Reçnah

Lahza Saye Kurt

02.03.2020 (4 yıl önce)

Tutunacak bir dalım kalmamıştı artık.
Tek istediğim bu belirsizlikten kurtulmakken, belirsizlik içinde canhıraş koşuşturmakta neyin nesiydi?

Ayaklarımda derman kalmadığını anladığım da yavaşlamaya çalıştım,
Aklıma beni yakalarsa yapacakları gelince tekrar hızlandım. Gerekirse bacaklarım parçalanana kadar koşardım, 'yeterli dokunmasın' dedim içimden yeterli dokunmasın..

Kendimi ağacın arkasına attım hızla, nefesimi tutup, kalp ritimlerimin düzene girmesi için kendime zaman tanıdım, tam o sırada gelen sesle yeniden kalbim yerinden çıkmak ister gibi atmaya başladı.

"Çabuk bulun kızı! Kenan hiç birimizi yaşatmaz onu bulamazsak. Acele edin destek ekip bulun!"

Ağlamaktan harap olan gözlerim korkuyla irileşti, destek ekip mi?

Tekrar mi yaşayacaktım aynı acıları? Yine mi dilimi yakmaya çalışacaklardı? Sırtım da yeni bıçak izlerine yer yoktu ki, nasıl tekrar deşebilir ki derimi? Omuzumdan belimin oyuğuna kadar olan hançer yarığının acısı daha tazeyken yenisini mi çizecekti? Yine mi açlıktan ölene kadar yemek yiyemeyecektim?

09.04.2020

Abimin üzgün sesi ile ona doğru döndüm.

"Kaçamadın değil mi "

Kafamı aşağı yukarı sallayarak onu onayladım, derin bir nefes alarak kendime gelmeye çalıştım, o kadarını anlatmak bana bile zor gelmişti. İlk kez birine yaşadığım işkencelerden bahsediyordum, babamın bile haberi yokken abime içimi açmıştım.

"Ateş seni hastaneye getirdiğinde, durumun çok kötüymüş.. öleceğinden neredeyse eminmiş annen, sırtındaki yarık yüzünden çok kan kaybetmissin, babamla kan grubunuz aynıymış, kanı o vermiş."

"O nerede? "

Abime baktığımda gözlerinden bir ifade geçti ama ne hissettiğini anlayamadım bir süre yüzümü izledi, ondan sonra sorumlu yanıtlamaya koyuldu.

"Bilmiyorum.. ben daha dün geldim ama babam bir aydır yanından bir dakika bile ayrılmadığını söyledi yüzbaşıymış, yıllık iznini kullanmış. Muhtemelen izni bittiği için dönmüştür."

Bir süre sessiz kaldık sonra, aklına gelen şeyle gözleri birden irileşti ve şaşkın bir sesle konuşmaya başladı.

"Biliyor musun babam komutanın, seni buraya getirdiğinde, bütün kıyafetlerinin senin üstünde olduğunu ve kendisinin sadece bir boxerla durduğunu söyledi."

Ateşin beni kurtardığı anlar gözümün önüne gelince kafamı cama çevirip gök yüzünü izlemeye başladım. Nasıl unutabilirdim ki .

(Lahzanin ateş tarafindan kurtarıldığı gün kaçma girişiminden 10 gün sonra)

Kollarımdan damlayan sıvıda gözlerimi gezdirdim, tıpkı bir Deniz yıldızı gibi duvara sabitlendiğimi fark ettim, bunu genelde sadece ona itaat etmediğim zaman yapardı, onun dışında tek ayağımda ve tek kol'um zincirlerle bağlı olurdu ve bunlar duvara sabitli olmazdı, onu kızdırmış olmalıydım kaçtığım için yapıyordu hepsini, acıma acı katarak beni seviyor bana sürekli beni sevdiğini söylüyor bunları da beni sevdiği için yaptığını söylüyordu.

Artık sırtımdaki bıçak yaraları dayanılmaz bir hal alırken, buna alışmaya başladığını fark ettim. İnsan acı çekmeye bile alışabilecek bir varlıktı.