İntikam Yolunda Aşk

Giriş

2 ay önce

Ameliyathanenin önünde kaç saattir baktığımı bilmediğim duvara bakmaya ve abimle babam ölürse ne yapacağım diye düşünmeye devam ettim babamın ambulans gelmeden hemen önce bana söylediği şeyi düşünüp duruyordum.

" Masaya benim yerime sen liderlik yapacaksın " evet bana söylediği son söz buydu .

Bir elin omzuma dokunduğunu hissettim arkamı dönüp baktığımda arkadaşım Kamerin olduğunu anlamıştım . Anneme sakinleştirici vermişlerdi Kamer'in doktor olduğu hastaneye getirmiştik babam ve abimi . Ama o ameliyata girmemişti bizimle ilgilenmek istemişti .

"İyi olacaklar üzülme toparlan artık" dedi ama hissediyordum iyi filan olmayacaklardı. Kamer e döndüm ve hafif kısılmış sesimle tek bir kelime söyledim " çıkamayacaklar"

Babam abim ve bana her zaman güçlü durmamız gerektiğini söylerdi ve biz babama söz vermiştik ne olursa olsun dimdik duracaktık. Bu yüzdendi belkide ağlamayışım dümdüz duvara bakışım...

" Göksen e haber verecekmisin" diyen Kamer ile düşüncelerimi bir kenara bırakıp ona döndüm " ameliyat bi bitsinde öyle haber veririm" dedim .

Göksen bizim kadar güçlü değildi benden 5 yaş küçüktü . Hiçbirimiz ona kıyamazdık mesela babam abim ve bana küçükken silah kullanmayı dövüş tekniklerini öğretirken ona öğretmezdi daha doğrusu öğretemezdi hem küçük olduğu için hemde Göksen bunu istemediği için çünkü ben ne kadar duygusuzsam o kadar kırılgan ve hassastı.

Hemşirelerdem birinin çıkması ile gözlerimiz ameliyathanenin kapısına döndü oturduğum yerden kalktım ve hemen sordum " nasıllar " hemşire ise o bilindik cümleyi söyledi " doktor bey bilgi verecek" Allah'ım biri artık birşey söylesin 2 saattir bekliyorum ve duyduğum tek cümle bu mu ? Kamer hemşireye teşekkür edip bana döndü sıkmaktan kıpkırmızı olmuş ellerimi ellerinin içine alıp gözlerimin içine baktı ve "sakin ol birşey olmayacak onları tanımıyormuş gibi konuşma nelerden sağ çıktılar bundanda sağ çıkacaklar" dedi o sırada doktor içerden çıktı "Aras Demirhan ın yakını kim " dedi anında olduğum yerde dikleştim ve " benim " dedim. " Biraz zor bir ameliyat oldu ama kurtardık şimdilik yoğun bakımda kalacak tedbir amaçlı "dediğinde gülümsemek istedim gülümseyemedim

" ne dedim ben iyi olacaklar demedim mi "dedi ve gülümsedi. Kamer ve abim iyi anlaşırlardı bu yüzden o da onu abisi gibi görüyordu.

Kapıdan bir doktor daha çıktığında " Erhan beyin yakını kim" diye sordu . " Ben kızıyım" dedim.tam osırada kalbimin üzerinde bir ağırlık hissettim bunda da abimdeki gibi yanılmak istiyordum sağsalim çıksın istiyordum ama doktorun söylediği tek sözle bütün umudum yerle bir oldu

" maalesef babanızı kurtaramadık başınız sağolsun" ağlayamadım bağıramadım sadece dümdüz baktım. Hiç birşey yapamıyordum içimden bağırdım çağırdım ağladım belki ama hiçbirini dışıma yansıtamadım .Sadece duvara yaslanarak yere oturdum . Babamla yaşadığımız herşey birer birer gözümün önünden geçiyordur tam o anda koluma iğne yapıldığını hissettim büyuk ihtimalle Kamer yapmışti iğneyi bu duruşumdan korkmuştu yada kendime veya başka birine zarar vermemden korkmuştu çünkü ben üzüldüğümde bu öfkeye dönüşürdü öfkemde alev olup yakardı etrafını ve buna Kamer de şahit olmuştu bu yüzden bana da sakinleştirici yapmıştı . Yavaş yavaş gözlerim kapanmaya başlamıştı ve kısa bir süre sonra heryer karanlığa büründü

Gözlerimi açtığımda yanımda yine Kamer vardı. İlk söylediğim " abimi görmem lazım " oldu. Kamer tamam anlamında kafasını salladı. Sonra birlikte odadan çıktık.

" Annem nasıl" diye sordum yürürken." Babanın öldüğünü söylemedik" dedi . Öğrenirse kaldıramazdı . Abim iyileşince birlikte söylerdik. Abimin olduğu odanın kapısının önüne gelmiştik. Eldiven maske ve bone taktıktan sonra içeriye girdim.