Beria'nın Yasa'sı

Soğuk Kola

Sayfanın başında da dediğim gibi.

Beyaz olan her kâğıdı, mürekkebimle kirlettim. Fotoğraflar çekmek istemiştim ve bir başkasının alanını ihlal edeceğimi düşünmemiştim. Bazı geceler sokakta yürürüm, bunu çok sık yaparım çünkü sabahları okul ve akşamları okulun parasını ödeme rutinim beni evimden oldukça uzak tutuyor, bazı geceler sokakta yürürüm ve acaba nasıl öldürüleceğim diye hayal ederim. Küçükken hayalimde annemle babamı öldürürdüm. Sonra da ağlardım. Bunu çok sık yapardım. Ağlamayı.

Sinirleniyorum. Bunu da çok sık yapardım. Yapıyorum. Bazen kameramı yoldan geçen dünyanın en masum yüz ifadesine sahip birisine verip fotoğrafımı çekmesini rica etmeyi ve sonra elinde tuttuğu kameramı yumruğumla paramparça etmeyi hayal ederdim. Hatta bazen rüyamda bile görürdüm. Rüyamdaki kişi her zaman değişirdi. Bir ara annemdi, bir ara çalıştığım yerdeki şef olan insan kılıklı canavardı, bir ara kendimdi, bir ara siyah pelerinli saçma bir varlıktı.

Rüyaların fotoğraflarını çekme hayalim vardı. Ve başardım da. Bir fotoğraf çektim ama sayfanın başında da dediğim gibi.

Beyaz olan kâğıdı, mürekkebimle kirlettim.

&

Aile üç aşamadan oluşuyor. Ebeveyn, çocuk ve kan bağı olmadan bu ikiliye adapte olanlar. Neden böyle bir şey yapıyorlar psikolojik olarak kesin bir bilgiyle gelemesem de çok emin bir şekilde üç kişilik ailemin içerisinde bu dediğim insan türünden en az yüz yirmi iki tane var. Bunlar sadece benim görüp not aldıklarım. Babamın aldığı listede en az bin kişi vardır ve eminim en az otuz tanesine kafayı ve peşlerine adamlarından birini takmıştır. Eskiden bu hareketi ondan utanmama sebep olabilirdi ama yaşanılan onca kaotik şeyden sonra geceleri babama bile güvenmiyordum. Babam ve erkek ikiz kardeşim ne olursa olsun yanımda olur sanıyordum. Diğer erkekler gibi değildiler. Bana değer veriyordular, seviyor ve korumaya çalışıyorlardı. Ama itiraf etmeliyim ki şu ana kadar avım olan tüm erkekler de ilk başta böyle davranıyor sonra kendilerini avcıya dönüştürüyordular.

Babam, Akel Yasa, iki üç ya da on altı kişilikten oluşuyordu. Hepsini sevmekten başka çarem yoktu. Çünkü sonuçta bu adam benim babamdı. Akel Yasa, bir mahalle esnafının çocuğu olarak dünyaya gelmiş ve babasının Pazar günleri dahil dur durak bilmeden çalışmasını gördükçe hayatından tiksinir olmuş. Bu yüzden daha on dört yaşındayken İstanbul'un en ünlü tefecisini dolandırmış. Annem hikâyeyi anlatırken on dört demişti ama babama göre yaşı daha on ikiymiş ve sakal bırakmaya o zaman başlamış. Babam beş yıldır bize kırk beş yaşında olduğunu söylüyor bu yüzden rakamlara ve tarihleri anlatma sırası ona geçince ikiz kardeşim Yekta ve ben inanıyormuş gibi yapmayı tercih ediyoruz. Ama Yekta'ya daha sonra geleceğim.

Akel Yasa, öz babam, on dört yaşında (şüpheli), eline bir zimmet geçirdi. Ve yaptığı ilk şey neydi? Annemi kaçırmak. Hikâye romantikleşmeden söyleyeyim, ben sadece bana aktarılanı biliyorum. Ve söylenen son sekiz büyük yalandan sonra olabileceklerden sorumlu değilim.

Her neyse.

Babam eline geçen bu parayı iki katına çıkarmak istemiş ve sosyetenin en gözde ailesi olan Engiz ailesinin on altı yaşındaki kızını kaçırıp fidye istemiş. Birkaç yıl önce babam çok pis sarhoş oldu, çok pis diyorum çünkü gerçekten çok kötü kokuyordu, sarhoş oldu ve itirafına göre babam annemi bir şeker ile kandırmış ve annem babamı tatlılığıyla dolandırmış.

Koskoca on yedi yaşım boyunca, babamın beni sevdiğini sadece bir kez hissettim. Ama annem bunu, babamla beraber olduğu her saniye hissediyordu. Akel Yasa, kendi öz kızına vermediği değeri bir başkasının kızına verip onu kadını yapmıştı. Annem çok güzeldi. Ona bakıp hayaller kurar ve sürekli fotoğrafını çekerdim. Babamın, hatta herhangi bir erkeğin ona aşık olmaması çok zordu. Babam bu dünyada en çok annemi severdi. Bu yüzden annem kalp krizinden öldüğünde babam herkesten nefret etti. Akşam yemeklerimiz annemin yokluğunda sessizce geçip gitti. Babamın beni ve erkek kardeşimi sevdiğini biliyorum ama sadece annemi sevdiği kadar sevmiyordu ve bu beni üzmüyordu. En azından gündüzleri üzmüyordu. Çünkü geceleri annemin artık iyi geceler demeye gelmediği tüm gerçekliği ile kabusum oluyordu.