmet Fekeli olduğunu söyledi ancak bizim babamız Adnan Yaman.

Ö: Başkası değil. Olmadı olamaz da.

Hünkar çocukların bu tavrına sinirlenmişti bu yüzden bağırarak konuşmaya başlar.

H: Ne düşünürseniz düşünüz Ali Rahmet sizin babanız ve öyle olacak. Bundan sonra ikinizde benim onla aramda olan hiç bir şeye karışmayacaksınız.