Bjorn Wryner Vlasmo
“One more push,” I told myself.
“One more fucking push,” I’m staring way too great for this ugly-ass-bastard, I’m afraid I’ll get to look like him – my loss.
I smirked and bent my body down; blew my right feet into his standing, and as soon as he fell down, I swiftly raised my foot and smashed it straight into his skull.
“AND WE HAVE A WINNER!!!” the bell rang as the anchor announced.
“YEAH!!!” I shouted along with the crowd, wearing my championship smile, fuck yeah!
I examine the whole crowd, moving in circles and wink for every woman I see – maybe ten will do tonight. My ears are filled with the crowd’s noise and enthusiastic screams, they make me feel alive. I found my way up to the blinding light and closed my eyes-
“BJORN THE TOPHET KING!!!” the place got even extra clamorous and chaotic. I smiled. This is the power of the true king.
Cleome Farwina Cinense
Ang yabang.
The guy who won the MMA Competition really caught my attention. Masyadong mayabang, lamang lang sa kagwapuhan pero hindi naman ganoon kagaling sa paningin ko. Masyadong bulok ang mga tactics.
He winked at me! And it made me want to vomit for a second, my goodness. Kadiri! Sino ba naman ang hindi mandidiri? E kahit sampung babae ata e kinindatan niya. Womanizer.
Masyadong mataas ang tingin sa sarili. Akala mo naman international ang napanalunan.
Team Gareth pa rin. Humina lang ang stamina pero alam kong kayang-kaya niya rin durugin ang lalaki na ’yon.
“Grabe, kinindatan ako ni Bjorn, Cleome! Nakita mo ba?” Gagad na tanong ng kaibigan ko na si Norris. Inaya ko siyang manood dahil isa rin kasi sa libangan ko ang MMA. Hindi tumanggi ang gaga dahil idol na idol niya si Bjorn.
“Ang OA, Norris. Hindi iyon para sa ’yo, huwag kang assuming.”
Inismiran niya ako. “Ang KJ mo talaga kahit kailan! Pero a-assume ko nalang na para talaga sa akin iyon. ANG GWAPOOO NIYA TALAGAA!” sigaw niya, delulu talaga. Tumalon-talon pa at umaktong naiiyak habang nakahawak sa braso ko, palabas na kami ng arena.
Pupuntahan ko pa sana si Gareth pero mukhang kailangan na no’n ng paunang lunas. Gareth is a good friend of mine. He’s doing MMA since he was 15, at hindi ko alam paano siya natalo nu’ng Bjorn na iyon. Oh well, gano’n talaga siguro, luck will not always be on your side. May panahong laging panalo at meron din namang talo and it’s okay, importante hindi pa siya patay. Saka ko na lang siya aasarin dahil sa pagkatalo niya.
Na sa kalagitnaan kami nang paglalakad nang tumunog ang cellphone ko. It’s Dad.
I sighed. Ipinakita ko naman iyon kay Norris, sinenyas naman niya ang parking kaya tinanguan ko na lang bago sinagot ang tawag.
“Hi, Dad.” I greeted in a monotonous voice.
“Cleome, how’s your day?” My lips formed into a grim line, trying to suppress unpleasant words that may come out.
Tumawag ba talaga siya para kumustahin ang araw ko? Well, I don’t think so.
“I had a nice day, Dad.” I answered.
“How about your work?” Sabi ko nga, ang trabaho ko lang talaga ang importante sa kanya. Iyon talaga ang pakay niya. “Are you on vacation? I believe you’ve watched the MMA Competition with your friend.”
Ano pa ba ang bago? Lagi akong bantay sarado sa kanya. Bawat galaw at lakad ko alam niya.
Ano pa at pinag-militar ako kung hindi rin naman ako hahayaan na mag-isa. When I was in college, he sent me into a military school. Masaya naman ako because at some point kahit hindi ko gusto ang kursong gusto niya para sa akin e natutunan ko naman itong mahalin.
