ဒီဇင္ဘာရဲ႕ ေဆာင္းညဟာ အေတာ္ေလးေတာ့ခ်မ္းပါရဲ႕။
လယ္သာတစ္ထည္ေကာက္စြပ္ထားတဲ့ သာမန္ေကာင္ေလးကို လူေတြ သတိထားမိဖို႔လည္း မလြယ္လွဘူးေလ။ ဒယ္ဒီထားခဲ့တဲ့ လယ္သာအက်ႌႀကီးက ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလး ဘာဒန္႔အတြက္ေတာ့ အနည္းငယ္ႀကီးလို႔ေနတယ္။ နီစပ္စပ္အသားအေရကို ဖုံးသြားေစရန္အလို႔ငွာ ႀကီးျမလိမ္းေပးလိုက္တဲ့ သနပ္ခါးကလည္း တစ္ကိုယ္လုံးအျပည့္။ ပုဆိုးအစင္းၾကားေလးကို မဝတ္တတ္ဝတ္တတ္နဲ႔ ဝတ္ထားရေတာ့လည္း ကြၽတ္က်မွာစိုးတာေၾကာင့္ ခါးပတ္ေလးနဲ႔ တြဲခ်ည္ထားရေသး။
ညေနေစာင္းကိုေက်ာ္လို႔ ေမွာင္ရီစပ်ိဳးလာၿပီျဖစ္တယ္။ သည္တစ္ခါေတာ့ အထက္တန္းလႊာက လူကုန္ထံေတြရဲ႕ စားေသာက္ပြဲဆီ စပ္စုခ်င္လို႔သြားေရာက္တာမ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အင္း... ဘယ္လိုေျပာရမလဲ။ ေကာင္ေလး သြားခိုးတယ္ပဲေျပာရမလား။ လူပ်ိဳလွည့္ဖို႔ၾကံေနတယ္ပဲ ေျပာရမလား။
စားေသာက္ပြဲရဲ႕ အလယ္မွာ မိႈင္ေတြေနခဲ့တဲ့ ေကာင္ငယ္ေလးကို လူမသိေအာင္ တိတ္တဆိတ္ဆြဲေခၚလာခဲ့လိုက္တယ္။ ရင္ဘတ္ထဲက ခံစားခ်က္တခ်ိဳ႕က ဘာဒန္႔ကို ရာဇဝတ္မႈက်ဴးလြန္ဖို႔ တိုက္တြန္းေနသလိုပါပဲ။
ေမာင္က ယစ္မူးဖို႔ေကာင္းတယ္။ ဝိုင္နံ႔စြဲေနတဲ့ ေမာင့္ႏႈတ္ခမ္းေတြက ပိုယစ္မူးဖို႔ေကာင္းတယ္။ ရီေဝေနတဲ့ အညိဳေရာင္မ်က္ဝန္းဝိုင္းေတြက ဘာမွမ႐ွိတဲ့ ဘာဒန္႔အဖို႔ေတာ့ တက္မက္ဖြယ္အတိ။ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးစြဲလန္းမိတဲ့ ဘာဒန္ဟာလည္း အေသြးနဲ႔အသားနဲ႔ လူသားပဲမို႔ ဆြဲေဆာင္ေနတဲ့ သားရဲကို ခုန္အုပ္ခ်င္မိတာ မမွားပါေလ။
ဒါေပမဲ့လည္း ဘာဒန္႔အဖိုးတန္ေလးက မထိရက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ႏူးညံ့တာမို႔ ဘာဒန္တကယ္ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ ဒီတိုင္းေလးပဲ ေကာင္းပါတယ္။ သူေ႒းသားေလးကို တစ္ခါတေလက် ၾကမ္းရမ္းျပစ္ခ်င္ေပမဲ့လည္း သူ႕မွာ ျမတ္ႏိုးလြန္းလို႔ မထိရက္မကိုင္ရက္သာ ေ႐ႊလိုအုလို႔ထားမိျပန္တယ္။
ဘာဒန္က ခပ္တုံးတုံးေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရယ္။
ျမတ္ႏိုးလြန္းရဲ႕ဆိုတဲ့လူကို ခပ္ညံ့ညံ့ဘဝႀကီးထဲ ဆြဲသြင္းမိတဲ့အထိ၊ ႐ႈပ္ေထြးေပြလီေနတဲ့ ျမတ္ႏိုးသူရဲ႕ ရင္ဘတ္ထဲကို ေျခစုံျပစ္ဝင္ခ်င္မိတဲ့အထိကို တုံးခဲ့တာ။
YOU ARE READING
Give Up: A Story From The 20th Century
Romanceမောင်ကငါ့အတွက် လမင်းကြီးဆို ငါကမောင့်အတွက် မီးအိမ်လေးပေါ့~ ေမာင္ကငါ့အတြက္ လမင္းႀကီးဆို ငါကေမာင့္အတြက္ မီးအိမ္ေလးေပါ့~ Both Zawgyi & Unicode Own Creation Boy Love Story Hope you guys enjoy^^
