Karanlıktan Aydınlığa

1. Bölüm: Kabus

Her yer karanlıktı. Ormanın içinde dalgalanan gölgeler ürpertici bir oyun oynuyordu. Ağaçların arasında gezinen varlıkların çıkardığı hışırtılar gecenin karanlığında yankılanıyordu. Ortaya çıkmak yerine gölgelerde pusuya yatan yırtıcılar, avlarının yaklaşmasını açlığın getirdiği sabırsızlıkla bekliyorlardı. Ormanın derinlerinden gelen adım sesleri yırtıcıların heyecanlanmasına sebep oldu. Bekledikleri av geliyor muydu?

Ağaçların arasında, dalları iterek kendine yol açan zayıf bir insan silüeti belirdi. İnsan telaşla etrafına bakınıyor, nerede olduğunu anlamaya çalışıyordu. Belki de evine giden yolu bulmaya çalışıyordu. Çaresiz bakışları ağaçların arasında dolanıyor, bir çıkış yolu arıyordu. İnsan bir yol bulamamanın paniğiyle ellerini uzun saçlarına koydu ve sağlıklı düşünmeye çalıştı. Evine giden bir yol mutlaka olmalıydı. Ellerini saçlarından çekip, kırılgan bir umuda tutunup tekrar ağaçların etrafında dolaşmaya başladı ürkek adımlarıyla. Genç kız, ne yapacağını bilememenin verdiği huzursuzlukla geriye döndü ve geldiği yoldan geri dönmenin mantıklı olup olmadığını düşünerek geriye birkaç adım attı. Tehlikeden tamamen habersiz olan dikkatsiz davranışları, onu aç bakışlarla izleyen yırtıcıları keyiflendiriyordu.

Onun güçsüzlüğünü hisseden yırtıcılar heyecanlıydı. Bu insan kız kolay bir av olacaktı. İnsan kızdan gelen koku, yırtıcıları cezbediyor ve açlıklarını derinden hissettiriyordu. Uzun zamandır insan etinden mahrum kalan yırtıcılar için kız lezzetli bir öğün olacaktı. Harekete geçmek için sabırsızlanan yırtıcılar, liderlerinin saldır emrini bekliyorlardı. Liderleri izin vermeden hiçbir ava dokunamazlardı.

İnsan kız hâlâ etrafına bakınıyor, bulunduğu durumdaki tehlikeden habersizce yol arıyordu. Sonunda bir karara vararak emin adımlarla büyük bir ağaca yaklaştı. İnce elleriyle ağacın yere yakın dallarından birine tutunarak ağaca tırmanmaya çalıştı. Güçsüz vücudunun sınırlarını zorluyor ve kendini hayatında hiç çıkmamış olmasına rağmen bir ağaca tırmanmaya çalışıyordu. Sağ ayağını da ağaçtaki bir çıkıntıya koyan kız, acemi ancak kararlı bir şekilde ağaca tırmanıyordu. Biraz tırmandıktan sonra sarf ettiği çabadan ötürü yorulmuştu. Ağaca asılmaktan kolları ağrımaya başlamıştı kızın.

Kızın ne yapmaya çalıştığını anlayamayan yırtıcılar merakla kızı izliyorlardı. Çok az tırmanabilmiş olmasına rağmen yorulan kıza bakarken onun ne kadar kolay bir av olacağını düşünerek seviniyorlardı. Karşılarındaki dünyadaki en zeki tür olan bir insan olsa da yırtıcılara karşı yalnızca basit bir avdı. Dünyanın en zeki canlısı bile onlara karşı güçsüzdü. Zaten aksi mümkün değildi. Bu ormana giren hiçbir canlı yırtıcılar karşısında duramazdı. Onlar, dünyadaki en vahşi türdü.

Kız soluklanmak için durduğu daldan kalkıp tekrar tırmanmaya başladı. O farkında olmasa da onu o anda yırtıcılar da izliyordu. Özenle aşağı bakmaktan kaçınan kız belli ki yüksekten korkuyordu. Yüksek korkusundan kaynaklanan titremeleriyle ne kadar narin ve korunmaya muhtaç olduğunu hissettiriyordu. Ancak onu koruyacak kimse yoktu. İnsan kız sonunda tırmanmayı bitirdiğinde ağacın onu taşıyabilecek en uç noktasında duruyordu. Tırmanmaktan ağrıyan kollarını düşmekten korkarak ağaca doladı ve yine direkt olarak yere bakmaktan kaçınarak çevreyi incelemeye çalıştı. Ağaca yerdeyken fark edemediği bir yol görme umuduyla çıkmıştı. Ne kadar yüksekte olduğunu ve düşerse ne kadar canı yanacağını düşünmemeye çalışarak tutunuşunu sağlamlaştırdı. Mutlaka eve dönmenin yolunu bulacaktı.

Onu merak ve büyük bir açlıkla izleyen yırtıcılar, liderlerinin varlığını hissederek saygılı bir duruşa geçtiler. Lider yırtıcı, sürüye uzaklaşmaları için uyaran hırlayışıyla geri çekilmelerini sağladı. Lider onlardan uzaklaşan sürüye dönmeden insan kızın çıktığı ağacı görebileceği açıklığa çıktı. Karanlığın bir parçası gibi görünmesini sağlayan vücut formu gölgelere saklandığında onu tamamen kamufule edebiliyordu. Küçük açıklığa çıkan lidere ay ışığı ulaşıyor ancak onun garip varlığını aydınlatamıyordu. Yırtıcı lideri açlıkla parlayan kırmızı gözlerini insan kıza dikmişti.