Son Aşk~

tanışma

  Herkese merhabaa bu benim ilk kurgum hatalar ve kusurlar olabilir ama zamanla düzelir eğer okuyup beğenirseniz kitap hakkındada konuşabilirizz sizinle daha çok görüşeceğiz💖

  Her zaman olduğu gibi bu sabahta erken uyanmıştım çünkü ders çalışmam gerekiyordu.Ders çalışmamın yanı sıra uyuyamıyordum. İçimde bir sıkıntı vardı ama ben bunu bir türlü çözemiyordum.

  Üniversitede kaldığım evde altı kişiydik ve evde oldukça küçüktü burada ders çalışmakta zordu.Heleki benim gibi psikolok istiyorsanız daha da zordu çünkü bu evde önce kendi psikolojinizi korumanız gerekiyordu. Açelya,Gece,Deniz,Işıl ışık,Ceren ve ben yani Yıldız. Bizim altı kişilik grubumuz böyleydi Açelya genellikle sessizdi ve hiç konuşmazdı Gece,Deniz ve Işık çok kıpır kıpırlardı ve evde hiç durmazlardı Ceren ve ben ise hedefimiz olan mesleği almaya çalışıyorduk. Bir birbirimizden çok bağımsızdık fakat birbirimizi çok seviyorduk.

  "Yıldız yeter bıktık artık ders çalışmayı bırak" Deniz'in sesiyle düşüncelerimden kurtulup onlara baktım

  "Oooo Yıldız dersi bırakacakta bizde göreceğiz" ışığa göz devirdim tam bir şey diyecekken araya Ceren girdi

  "Kızdan ne istiyorsunuz bırakın çalışsın."

  "Çalışıp ne olucak zengin koca bulsun yaşasın hayatını" bu kız bir gün elimde kalacak her şeye bu şekilde karışırdı Işık.

  "Hadi yemek yapın" Işık bunu söylediğinde ona attığım bakışlardan kıkırdadı.Ceren tam ayağa kalkacakken kolundan tuttum gibi  yerine geri oturttum ve Işığa bakarak konuştum "kendin hazırla hizmetçin yok tatlım* tekrar kıkırdadığında ağzının ortasına yapıştırmamak için zor tuttum kendimi *siz yapicaksinız bitti" bu sefer ben sırıtmıştım "ışıkcığım dışarıda gezip erkek peşinde koşup tüm paranı yiyeceğine yemek alıp yeseydin evde yemek yok ayrıca olsa bile karşında köle yok Hepinize Açelya, Gece, Deniz ve Işık ders çalışıp hedefimizin olması size koyabilir fakat geç değil sizdede çabala sizinde olur" Bunları söylerken gram acımamıştım çünkü bu sözleri çoktan haketmişti bu evde onlarla yaşıyordum çünkü zorundaydım.

  Cereni kolundan tutup kapıya doğru cekistirdim Işığın yüzü sinirden kızarmıştı ama zerre kadar umurumda değildi.

  Evden çıktığımizdan beri sadece on dakka olmuştu. Ceren olanların etkisinde olmalıydı ki hiç bir şey dememişti. Bir restoranda girdiğimizde en köşede bir yere oturmuştuk.

  "Ceren ben üzgünüm senide öyle çekiştirdim ama-"sözümü keserek elimi tuttu

"Biliyorum çok yoruldun bende çok yoruldum zaten iyiki yaptın birinin onlara ders vermesi gerekiyordu ve sen bunu yaptın teşekkürler* bana güzel bir gülümseme vermeye çalıştı fakat o masmavi gözlerindeki endişeyi çok iyi görüyordum.

  Garson yanımıza gelip bize ne istediğimizi söylediğinde Ceren için yemek sipariş vermiştim. Benim pek iştahım yoktu. Annem ve babam öldükten sonra oldukça zayıflamıstım. Ailem trafik kazası sonucunda ölmüşlerdi o dönem büyük bir çöküş yaşamıştım. Tamıtamına 2 yıl geçmişti ve bugün ikinci yılları olmuştu. Birazda bu yüzden bugün biraz sinirli ve üzgündüm. Ailem öldükten sonra tek çocukları ben olduğum için ikisininde parası bana kalmıştı fakat o parayı harcamaya içim el vermemişti ve iki yıldır o paraya elimi sürmemiştim daha doğrusu yüreğim el vermemişti.

