ဒီနေ့ မေမေဆုံးတာ နှစ်လပြည့်ပြီ။ ဘဝမှာ ဘယ်တော့မှ မမေ့နိုင်မည့်မြင်ကွင်းတွေကို အဖန်ဖန်အလဲလဲ ပြန်မြင်ယောင်ပြီး ခံစားနာကျင်နေရ၏။ မျက်ရည်တွေဆိုတာ အတောမသတ်နိုင်သည်အထိ ဆုံးရှုံးမှုကို ဖြေမဆည်နိုင်ဘူး။ မိမိလက်ပေါ်တင် မေမေ အသက်ထွက်သွားခဲ့သည်ကို ဘယ်လိုမှ မေ့ရမလဲဆိုတာ မိမိကိုယ်၌ မသိခဲ့သည်အထိ သတိလွတ်မိ၏။
"သားငယ်... သတိထားပါဦး။ သား"
မျက်စိတွေ လေးလံပြီး ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးပေါ့ပါးလာသည်။ သေတယ်ဆိုတာ ဒါမျိုးလား။ ဖေဖေတို့အသံတွေ ဖြေးဖြေးချင်း တိုးတိုးလေးသာကြားရတော့သည်။ ဘာကိုမှမမြင်နိုင်တော့။ မေမေကရော ဒီလိုခံစားခဲ့ရသလား။ မေမေက ဝေဒနာကိုပိုသိပြီး ခံစားသွားရရှာမည်။
"မြေ့ ... မြေ့ မောင်လေး မမအသံကြားလား"
"မမငြိမ်းရှိတယ်နော် မြေ့"
ချမ်းမြေ့တေဇ တစ်ရက်ကျော်အိပ်ပျော်သွားပါသည်။
ပြန်နိုးလာသည့်အခါ ဆေးရုံကုတင်ပေါ်တွင် ရောက်နေ၏။ ဖေဖေက ဘေးတွင် ထိုင်၍ ဘုရားစာရွတ်နေပြီး မနွေးက ဆိုဖာပေါ်တွင် ဖုန်းသုံးနေ၏။
"မြေ့ ငါ့သား နိုးပြီလား...။ ဖေဖေ့ကို မြင်တယ်မလား"
ချမ်းမြေ့ အဖေ့ကို စကားပြောချင်သော်လည်း မိမိ နှုတ်က ထွက်ဖို့ခွန်အားမရှိ။ လက်ကနေ အားယူချင်သော်လည်း လက်တွင် ဆေးထိုးပိုက်ဖြင့် ဆေးချိတ်ထား၏။
နှာခေါင်းထဲတွင် ပိုက်အရှည်ကြီးတစ်ခုက အာခေါင်မှ တစ်ဆင့် အစာအိမ်ဆီချိတ်ဆက်ထားသည်။ ချမ်းမြေ့တေဇ ဆေးတွေ သောက်လိုက်တာများ၍ အစာအိမ်ကို ပိုက်ထည့်ပြီး ဆေးထားရခြင်းဖြစ်၏။
ချမ်းမြေ့ နိုးလာသည့်အခါ လက်မှ ဒဏ်ရာတွေနှင့် လည်ပင်းထဲကခုလုခုလုဖြစ်နေပါသည်။
"မြေ့ရယ် နင် မသေကောင်းမပျောက်ကောင်း"
"သား ဖေဖေ့ကို သနားပါလားကွာ။ သီတာကို ဆုံးရှုံးပြီး မင်းကိုပါ ဆုံးရှုံးရရင် အဖေတော့တကယ် ရူးသွားမှာ သိလား"
အဖေ့ ပါးပြင်ပေါ်တွင် မျက်ရည်စတို့ စိုရွှဲလာ၍ မြေ့ဝမ်းနည်းလာ၏။ မနွေးကပါ ချမ်းမြေ့ကို ဖက်ပြီး ငိုနေသည်။ ဘဝမှာ ဆုံးရှုံးဖို့လွယ်ပြီး မေ့ဖျောက်ဖို့မလွယ်သည့် ချစ်ခြင်းမေတ္တာတွေကို ခံစားမိလာသည်။
YOU ARE READING
တိမ်လေပွေ... မြေ့
Romanceစိတ်ကျန်းမာရေးဆေးခန်းတစ်ခုတွင် ဆုံစည်းခဲ့ ကြသော သူတို့နှစ်ဦး မိုးတိမ်မောင်မောင်၊ ချမ်းမြေ့တေဇ
