"Her şey içimizden birinin aile sorunları yüzünden başladı, sonra o sınav kağıdını çaldık. Basit bir kağıdın hayatımızı bu kadar değiştireceğini hesaplasaydık, kimimiz o düşük notlara itiraz etmez, kimimiz yine de böyle yapardık. Tüm hataları, tek t...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
3: Platoniksel Arızalar
Yerdeydik.
Saçma sapan bir pozisyonda, adını dahi sormayı unuttuğum bisikletli çocukla, tanımadığım bir sokağın bilmediğim bir apartmanının izbe bir kömürlüğünde birbirimize bakıyorduk.
Tabii pek de hoş sayılmayan bir pozisyonda...
Kendimi bir anda yerde bulduğumda çocuk benimle beraber dengesini kaybetmiş, altımda kalmıştı. Onun üzerine yığılıp kaldığım için utançla başımı kaldırdım, sahiden feci bir yakınlıktaydık ve durum hiç iyi değildi.
Kaşlarını çattı, yattığı yerden bana bakıyordu. Dudakları kımıldadığında orada yine yargılayıcı birkaç sözcük asılıydı.
"Ya sen neden iki dakika yerinde..."
"Sus," diye telaşla ağzını kapatıverdim. "Binaya giriyor. Ses çıkarma."
Sustu, elim sıcak dudaklarına temas edince huylandım ve hemen geri çektim. Çok sessiz bir hareketle üzerinden kalktım ve uzun saçlarım resmen yüzünü kapattığı için ellerimle tutamları geriye atıp nefeslendim. Dizlerimin üstünde geri geri gittim ve çaresizce beton zemine oturdum, çocuk yattığı yerde şaşkınca bana bakıyordu.
Dudaklarımı kımıldattım. "Buraya girerse ne yapacağız?"
Birkaç saniye yanıt vermedi, adım seslerini dinledik. Binanın kapısının açıldığını belli eden gıcırtı sanki beklediğimiz felaketin habercisiymiş gibiydi, hemen birbirimize baktık. Hayatımızın film şeridi misali gözlerimizin önünden geçip gittiği dehşet bir bakışma yaşandı.
"Sıçtık," diye fısıldadığımda o da hemen yattığı yerden fırladı.
Bana koştu, koluma yapıştı, yeniden şoka gireceğimi beni az önce bisikletin üzerini kapattığı boş beyaz çuvalların olduğu kapı arkasına itti. Neredeyse yere düşercesine oturduk, çuvalın birini müthiş bir hızla kafamıza geçirdi ve bisikletin dibinde sessizce bekledik. Bedenimiz giderek küçülmüş, birbirimize yakın duruyorduk.