  "İyi misin? Yıldız" Cerenin omzuma dokunmasiyla gözümden akan bir damla yaşı silmiştim. O kadar dalmıştımki gözümden yaş damladiginin farkında bile değildim. "İyiyim tatlım" ona sahte bir gülümseme verdim.

  Garson geldiğinde Cerenin gözleri parladı düşündüğümdende daha aç olmalıydı. Garson masaya yemekleri koyduğunda ceren yıllardır yemek yememiş gibi yemeğini yiyordu. Bende sonradan sipariş verdiğim çayı içiyordum. Ceren bana bakıp "aşkım sende ye diyince" ona gülümseyerek "yok tatlım sen ye ben aç değilim "
Dediğimde tekrar yemeğine gömüldü bu duruma hiçte üzülmüş gibi gözükmüyordu.
 

(...)

  Cerenle restorandan çıktıktan sonra sahile geçmiştik. Bir bankta oturup dertleşiyorduk.

  "Yıldız sen olmasan ben ne yapardım iyiki varsın" o bunu söylediğinde sertçe yutkundum çünkü onunla aynı kaderi paylaşıyorduk. Evde yaşadığımız arkadaşlarımızla ne kadar kavga etsekte onları çok seviyordum ben onların canına bile alabilir ama başkası onların kılına bile dokunamazdi. 

  "Ceren"

  "Hmm"

  "Diyorum ki bu okuldan gitsek mi?" Bunu dediğimde gözleri şaşkınlıkla açıldı.

  "Neden böyle bir şey dedin ki Yıldız?"

  Ona bunu nasıl söyleyeceğimi bilmiyordum ama o okulda çok değişik şeyler oluyordu yani şöyle sınıfı herkes geçiyor hiç ders calismayanlar, sınava girmeyenler hatta okula gelmeyenler bile takdirname alıp bir üst sınıfa geçiyordu sanki bir an önce tüm öğrencileri okuldan göndermek istiyorlardı ve sanki bunu sadece ben görüyordum. Bunu Cerene nasıl söyleyeceğimi bilmiyorum çünkü ona bunu söylediğim gibi hemen korkacaktı. Evet biraz korkutucu ama bunlar sadece benim düşüncemdi belkide ben saçmalıyordum.

  "Boş ver tatlım öylesine dedim"

  "Yıldız lütfen söyle"

  "Bir şey yok dedim sadece okul sıkıcı gelmeye başlamıştı o yüzden "

  "Emin misin?"

  "Evet, Ceren sen boş ver ben öylesine söyledim "

  "Peki"

  Onu bu şekilde geçiştirmiştim o kadar inatciki bir şey demeye gelmiyordu..

  Cerenle eve doğru yürüyorduk ben yine yolda düşünüyordum bundan sonra ne yapacağımı. Cerenin attığı çığlıkla hemen yanıma baktım.
Aman Allah'ım gördüklerim hayatta en kötü gördüğüm ikinci görüntüydü. Ceren yerde kanlar içinde yatıyordu ve etrafında insanlar. Ben ne hareket edebiliyordum nede konuşabiliyordum olduğum yere oturdum ve titriyordum şuan kendi gücüm olsa araba soferini kendi ellerimle boğardım. Çünkü yine hayatımdan birini almışlardı yinemi her zaman mı böyle olmak zorundaydı bu arabalar hep benim sevdiklerimin hayatını mı alacaklardı? Tam birine alıştım derken o da gitmişti ben hiç bir zaman mutlu olamayacaktım...

  Bölüm sonu...

Evett ilk bölümün sonuna geldik.(Biraz kısa oldu)ilk başta karakterleri ezberlemek zor olacaktır ama zamanla alışırız bende sizinle alışacağım bu karakterlere dhdbbdb Sizlerle ikinci bölümde görüşmek üzere 😘💖