Reclaiming My Mate

Κεφάλαιο 38

ΛΆΙΛΑ

Η ζωή είναι τόσο απρόβλεπτη, κάνει κύκλους και μπορεί να σε ξαφνιάσει με τον πιο περίεργο και μοναδικό τρόπο και όσα πίστευες πως ήταν δεδομένα στη ζωή σου να αλλάξουν.

Αυτό τουλάχιστον συνέβη σε εμένα! Αν μου έλεγε κάποιος πριν από μερικούς μήνες πως θα ερχόταν η μέρα που θα γινόμουν και επίσημα η γυναίκα του Ντιμίτρι και η luna  της αγέλης δε θα το πίστευα, φαινόταν τόσο παράλογο τότε. Και όμως, πολλά είναι αυτά που έχουν αλλάξει, πήρε κάμποσο χρόνο για να επανέλθει η ζωή όλων μας στους κανονικούς ρυθμούς της, όμως εμένα ακόμα με στοίχειωνε εκείνο το πρωινό, την ημέρα που έμαθα όλη την αλήθεια για το ποιος είναι ο πραγματικός μου πατέρας. 

***

2 ΜΗΝΕΣ ΠΡΙΝ

Πόρτες άνοιξαν, καρέκλες αναποδογύρισαν, διακοσμητικά έπεσαν κάτω σπάζοντας σε χιλιάδες κομμάτια μπροστά στη μανία μου η οποία ήταν ανεξέλεγκτη και σάρωσε τα πάντα στο πέρασμα της σαν ανεμοστρόβιλος. Κάθε λογική και σκέψη είχε εξαφανιστεί και το μόνο που υπήρχε ήταν το κόκκινο της οργής και του μίσους. Δεν πίστευα πως θα μπορούσα να μιλήσω τόσο πολύ έναν άνθρωπο αλλά η Νατάλια είχε καταφέρει να με διαψεύσει και με το παραπάνω.

Προσπέρασα το σαλόνι αγνοώντας τους φίλους μου που περίμεναν να μάθουν τι είχε συμβεί - μαζί και η Τζίνα. Ανέβηκα τη σκάλα και κατευθύνθηκα προς το υπνοδωμάτιο της όπου ήξερα πως βρισκόταν, μια πληροφορία την οποία μου είχε προσφέρει ο Λούσιους

χωρίς κανένα δισταγμό - αλλά ακόμα και αν δεν το είχε κάνει θα είχα γκρεμίσει ολόκληρη την έπαυλη μέχρι να βρεθώ μπροστά της έτσι ώστε να πάρω τις απαντήσεις που έψαχνα και που θα μου έδινε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Μπήκα μέσα χωρίς να χτυπήσω σπάζοντας κυριολεκτικά την πόρτα, η Νατάλια καθόταν στην άλλη πλευρά του δωματίου ακριβώς απέναντι από εμένα με το φλιτζάνι του καφέ που κρατούσε στα χέρια της τώρα να έχει γίνει θρύψαλα στο πάτωμα.

«Τι νομίζεις πώς κάνεις; Με ποιο δικαίωμα μπουκάρεις στο δωμάτιο με αυτό το τρόπο;»

«Με ποιο δικαίωμα» την ειρωνεύτηκα χαρίζοντας της ένα στραβό χαμόγελο, με το ζόρι συγκρατούσα τον εαυτό μου για να μην της ορμίσω, επέμεινα να θυμίζω στον εαυτό μου πως παρά τα όσα είχαν συμβεί εξακολουθούσε να είναι η μητέρα του Ντιμίτρι. «Εσύ με ποιο δικαίωμα αποφάσισες να μου στερείς τον πατέρα μου».