Forest of the damned

Rozdział 2

19 luty 2018

Emily

Rozłożyłam na łóżku potrzebne nam książki i materiały czekając aż Alisson skończy oglądać mój pokój. Była u mnie w domu po raz pierwszy i z ciekawością przyglądała się każdemu pomieszczeniu. Jednak najwięcej czasu poświęciła na taksowaniu wzrokiem aranżacji mojego pokoju. Dostrzegłam wtedy w jej oczach odrobinę zazdrości choć nie rozumiałam czym była spowodowana. Alisson również pochodziła z dość bogatej rodziny. Jej matka była szanowaną prawniczką, natomiast jej ojciec został ordynatorem szpitala w naszym miasteczku. Nigdy niczego jej nie brakowało czego niestety nie mogłam powiedzieć o sobie. Z nas dwóch to ja bardziej miałam powody by jej zazdrościć. Dziewczyna już dłuższą chwilę przymierzała moje kolczyki przeglądając się w lustrze na ścianie. Wiedziałam, że nie mamy zbyt wiele czasu dlatego postanowiłam jak najszybciej zacząć i skończyć ten projekt.

— Musimy to jutro oddać. -przypomniałam próbując ponaglić ją do pracy. Odwróciła się w moją stronę wydając z siebie wyraźnie niezadowolone westchnięcie. Odłożyła biżuterię na swoje miejsce i podeszła do łóżka na którym siedziałam.

— To okropnie nudne. -rzuciła zniechęcona. —Znacznie bardziej wolałabym być teraz z Nelsonem i jego znajomymi. Wayne kupił ostatnio nowe auto i wczoraj zabrał nas na przejażdżkę za miasto. To było coś niesamowitego. -rozmarzyła się i wyjęła komórkę by pokazać mi na niej kilka zdjęć wcześniej wspomnianego spotkania. Widok oświetlonego z góry miasta i gwieździstego nocnego nieba odjął mi na chwilę mowę. Chciałabym zobaczyć to na żywo. To miejsce wydawało mi się idealne na randkę lub do wyciszenia się w samotności. Nigdy wcześniej go nie widziałam ale nie dziwiło mnie to. Wokół Grandewale było wiele nieodkrytych miejsc.

— Gdzie to jest? -spytałam podekscytowana wciąż przyglądając się zdjęciom w telefonie dziewczyny. Jej uśmiech poszerzył się gdy usłyszała moje pytanie.

— Pięć kilometrów za lasem potępionych. -powiedziała i w tym momencie mój entuzjazm opadł. Zapuszczanie się w okolice tego lasu było skrajnie nieodpowiedzialne. W dzieciństwie opowiadano nam wiele legend, przesądów i historii związanych z tym miejscem. Żadna z nich nie była jednak odpowiednia dla dzieci i zasiała w większości z nas ziarenko niepokoju, które pozostało do dziś. Nie bez powodu las nosił taką nazwę i tym bardziej dziwiło mnie to, że właśnie w jego okolice zapuściła się dziewczyna. Moje przemyślenia przerwał odgłos zatrzaskujących się drzwi. Wiedziałam, że nasz czas na zrobienie projektu minął a Allison powinna jak najszybciej udać się do domu.

Cholera...

Myślałam, że wróci później.

— Kto przyszedł? -zapytała dziewczyna jednak nie zdążyłam nawet jej odpowiedzieć gdy drzwi mojego pokoju otworzyły się z impetem a w progu dostrzegłam ojca, który obrzucił mnie gniewnym spojrzeniem.

— Dzień dobry. -powiedziała entuzjastycznie szatynka podchodząc do mojego ojca i podając mu rękę do uścisku. Mężczyzna obdarował ją jedynie lodowatym spojrzeniem. Dziewczyna speszyła się a jej mina nieco zrzedła. Wróciła z powrotem na łóżko i wbiła wzrok w podłogę. Nie zdziwiła mnie jej reakcja w końcu po raz pierwszy ktoś potraktował ją w tak chłodny sposób. Chciałam tego uniknąć i oszczędzić dziewczynie poznania Hermana Evansa we własnej osobie. Niestety mi się to nie udało a konsekwencje tego spotkania miały wkrótce boleśnie się na mnie odbić. Ojciec poprosił mnie bym wyprosiła koleżankę ze względu na późną porę. Wiedziałam, że to jedynie wymówka jednak nie zamierzałam protestować i posłałam dziewczynie przepraszające spojrzenie i następnie odprowadziłam ją do wyjścia. Obiecałam, że sama zajmę się esejem z angielskiego, który miałyśmy wspólnie przygotować. Wiedziałam, że to będzie odpowiednia rekompensata. Alisson nienawidziła się uczyć. Po powrocie do pokoju czekała mnie długa awantura z ojcem i szlaban na komórkę i wszelakie spotkania ze znajomymi. Przytaknęłam i przeprosiłam ojca choć w głębi duszy wiedziałam, że nie mam za co i nie zrobiłam mu nic złego. Jednak w jego przypadku każdy stawiany opór nie przynosił pożądanych efektów wręcz przeciwnie, bunt działał na niego jak zapalnik. Wtedy jeszcze nie wiedziałam jak bardzo będę przeklinać ten dzień.