Kötü biriyim ben. Sevmem kimseyi. Uzak dururum hatta herkesten. İnanmam güvenmem kolay kolay. Nefretle bakarım belki. Tanımasam da uğraşmam tanımak için. İsteyen tanıtır kendini.. Zorlanırım ben tanımaya çalışırken. Üşenirim hem. Merak da etmem kimseyi. Bazen severim ama. Nadir de olsa birini severim. İnanırım ona çok güvenirim. Kısa sürede her şeyim olur belki. Ama ben... Sadece arkadaş olurum sevdiğime. Güveniyorum der, seviyorum der, iyi ki varsın... Neden öyle davranmaz peki? Yaşattığımı mı yaşıyorum? İmkansız! Ben seviyo gibi yapmam ki. Ya severim ya sevmem. Siyah ya da beyaz olurum herkese. Gri insanları istemem hayatımda. Yorarlar beni çokça. Ama aksi gibi en çok da onları severim. Çok severim çok güvenirim. Yalan söylediğini bildiğim, hissettiğim halde inanmak isterim ona. Güvenirim. Evet kötüyüm ama benden daha kötü insanlar da var. En sevdiğim renk gri, en sevdiğim insanlar gri.. Ama gri aslında yok ki. Varmış gibi sadece. İki rengin karışımı, siyah ve beyaz. Hangisi çoksa ona göre tonu değişir ama adı aynıdır. Gri insanlar gibi. Ya seviyordur ya sevmiyordur ama davranışları aynıdır. - mış gibi yapar hepsi. Anlamazsın neye daha yakın olduklarını. Sana yakın olsun istersin ama sen yaklaşamazsın. İsterse yaklaşır ama sana izin vermez engel koyar önüne. Roller değişir orada işte. Bu sefer onlar kötü insandır. Sen ise saf insan. Safım ben. Sadece kötü olup insanlardan korunmaya, kaçmaya çalışırım ama kimseye zararım dokunmaz. Hep zarar görürüm çünkü kötü olmaya çalışan bir safım. Korkağım biraz da. Beni böyle kabul edecek kimse de yok üstelik. Gelen gitti. Giden gelmedi...
