Emre'nin arkadaşı, Emre'nin ismini kullanarak konuştuğu kişinin şüphelerini gidermek için zekice hamleler yapar. Ancak, her geçen gün gerçeğin ortaya çıkma riski artar ve işler kontrolden çıkmaya başlar. Ve o anda Emre oyuna dahil olur.
Hikayemi beğenen ve takip eden herkese teşekkür ederim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
༒
Her gencin hayali olan üniversite öğrencisi olmayı başarmıştım. Tıp fakültesini kazanmıştım ve içimde tarifsiz bir heyecan vardı. Yeni bir şehir, yeni bir hayat... Her şey yeni bir başlangıcı müjdeliyordu.
Metin, çocukluk arkadaşım, benimle aynı kaderi paylaşmıştı. O da tıp fakültesini kazanmış, aynı şehre gelmiştik. Gözlerindeki parıltı, yüzündeki gülümseme, heyecanını ele veriyordu. Sanki içindeki enerjiyi kontrol etmekte zorlanıyor gibiydi.
Gülümsedim. "Evet, uzun ve zorlu bir yolculuk olacak ama değecek."
Tam o sırada, odanın diğer ucundan gelen gürültü dikkatimizi çekti. Egemen ve Hakan, kocaman bir koltuğu kapıdan sokmaya çalışıyorlardı. İkisi de ter içinde kalmış, kızarmış yüzlerle uğraşıyorlardı.
"Biraz yardım etseydiniz şu zengin piçlere!" diye seslendi Egemen, nefes nefese.
İç çektim. Egemen ve Hakan... Aynı bölümü kazanmışlardı evet, ama nasıl kazandıkları konusunda şüphelerim vardı. Baba parası ve bağlantılarıyla bir şekilde içeri girmişlerdi. Şimdi de aynı evi paylaşıyorduk.
"Geliyoruz, geliyoruz," dedim, Metin'le birlikte onlara doğru yürürken.
Dört kişi birlikte uğraşarak sonunda koltuğu içeri sokmayı başardık. Hepimiz terden sırılsıklam olmuştuk.
"Vay be," dedi Hakan, kendini koltuğa bırakırken. "Bu ev işi sandığımdan daha zor."
Egemen güldü. "Ne sandın ya? Baban gelip senin için her şeyi ayarlayacak değildi herhalde."
Hakan ona ters bir bakış attı ama cevap vermedi.
Etrafıma baktım. Kiraladığımız öğrenci evi tam bir karmaşa içindeydi. Kutular, valizler, yarı kurulmuş mobilyalar... Her yer dağınıktı.
"Peki, nereden başlayalım?" diye sordum, elimdeki listeye göz atarken.
Metin heyecanla atıldı. "Ben mutfağı düzenleyebilirim! Annem bana bir sürü mutfak eşyası verdi."
"Ben de banyoyu hallederim," dedi Egemen, isteksizce.
"Tamam," dedim, liderlik rolünü üstlenerek. "Ben de yatak odalarını düzenlerim. Akşama kadar bitirmeye çalışalım."
Herkes işe koyuldu. Metin mutfakta şarkı söyleyerek dolapları yerleştirirken, Egemen banyoda küfürler savuruyordu. Hakan ise oturma odasında televizyonu kurmaya çalışıyordu, ama daha çok telefonuyla ilgileniyordu.
