Miłość w rytmie bicia serca

Rozdział 2: Droga do uzdrowienia

Julia kontynuowała terapię i ćwiczyła techniki relaksacyjne. Zaczęła również stosować uważność w swoim codziennym życiu. Z czasem jej ataki paniki stawały się coraz rzadsze i mniej intensywne.

Pewnego dnia Julia spotkała Mateusza w parku.

"Cześć, Mateusz", powiedziała. "Dziękuję za twoje wsparcie. Dzięki tobie znalazłam nadzieję."

"Cieszę się, że mogłem pomóc, Julia", odpowiedział Mateusz. "Zawsze będę dla ciebie, jeśli będziesz mnie potrzebować."

Julia uśmiechnęła się. "Dziękuję."

Julia zaczęła odzyskiwać pewność siebie w swojej grze na fortepianie. Zaczęła też bardziej cieszyć się życiem. Zrozumiała, że nie musi być perfekcyjna, aby być szczęśliwą.

Kiedyś.......

Pewnego wieczoru Julia ćwiczyła na fortepianie, gdy do pokoju wszedł jej ojciec.

"Brzmisz wspaniale, kochanie", powiedział. "Jestem z ciebie taki dumny."

"Dziękuję, tato", powiedziała Julia. "Ćwiczę dużo."

"Wiem, że ciężko pracujesz", powiedział jej ojciec. "I to się opłaca."

Julia uśmiechnęła się.

Julia kontynuowała ćwiczenia na fortepianie, a jej ojciec siedział i słuchał. Był pod wrażeniem jej postępów i dumny z jej ciężkiej pracy.

Po chwili Julia skończyła grać i odwróciła się do ojca.

"Co myślisz?" zapytała.

"Myślę, że jesteś bardzo utalentowana", powiedział jej ojciec. "Masz naturalny talent do muzyki."

Julia uśmiechnęła się. "Dziękuję, tato."

"Wiesz, myślałem o czymś", powiedział jej ojciec. "Co powiesz na to, żebyśmy razem zagrali jakiś duet?"

Julia była zaskoczona, ale podekscytowana. "Jasne, tato. Chętnie."

Julia i jej ojciec usiedli przy fortepianie i zaczęli grać. Grali piękną melodię, która wypełniła cały pokój. Julia czuła się szczęśliwa i spełniona, mogąc dzielić się swoją miłością do muzyki z ojcem.

Po skończonej grze Julia i jej ojciec uśmiechnęli się do siebie.

"To było wspaniałe, tato", powiedziała Julia. "Dziękuję."

"Dziękuję tobie, kochanie", powiedział jej ojciec. "To było dla mnie przyjemnością."

Julia i jej ojciec kontynuowali grę na fortepianie przez resztę wieczoru. Śmiali się, żartowali i po prostu cieszyli się swoim towarzystwem. Julia była wdzięczna za to, że ma tak wspierającego i kochającego ojca.

Salon jest przytulny i dobrze oświetlony. Ściany są pomalowane na jasny kolor, a podłoga pokryta jest miękkim dywanem. W pokoju znajduje się fortepian, na którym gra Julia, oraz kilka wygodnych foteli. W powietrzu unosi się zapach świeżo zaparzonej kawy.

Nastrój jest spokojny i pogodny. Julia jest zrelaksowana i szczęśliwa, a jej ojciec jest dumny i wspierający.