Gewoon twee vaders

Hoofdstuk 9

**een maand later**

Ondertussen zit Floor haar voet al een maand in het gips en is de oorlog met Louise overgegaan in een koude oorlog.

Iedereen lijkt het overlijden van haar broer een plaatsje te hebben gegeven. En alles begint er terug enigszins goed uit te zien. Iedereen lijkt zijn geluk teruggevonden te hebben. De enige die zich nog niet gelukkig voelt is Floor. Ze snapt nog altijd niet waarom haar broer zichzelf van kant heeft gemaakt. Het pesten wordt ook steeds erger, ze ontvangt soms zelfs doodsbedreigingen.

Floor zit op haar kamer te luisteren naar haar favoriete liedje, 'Hold on'. Ze weet niet precies waarom, maar het doet haar denken aan Finn. Ze is bezig met haar wiskunde huiswerk, iets met cirkels. Want ze heeft haar passer vast.
Of toch niet, ze zet de passer op haar arm en maakt een nieuwe kras op haar al volledig bekraste arm, dat doet ze al even.

Beneden zitten haar twee vaders, Tom en Kris. Zij hebben gemerkt dat hun dochter veranderd is, het eens zo gelukkige, onwetende meisje was weg, het is veranderd in een zeer mature, rustige tiener. Ze wisten niet wat de reden daarvoor was. Ze maakten zich zorgen, want ze wou tegenwoordig alleen maar T-shirts met lange mouwen dragen.

Als Floor klaar is met krassen begint ze wel aan haar huiswerk. Ze moet voor Nederlands een brief schrijven aan een persoon die ze mist. Even twijfelt Floor of ze niet gewoon haar oma zou doen, maar dan bedenkt ze zich dat heel de klas het toch al weet. Dus schrijft ze maar een over Finn.

Dag broertje, ik ben het Floor.
Ik weet dat je het haat als ik je broertje noem, maar ik doe het toch. Ik moest een brief schrijven voor Nederlands. Dus ja, nu ben ik eraan bezig.

Ik vraag mij af hoe het voor jou moet zijn geweest, die laatste momenten. Was je bang, was je verdrietig, of misschien opgelucht, omdat het allemaal voorbij was? Ik weet het niet en zal het waarschijnlijk ook nooit weten. Ik heb nog veel vragen. Maar die stel ik nu niet.
Als ik kon, ik zou je echt waar een knuffel geven. Ik had alleen maar jou. Zou ik ooit nog zo van iemand kunnen houden? Ik weet het niet. Zou ik je kunnen bellen? Waarschijnlijk niet, maar toch. Ik wil terug naar vroeger, toen we samen zorgeloos taarten konden bakken en naar de zee konden gaan. Nu moet ik dat allemaal alleen doen. Ik zou zo graag nog een keer je vasthouden, al zou ik er alles voor moeten opgeven. Ik hoop dat je het beter hebt waar je nu zit. Maar ik moet je laten.

Dag Finn,
Floortje x

Floor was klaar met haar brief en stak hem in haar map. Ze stak de rest van haar schoolboeken ook klaar en deed haar pyjama aan.

Ze ging op bed liggen en nam haar gsm. Ze zette een film op, waarvan ze wist dat ze hem niet 's avonds moest kijken. A man called Otto. Er zit namelijk nogal veel zelfmoord in en dat word duidelijk getoond.

Floor haar film is gedaan en ze trekt haar dekbed tot onder haar kin. Dan valt ze in slaap.

De wekker gaat af en Floor staat op. Ze kleedt haar om en maakt haar ontbijt. Dan neemt ze haar rugzak en vertrekt naar school.

Op school is het verschrikkelijk saai, het enige interessante is dat er tijdens de korte pauze van 10u er plots twee politieagenten staan, ze nemen een meisje dat in het tweede jaar zit mee. Er wordt gezegd dat haar vader is omgekomen in een auto-ongeluk, als het al waar zou zijn.

De schooldag loopt op zijn einde en Floor beslist om eerst nog eens langs het graf van Finn te gaan.

Als ze aan het graf van haar broer komt gaat ze zitten. Ze staart naar zijn naam en begint dan toch te spreken. "He Finn, hoe is het daar? Ik hoop dat je niet te veel last hebt van het ongedierte. Nee, maar het was verschrikkelijk. Ik wil gewoon naar een safeplace, maar dat was jij. Wat moet ik nu doen? Kan ik niet gewoon naar jou komen? Ik zou zo graag willen. Maar ik kan gewoon niet. Ik kan echt niet. Ik heb vragen voor jou. Maar ik kan ze gewoon echt niet luidop stellen. Dus ja. Dan doe ik het maar niet. Ik mis je. Tot morgen..."

Floor stond op en liep naar huis. Ze had niet gezien dat er even verderop iemand volledig in het zwart was gekleed stond toe te kijken. "Zozo, daar licht je broer dus, ik krijg je nog wel..."