"Her şey içimizden birinin aile sorunları yüzünden başladı, sonra o sınav kağıdını çaldık. Basit bir kağıdın hayatımızı bu kadar değiştireceğini hesaplasaydık, kimimiz o düşük notlara itiraz etmez, kimimiz yine de böyle yapardık. Tüm hataları, tek t...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
2: Gizemli Bisikletli
"Ya kardeşim şunu hızlı sürsene!"
"Kızım sıkmasana belimi!"
"Sıkmıyorum," diye kaskın boğduğu sesimle bağırdım.
"Sıkıyorsun," diye cevap verirken rüzgar onun da sesini dağıtıyordu.
"Sıktıysam ne olmuş? Abart!"
Bilerek daha sıkı sarıldığımda tok sesiyle bağırdı.
"Ya gıdıklanıyorum gıdıklanıyorum! Psikopat!"
"Pardon, öyle desene."
Telaşla ellerimi geri çektim, bu kez tişörtünün ucundan tutmaya devam ettim. Bu hem düşmemek için bir çırpınış, hem de daha nazik bir tavırdı. Birkaç dakika sonra koca bir yokuşun başında durduk.
"Buradan inersek yetişiriz," derken ayağını yere sürttü.
Yokuş feci görünüyordu ancak pek de alternatifimiz olduğu söylenemezdi.
"Nasıl yapsak ki?" diye fısıldadığımda düşeriz korkusuyla pek kımıldamıyordum.
"Hocayı başka türlü yakalayamazsın, bu yol kestirme. Bizi arabasına yakın bir yere çıkaracak. Kararlıysan sıkı tutun."
Kavin'in bakışları aklıma geldi, korku içimde büyüse de bir an bile düşünmedim.
Çocuğa arkadan sarıldım. "Gidelim."
Bir kez daha sorsaydı fikrim değişebilirdi çünkü sesim hiç de kendimden emin çıkmamıştı, bu yüzden bir anda ayağını pedala yerleştirdi ve yokuşa doğru fevrice sürdü.
Küçük bir çığlık attığımda ikimiz beraber koca bisikletle aşağı uçmaya başladık.
"Öleceğim!" diye çığlık atarken gözlerimi kapattım. "Öleceğim! Durdur!"
