"İyi, güzel. Görüşürüz o zaman. Öptüm."
Dediğim şeyle birlikte gözlerim usulca aralandı. Bakışlarımız kısa bir an buluştu.
"Hayır." diye mırıldanmıştı. "Öpmedin."
-
Avukat Cansu Akay ve profesyonel futbolcu Barış Alper Yılmaz'ın uçakta karşılaşması...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Cansu Akay
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Barış Alper Yılmaz
-
Havalimanına ulaştığımızda içime bir sıkıntı çökmüştü. Yaklaşık 3 ay boyunca annemle babamdan ayrı kalacaktım. Annemin uyarısıyla taksiden indik. Şoför valizleri almak için bagajı açınca yanına doğru ilerleyip, ona yardım ettim.
Annemin de yardımıyla 2 valizi alıp havalimanına giriş yaptık. Uçağımın kalkmasına 45 dakika vardı.
Oturduğum yerden kalkıp, "anne ben yiyecek bir şeyler alayım hemen gelirim." Telefonla ilgilenen annem sadece başını sallamakla yetinmişti.
Havalimanı o kadar kalabalıktı ki yere iğne atsak düşmezdi. Rize'nin havalimanına pek hakim değildim buraya gelişim 3. sefer falandır. Tabelalara bakarak bir büfe buldum ancak önünde uzun bir kuyruk vardı.
Eğer burada fazla zaman kaybedersem uçağı kaçırabilirdim.
Yaklaşık 20 dakika sonra bir su birkaç atıştırmalık alıp oradan ayrılmıştım. Havalimanın koridorlarında Galatasaray formalı yolcular görünce biraz olsun mutlu olmuştum.
Karşımdan gelen bir kız çocuğunun üzerinde yine Galatasaray forması vardı ve kız ağlıyordu. Yanındaki kişi sanırım annesi, "annecim ağlama fazla kalabalıktı birdahaki sefere fotoğraf çekineceğiz söz veriyorum."
İstemeden kulak misafiri olduğum anne ve kızın yolunu kesip merakımı dindirmek istedim.
"Özür dilerim sohbetinize istemedin misafir oldum. Havalimanında bir imza töreni falan mı var?"
Karşımdaki kadın kısa bir kahkaha attı ardından, "ne imza töreni canım Galatasaray'ın futbolcusu Barış Alper Yılmaz biliyorsunuzdur." Kafamı evet anlamında salladım. "İşte o şu an havalimanında hayranları da fotoğraf çekinmek ve imza almak için sıraya girmiş durumdaydı. Bizde sadece imza alabildik fotoğraf çekinemedik."
Duyduklarıma inanamıyordum. Şu an bir futbolcuyla aynı ortamdaydım.
"Anladım, teşekkür ederim." Diyerek yanlarından ayrıldım. Zaman iyice daralmıştı ve stres seviyem artıyordu.
2. kez uçağa bineceğim için heyecanlı bir o kadar da korkuyordum. Dediğim gibi burası çok kalabalık olduğu için annemi zar zor bulmuştum.
Yanına ulaştığım da, "anne çok korkuyorum midem bulanıyor."
Bunu dememi beklemeyen annem, "kızım heyecanlanma alt tarafı bir yolculuk sakin ol."
İşte bu olmuyor, olamıyorum. Midemin bulantısı iyice arttığında az önce aldığım sudan bir yudum aldım.
Sırtımı sıvazlayan annem, "mide bulandırmayacak şeyler alsaydın be kızım. Hem bunlar karın doyurmaz."
"Anne 2 saatlik yolculuk için acıkmam ama kusabilirim."
Uçağımın anonsu yapılınca anneme sıkı sıkı sarıldım 3 ay sonra geri gelecektim.
"Tamam anne geç kalıyorum." Diyerek el salladım ve uçağa doğru hareket ettim.
Birkaç kontrollerden geçtikten sonra uçağa binmiştim. Mide bulantımda benimle geliyordu.
Hostese koltuk numaramı gösterdikten sonra kemerimi bağlamasını rica etmiştim. Gerekli kuralları da açıkladıktan sonra yanımdan ayrılmıştı.
Yanımdaki koltuk boş olmalıydı. Uçak bileti alırken çok sayıda cam kenarı koltuk boştu fakat ben korktuğum için koridor tarafından almıştım.
Telefonumu çıkarıp anneme mesaj yazdım. Ardından arkadaşım Buse'ye de uçağa bindiğime dair bir sesli mesaj gönderdim.
Yanıma yeniden hostes geldiğinde birine koltuğunun burası olduğunu gösteriyordu.
Kafamı çevirdiğimde gelen kişinin Galatasaray'ın futbolcusu, Barış Alper Yılmaz olduğunu gördüm.
Elinde bir spor çantasıyla koltuğuma doğru geliyordu. Gözlerime inanamıyordum bu her neyse gerçek olamazdı. Bir futbolcuyla yolculuk yapacaktım hemde yan yana.
•••
merhabalar dostlarım yeni bir kurguyla karşınızdayım umarım istediğim gibi ilerler desteklerinizi bekliyorum yeni bölümlerde görüşmek üzere ♡
