Aurora

0.2

Elvis: tahmin ettiğimiz gibi kız melez

Olamazdı inanması çok zordu ben melez değildim yine de her ihtimali düşünmem gerekiyor eğer melezsem ve babam cadı değilse ne olabilirdi ki. kafam çok karışmıştı babamın güçlü olduğunu biliyordum ama gücünün ne olduğunu bilmiyordum Evrende bir sürü varlık varken babam neydi nereye aitti?

Kafamda milyonlarca dönen soru işaretlerinden sıyrılabildim ve Doğruluğunu kanıtlamak istermiş gibi anneme baktım susuyordu bu sessizliğinde bile ona güvenmem için bağırdığını duyabiliyordum.

Sakinliğimi bir kenara bırakma zamanı hatta çok bile susmuştum. İçimdeki merak ve öfke duygusu beni kasıp kavuruyordu. Çingene tarafımı gösterme zamanım gelmişti.

Bu lanet yerde ne olduğunu bana da anlatmak ister misiniz ben de burdaysam benim de bilmeye hakkım var kaş göz yaparak nereye kadar dayanabilecek siniz acaba?1!

Soluksuz konuşmaya devam ettim

Ben melez değilim cadıyım içimde başka güç barındırmıyorum ki olsa bile bunca yıldır ortaya çıkması gerekiyordu babam da cadıydı aslını iddia edemezsiniz. 17 yıl sonra mı anlayabildiniz melez olup olmadığımı söylediğiniz ve yaptığınız şeyler saçmalıktan ibaret daha fazla bizi burda tutmasanız mı acaba sıkılmaya başladık çünkü?

Nefes dahi almadan bağırarak ağzıma geleni saymaya devam ederken Elvis denen cadının elini kaldırarak beni susturması beni iyice sinirlendirmişti sözümün kesilmesi en nefret ettiğim şeylerden biriydi.

Elvis: söylesene babanın adı neydi evladım

Burada her ne dönüyorsa hızlıca olup bitmesini istediğimden düşünmeden cevap verdim bu durumdan da suçlanmaktan da çok sıkılmıştım Victor

Elvis gözlerini hatırlamak istercesine kapattı parmaklarını şakaklarına götürdü ve bir kaç kelime mırıldandı. Bu hareketi biliyordum aldığım derslerden öğrenmiştim. bunu yaparak bugüne kadar tanık olduğu tüm enerjileri tekrardan hatırlamaya çalışıyordu.

Dakikalarca sessizliğin ardından bi kıpırdama farkettim

Elvis gözlerini tekrar açtı ardından bana baktı duygusuzca bir kaç kelime çıktı ağzından

Annemin gerildiğini çok rahat hissedebiliyordum neden geriliyordu yoksa gerçekten melez olabilir miydim?

Aslında fena da olmazdı iki güç bir arada hatta mükemmel de olabilirdi sadece idam kısmını atlayıp buradan kaçabilirsem
Arsızlığımla düşünürken Elvis konuştu

Elvis: baban bir cadı değildi

Neee??

O kadar sinirlenmiştim ki elimde olsa burayı yakabilirdim ama sadece konuşmakla yetindim

Buna beni inandıramazsınız elinizde kanıt bile yok.

Cevap beklerken gördüğüm tek şey Elvis denen moruğun pişkin pişkin sırıtmasıydı.

Ani sinirle sağ elimi kaldırıp enerji akışı sağladım bana iyi niyetle yaklaşmayacaklarına emindim o yüzden ilk darbeyi kendim sağlamak istiyordum. Tam odaklanacakken etrafımı enerji bulutu sardı.

İlk aldığım darbe Elvistendi üzerimdeki büyüyle dizlerimin üzerine çöktüm ve gözlerime hücum eden karartının geçmesini bekledim. Delirecek gibi titriyordum üstümdeki güç beni yiyip bitiriyordu. Yine de pes etmek gelmiyordu içimden

Elvis annemle göz göze gelirken annemin çığlığını duydum bana ne olduğunu anlamaya çalışıyordum bilincim bulanıklaşıyordu ve baş dönmesiyle mücadele etmeye çalışıyordum kendimi kaybedemezdim en azından şimdi olmazdı annemin bağırdığını Elvisle tartıştığını hala duyabiliyordum birden çevremde bir yıldız oluştu ardından yıldızı çevreleyen bir çember tam ortasında benim olduğumu da unutmamalıydık.

ve ateş aldı hemen tanıdım bu annemin büyüsüydü konuşulanlara kulak verdim annemin büyüyü tamamlamak için sessiz sözcüklerini  ve etraftaki sorumlu askerlerin bağırmalarını. İşte tam o anda bilincimi kaybettim.

Boşluktaydım ölüp ölmediğimi bile hatırlamıyordum etrafa bakındım annemi bulmaya çalıştım ama burada benden başka kimse yoktu gözlerimi kapattım ve beklemeye başladım beklerken eski anılarımı hatırlamaya başladım.

12 yıl önce~

Tam 5 yaşındaydım lanet olası cadı hafızası anne karnındaki halimi bile hatırlayacaktım az kalsın

Her neyse

Yere çömelmiş siyah bir kedi yavrusu seviyordum. Annem ise yanı başımda meditasyon yapmakla meşguldü. Babamın eve gelmesini bekliyordum çünkü yavru kediye onun ismini vermeyi planlıyordum Victor

Saatler geçti babam hala eve gelmemişti annemi darlamaya başlamıştım.

Hissetmiş gibi dakikalar sonra babam eve geldi sarılmak için ona doğru koştuğumda beni görmezden gelerek odasına yöneldi. Annem bu aksi tavrını farketmiş olacak ki arkasından odaya girdi.

O gün onu son görüşüm olacağını bilseydim mutlaka sarılmak için bir yol bulurdum.

Odada anne ve babamın kavga seslerini duyunca yere çömeldim dizlerimi kendime doğru çekerek sesleri duymamak için kulaklarımı kapattım.

İlk önce odadan babam çıktı ardından annem.

Babamın kokusunu alınca gözlerimi açtım bana doğru eğildi saçlarımı okşadı ardından küçük bir öpücük kondurdu.

Günümüz~

Mecbur kalmasaydı gitmezdi diye fısıldadım ve gerçekliğe geri döndüm

ne kadar bekledim ben de bilmiyorum saatler mi geçmişti yoksa günler mi?

birden göz kapaklarimdan sızan beyaz ışığı farketmemle gözlerimi açmam bir oldu. beni kendine doğru çekiyordu.

İçgüdülerimle geri çekilmeye çalışsam da nafile. Dayanamayıp yorgunlukla kendimi bıraktım beyaz ışığın beni yutmasını bekledim. Yaklaşınca bilincimi tekrardan kaybettiğimi hissettim.