ANEMOİA |TK|

2

Jungkook

Artık bitti Taehyung.

Ben bunu hak etmedim.

Beni bu yalnızlığa mahkum ettin.

Öyle yalnızım, öyle kimsesiz bıraktın ki beni.

Aynalarla konuştum, fotoğraflarınla konuştum.

Lanet olası kokun burnumdan gitmiyor.

Yıllar geçse de, hiç olmadık bir anda kokun burnuma ilişiyor. Nefret ediyorum bu histen.

Artık hiçbir şey eskisi gibi değil, ben de öyle.

Artık değiştim ben.

Her günüm balkonda geçmiyor.

Eskisi kadar kitap da okumuyorum.

Bol kıyafetlerin küçük gelmeye başladı.

Ben de hem kitaplarını hem de kıyafetlerini bir hayır kurumuna bağışladım.

Eskisi kadar çelimsiz değilim.

Saçlarımı hiç uzatmadım.

Uzatmayı denedim ama gözlerim aynayla her buluştuğunda elim makasa gitti.

O hep buluştuğumuz arsa vardı ya, orayı da üstüme aldım.

Sen gidince babama satın aldırmıştım ama artık tapu benim üzerime.

Oraya bir kilise yaptıracağım.

Kim bilir, belki Tanrı bu iyiliğim karşısında öldükten sonra bir araya getirir bizi.

Hani söz vermiştik:

"Hastalıkta sağlıkta, birbirimize ihtiyacımız olduğu her anda, birbirimizden ayrılmayacağımıza söz veriyoruz." diye.

Hatta evlilik merasimi bile yapmıştık. Çok çocukça değil mi? Ama çok önemliydi benim için.

O zamanlar bilmiyordum, herkesi kendim gibi görüyordum. Senin de beni benim seni sevdiğim gibi seviyorsun sanmıştım. Çocukluk işte...

Peşin konuşuyorsun diye kızma sakın bana.

Haklıyım.

Bekledim, aradım. Samanlıkta o iğneyi yıllarca aradım.

Öldüğünü bile düşündüm, mezarını bile aradım.

Beni o kadar çaresiz bıraktın ki.

Kalbimdeki o ağrı hiç geçmedi. İçimdeki o boşluk hissiyle yıllarca yaşadım.

Ben, beraber gitmenin hayalini kurduğumuz o üniversiteye bile gittim.

Tek başımaydım ama anımızı yaşıyorum diye.

Çok sonradan hayatımı heba ettiğimin farkına vardım.

Bir bok becerdiğimi sanıyordum. Çok aptaldım. Askere bile seni aramak için erken gittim.