Annem ile konuşmam bittikten hemen sonra Kıvanç'ın yanından ayrıldım. Annemin ne diyeceğini gerçekten merak ediyorum.
Yaklaşık beş dakika sonra bir araba yanımda durup bana yer sordu. Sorduğu yer bizim evimizdi. Adama evi tarif ederken;
"Abi gitmek istediğiniz yer benim evim isterseniz tarif edeyim yada isterseniz benim bisikletimi takip edin gitmek istediğiniz adres buraya yakın" Dedim. Abi arkadakilerle biraz konuştuktan sonra bana dönüp;
"Ettiğin tariften bulabilirim. Teşekkür ederim. İyi günler." Dedi
"Bir şey değil. Sizede iyi günler beyefendi" Dedim ve hızlıca oradan uzaklaştım.
Eve girdiğimde ise annemin sevinç çığlıklarına maruz kaldım. Bildiğiniz çığlık atıyordu.
"Anne noldu? Allah aşkına iyi misin? Diye sordum. Annem yaklaşık beş dakika sonra sakinleşmişti.
"Bak kızım sana bir şey anlatıcam ama sakin olmalısın. Beni anladın mı?"Dedi. Hiçbir şey anlamamıştım. Mal mal bakıyordum.
"Tamam anne." Dedim.
"Şimdi kızım sen doğumda karıştırılmışsın. Öz ailen seninle tanışmak istiyor. Birazdan burda olucaklar." Dedi. Duyduklarım karşısında şoka girmiştim. Anne dediğim kadın bana gerçek annem olmadığımı söylüyordu. Yer ayaklarımın altından yavaş yavaş kayıyordu. Bir an için gözlerim kapandı. Geriye annemin endişeli bağırışları kaldı. Umarım bunları Melisa görmüyordur diye geçirdim içimden. Tam o an;
"Abla!!! Anne ablama ne oldu? Neden baygın? Bu Melisa'nın endişeli çığlıklarıydı.
Gözlerimi açtığımda odamda yatağımda yatıyordum. Hemen telefonumu yokladım. Ama yoktu.
O sırada kapı açıldı. Gelen annemdi. Pardon bunca yıldır annem zannettiğim kadındı.
"Kızım sonunda uyandın. Yarım saattir baygınsın. Dedi.
"Hadi içeri gel, yeni ailen ile tanış." Diye ekledi.
"Anne iyide daha DNA testi bile yaptırmadık. Nereden bileceğiz? Diye sordum bir umut.
"Kızım aslında geçen gün kontrol için hastaneye gitmiştik ya işte o gün aslında test yaptırdık. Seni üzmek istemediğim için. Anlıyor musun?" Diye sordu. Gerçekten şok olmuştum.
"Tamam tamam. Sen içeri git. Ben geliyorum anne." Dedim. Annem çıktığında ise hemen aynadan kendime baktım çökmüş görünüyordum. Ama hemen saçımı toplayıp odadan çıktım.
İçeri girdiğimde annemle yaşıt olduklarını gördüm.Karı koca birlikte oturuyordu. Yanlarındada benimle yaşıt bir kız oturuyordu. Beni görünce ayaklandılar.
"Merhaba kızım. Dedi kadın.
"Kızım biz bir karar aldık." Dedi annem zannettiğim kadın.
"Ne kararı?" Sesimin titrediğini hissettim.
"Özgül de sende daha on sekiz yaşında değilsiniz. Bu nedenle sen öz ailenle yaşıycaksın. Özgül ise bizimle." Dedi annem zannettiğim kadın.
"Tabiki buna mecbur değilsin. İstersen sana ev tutabiliriz. Bunun kararını sen vermelisin." Bu sefer öz annem açıkladı bana.
"Hemen mi?" Sesim hala titrek çıkıyordu.
"HEMEN!" Bu ses şu ana kadar babam sandığım adamındı. O buradaydı.
Gözlerimden yaşlar akmaya başladı.
" B...ben gidip hazırlanıyım." Dedim ve koşarak odama gittim. Burası artık benim odam olmayaktı.
Bütün eşyalarımı iki bavula sığdırdım. Ağlıyordum. Hüngür hüngür ağlıyordum.
Beş dakika sonra bunca yıldır babam zannettim adam yanıma geldi.
"Biz seni böyle mi yetiştirdik?" Dedi. Beni yine sinirlendirdi.
"Sende adam olsaydın da dövmeseydin. Bak her yerim yara" Diye bağırdım.
Bunu söyledikten sonra yanağımda bir tokat hissettim.
"S...sen bana tokat mı attın?" Ağlamaktan konuşamıyordum. Bunu hissediyordum.
"Hak ettin" Dedi pişkin pişkin. Sonra kapıyı açtı. Tam çıkacakken geri dönüp bu sefer bir tekme attı. Ardından kolumu sıkarak;
"Seni nasıl yetiştirdiysem öyle davran" Dedi ve bu sefer gerçekten gitti. Çocukluğum böyle geçmişti. Şimdi ise gençliğim hayatımın en güzel zamanlarını mahvediyorlar.
Odama son kez bakıp çıktım. Burası benim için bitmişti.
Öz ailemin yanına gittim. Onlara anne veya baba demek istemiyorum.
Biraz sonra onların arabalarıyla yola çıktık. Melisa arkamdan çok göz yaşı döktü. Beni çok seviyor. Bende onu çok seviyorum. Fakat o benim kardeşim değil. Yinede ne olursa olsun onu hiç bırakmamaya karar aldım.
Biz çıkarken Melisa ile uzun uzun sarıldık. Ben ağladım o ağladı.
Arabaya bindiğimizde şok oldum. Çünkü benim yol tarifi ettiğim kişi aslında öz ailemin şoförüydü.
Ağzım bir karış açık kaldı. Bu sırada çoktan arabaya binmiştik.
"Kızım bizimle yaşayarak bize bir şans vericek misin?"Diye sordu öz annem.
"Aslında yeni bir başlangıç yapmak istemiyorum. Ama siz bir şansı hak ediyorsunuz" Diye yanıtladım.
"Bizimle ilgili hiçbir şey merak etmiyor musun?" Diye sordu bu sefer öz babam.
Cevap vermek için derin bir nefes aldım. Fakat tam o sırada aniden bir fren yaptı şoför.
"Bir sıkıntı mı var Umut bey? Diye sordu öz babam şoföre.
"Bilmiyorum efendim ancak önümüzdeki araç aniden durdu. Ben bir bakayım. Dedi ve arabadan indi.
Birkaç dakika sonra şoför arabaya bindi.
"Efendim araç arızalanmış. Bu nedenle durmuş." Diye açıkladı.
On dakika sonra iki katlı bahçeli güzel bir eve geldik.
💗🎉Bölüm sonu 🎉💗
Ne düşünüyorsunuz?
Sizleri seviyorum 💗😘
