Bang!

Küçük Kız (Tom Riddle)

Oylama ve yorumlar için çok teşekkürler....

Aklımda belirli bir düzen yok, hangi konu aklıma gelirse ona göre yazmaya çalışıyorum.

Aklınızda herhangi bir konu veya kişi olursa yazmaktan çekinmeyin....

İyi okumalar ;))

"Onu öldürdün!" Draco aynı şeyi belki de yüzüncü defa söylerken oturduğum yerde başım ellerimin arasında yere bakıyordum.

"Kes sesini Draco!" Sinirle homurdandım. Yaptığım boku zaten biliyordum. Ne diye sik sik konuşup aklıma tekrardan getiriyordu ki?

En baştan başlarsak eğer, evet birini öldürmüştüm.

Pişman mıydım?

Hayır.

Lakin Draco benden daha çok tedirgindi. Katil olan bendim. Öğrenilirse Hogwarst'tan atılacak olan da bendim. Ne diye kendisi bu kadar strese giriyordu?

İkizi olduğun için olabilir mi, salak?

"Babam bunu duyarsa ne olacağını biliyor musun, Yn?! Seni öldürecek!"

Bugünlerde de herkes birbirini öldürüyor. Gözlerimi devirip saçlarımı kulağımın arkasına sıkıştırdım. Sakince düşünmeye çalışıyordum ama olacak gibi değildi. Yaptığım şeyin doğru bir açısı yoktu ama sebebi vardı.

O sürtük aileme hakaret etmişti.

Bu nedenle pişman değildim. Draco da belki de bundan endişeleniyordu. Ailemizin soy adında bir katil olmasının hayâl kırıklığı olacağını sanıyordu. Oysa bende o aptalı tam olarak bu nedenle öldürmüştüm. Ailemin hayâl kırıklığı olmamak için.

"Babam duymayacak, Draco! Kendine gel!" Sinirle ona baktım. Elleri saçlarına geçmiş etrafta dolanıyordu. Beyaz gömleğinin ilk bir kaç düğmesini açarak nefes almaya çalışmış olmayınca da bileklerini bir kaç kere yukarı katlamıştı. Sinirli gözlerini bana çevirdi. Benim için endişeleniyordu, biliyordum ama benim buna ihtiyacım yoktu.

"O sik kadar beynin harıl harıl çalışıyor değil mi?! Hiç bir şey bildiğin yok, Yn!"

Sinirlendiğinin farkında değildi. Dahası sinirlenince söylediklerini umursamıyordu. Şu an düştüğüm durumdan ben de memnun değildim. Ama olmuştu bir kere. Şimdi karşıma geçip beni suçlaması bir şey değiştirmeyecekti.

"Draco, bu suç benim. Onu ben öldürdüm. Ve gerekeni neyse ben katlanacağım." Gözlerimi kıstım ve arkamdaki ağaca yaslandım. "Kendi kıçını kurtarmak zorunda değilsin, ikiz. Ben kendi kıçımı kurtarabilirim."

Gözlerini devirdi ve sinirle ceketini alarak gitti. Sert adımları yasak ormanda yankılanırken derince nefes aldım.

Bu bok çukuru yanımda kim varsa onu da beraberinde içine çekiyordu. Ne yapacağımı bilmiyordum ve insanların sırf bu yüzden beni azarlamasından yorulmuştum.

İlerideki tümseğe yaklaştım. İçindeydi öldürdüğüm kız. Gözümü bile kırpmadan onu öldürmüştüm. Hiç bir korku ya da acıma oluşmamıştı kalbimde. Sıradan bir şeymiş gibi yapmıştım.