kort maar bondig

soms dans ik in de storm

Soms dans ik in de storm, omgeven door donkere wolke en dikke regendruppels die mij doen lijken alsof ik net een emmer water over men hoofd heb gekregen. Het voelt goed de wind die zo hard waait dat ik mijn gedachten niet meer hoor. De bliksem die mij verblind voor alles onder mijn voeten. Voor even zweef ik, voor even lach ik als ik met volle snelheid samen met de wind op de grijze wolken ren. Voor even ben ik verlost van de kettingen, voor even word ik zo licht als een veertje en ben ik zo puur als vers gevallen sneeuw. Voor even ben ik vrij. Vrij om te lachen, vrij om te huilen en vrij om te schreeuwen in de prachtige storm die zich om me heen wend. Voor even werd ik gesleurd van boven naar beneden van links naar rechts en van achter naar voor,

totdat ik de grond zie. Ik voel de boeien terug, zwaarder dan ooit tevoren. Tevergeefs proberen mijn vleugels me uit alle macht in de lucht te houden. Maar ik val niet. Ik vlieg, van links naar boven, van rechts naar achter, van voor naar beneden. En ik schreeuw, 'laat me vrij, zet me neer.' Ik wil vallen, rechtstreeks in de oceanen, ik wil de coole stilte omarmen, een omhelzing waar de wind niet bij me kan. Die wind waar ik net nog op danste en die door één verkeerde pas mijn vijand werd.