ဒီနေ့ဆို သုံးလရှိပြီ။ ခွန်းနောင်နဲ့ အဆက်အသွယ်မရခဲ့တာ သုံးလတောင်ရှိပြီ။ လွမ်းတယ်ဗျာ။ မောင်ခင်ဗျားကို အရမ်းလွမ်းတယ်။ ခင်ဗျား ကျုပ်ကိုဆူတာလေးလည်း ကြားချင်တယ်။ စိတ်ဆိုးလို့ ရိုက်တာလေးလည်း မောင်ခံချင်တယ်။ ပြန်မလာသေးရင်တောင် ခင်ဗျားအသံလေးကိုကြားချင်တယ်ဗျာ။ ဘေးမှာချထားတဲ့ ဂစ်တာလေးကိုယူပြီး ကောင်းကင်ကိုမော့ကြည့်လိုက်တော့ ကြယ်လေးတွေက မှိတ်တုတ် မှိတ်တုတ်နဲ့ အလွမ်းနာကျနေတဲ့ ဒီကောင်ကြီးကို ကျီစယ်နေလေသလား။
🎶ဟန်နေ......,နေ့တိုင်းတွေ့ချင်တာ....မင်းရဲ့မျက်နှာလေး......., နေ့တိုင်းကြားချင်တာ...မင်းရဲ့အသံလေး........ဟန်နေ....🎶
ခြံထဲမှာထိုင်ပြီး သီချင်းဆိုနေတဲ့သားဖြစ်သူက ထူးဆန်းနေတာအမှန်ပင်။ ညတိုင်းလိုလိုဆိုနေတာ။ တစ်ညမှမပျက်။ အဲ့တာကလည်း သူနေပြန်ကောင်းလာတည်းကပင်။
🎶ဟန်နေ.......အတူနေရဖို့အရေး......တို့ကြိုးစားနေတယ်.......ကိုယ်မင်းအတွက်....အမြဲတမ်း....အကောင်းဆုံးဖြစ်ချင်ခဲ့......ဟန်နေ.....အိုး......, ဒီအချိန်မှာဝေးနေရပေမယ့်.......စက္ကန့်တိုင်းပဲမင်းကို......ကိုယ်လေသတိရနေတယ်........"
ဒါပါပဲ။ ခင်ဗျားမရှိတော့တဲ့နေ့ကစပြီး ကျုပ်ရဲ့ညတိုင်းဟာ ဒီလိုအထီးကျန်ဆန်စွာ သီချင်းတွေအော်ဆိုပြီး ဖြတ်သန်းခဲ့ရတာ။
>>>>>>>>
Ti! Ti! Ti!
"ဟယ်လို မုန်းမင်းဆက် ပြောနေပါတယ်"
"မောင်"
တစ်ဖက်ကြားလိုက်ရတဲ့ အသံကြောင့် စက္ကန့်ပိုင်းမျှကြောင်အသွားတော့၏ သူအရမ်းကြားချင်နေတဲ့အသံလေး။
"မောင်"
"ခွန်း.....ခွန်းနောင်"
"ငါမင်းနဲ့တွေ့ချင်တယ်၊ ငါ့ဆီလာခဲ့ပေး အဟင့်!"
"ဘာလို့ငိုနေရတာလဲဗျာ၊ ခင်ဗျားရှိတဲ့နေရာကို မောင်ချက်ချင်းလာခဲ့ပေးမယ်၊ ဘယ်နေရာလဲပြော"
"အင်း"
ခွန်းဆီကနေ နေရာအတိအကျသိရတာနဲ့ ရုံးခန်းထဲကနေ ပြေးထွက်လာတော့သည်။
