Kitty, historia prawdziwa

Kiedy byłam małym kotkiem...

- Oj jaka słodka! - wykrzyczała rozentuzjazmowana pucata nastolatka, która przyszła do nas ze swoją chyba mamą, a może siostrą (?), sama nie wiem, bo wyglądały jakby były w podobnym wieku. Niedługo miałam się wszystkiego dowiedzieć. Szturchała mnie puchatym palcem, niby łaskotała i głaskała, wcale nie było to przyjemne. Przyszły do mojego pana po jajka, pewnie od tych kwok, które latały od rana po podwórku nie dając nam spać. Szeroko ziewnęłam, w końcu byłam małym, puchatym kotkiem i lenistwo było moim jedynym zadaniem. Jednym uchem podsłuchiwałam ich rozmowy...

- Mamo, mamo błagam weźmy tego kotka do domu! - krzyczała pucatka, a ja w duchu modliłam się, żeby jej towarzyszka odmówiła. 

- Klaudia, kochanie wiesz, że tata się nie zgodzi, wyrzuci nas z domu, jak wrócimy z kotem. Pamiętasz, jak mówił, że żadnych zwierząt w domu? A poza tym przyszłyśmy tu po jajka - odparła, jak się okazało jej matka i odetchnęłam z ulgą. Byłam pełna nadziei, że zostanę w swoim domu. 

- Jejku mamo, weź! Ty nigdy na nic się nie zgadzasz i zawsze musisz słuchać taty, czy nie możesz mieć swojego zdania i dążyć do spełnienia swoich marzeń?! - oburzyła się Klaudia, bo okazało się, że tak ma właśnie na imię. Dziwnie się czułam, jak na nią tak naskoczyła, ale nie moja sprawa w sumie... a może i moja? 

- Kochana proszę, nie. Poza tym, to są twoje marzenia, nie moje. Kto będzie się tym kociakiem opiekować? Weźmy jajka i chodźmy do domu, musimy jeszcze odwiedzić dziadków, a Ty chyba miałaś jakieś zadania domowe jeszcze? - szybko ucięła temat mama. 

- Nigdzie nie idę, nie będziesz mi mówić co mam robić, co mogę, a co nie! Dzwoń do ojca, powiedz mu, że w domu będzie kot! - wrzeszczała na matkę. 

- Moja słodka Kitty... - wymruczała dziewczyna, a mi zmroziło krew w żyłach pomimo, że na zewnątrz było 30 stopni na plusie... BŁAGAM NIE. Zostaw mnie tutaj gdzie jestem, nie dotykaj i nie nadawaj mi żadnego imienia! Kitty?! Do jasnej cholery, Kitty?! Rozpaczałam i schowałam się w kąt naszego legowiska. Dlaczego ja, a nie moja siostra?! No dlaczego? Mam dopiero dwa miesiące i całe piękne, kocie życie przed sobą. Czy ta głupia wizyta, po głupie jajka, od głupich kwok ma przekreślić moje życie? Rozpaczałam, ale oczy i uszy nadal miałam czujne i gotowe do ataku. 

Kłóciły się dalej, przepychały słowami, aż w końcu Mama sięgnęła po telefon i zadzwoniła... ze strzępków rozmowy zrozumiałam, że Ojciec nie chce mnie w domu, co akurat bardzo mnie cieszyło. Jednak Klaudia wyrwała mamie telefon i wykrzyczała do słuchawki:

- Biorę moją słodką Kitty! Czy ci się to podoba, czy nie! Wraca z nami do domu. Nie mogę jej zostawić w tym miejscu, to przeznaczenie, los tak chciał, że właśnie dzisiaj poszłyśmy po te jajka! - więcej nie pamiętam co krzyczała, bo byłam sparaliżowana. Modliłam się do Kociorożka żebym zdechła, padła trupem, albo żeby zabrała mnie inna malaria. 

Widziałam, że jej mama była zrezygnowana, poddała się, a ja miałam tylko nadzieję, że ta pucata nastolatka szybko się mną znudzi, a ja będę mogła być z jej mamą, która wydawała się spokojną i rozważną kobietą. Nagle poczułam, że bierze mnie na ręce, całuje, przyciska do piersi i wykrzykuje moje nowe imię, które ani trochę mi się nie spodobało. Klaudia miała ciemne włosy, takie do ramion, lekko falowane, puszące się. Buzię okrągłą, pucatą, małe wąskie oczka, okrągły nos i pełne usta, które oblizała. Wzdrygnęłam się. Zaczęłam się rozglądać i wąchać. Czułam zapach frytek i mokrego ciała. Jej obcisła różowa koszulka bezpiecznie otulała brzuch, a czarne, wypłowiałe legginsy wisiały na niej, bo tak były rozciągnięte. Bałam się. Oj jak okrutnie ja się wtedy bałam! To tylko jeden Kociorożek wie. Miałam nadzieję do ostatniej chwili...