ကားလမ်းမကြီးပေါ်မာသုတနဲ့ဖြူနှစ်ယောက်သားလမ်းလျှောက်လိုက်ထိုင်လိုက်လုပ်ရင်းနဲ့ဘဲမကြာခင်ကားတစ်စီးရောက်လာခဲ့လိုက်သည်။
သုတထိုကားအရှေ့မာပိတ်ရပ်ကယအကးအညီတောင်းခဲ့သည်။
ကျွီ...
'ဟေ့လူ....ဘာလို့ကားရှေ့မာပိတ်ရပ်နေတာလည်း....'
'ကျွန်တော်တို့ကိုကူညီပါဗျာ...ရန်ကုန်သွာစချင်လို့ပါဟိုရောက်ရင်အကိုတို့တောင်းသလောက်ပေးပါ့မယ်'
ထိုစဥ်ကားမောင်းသမားနဲ့စပါယ်ယာလိုထြင်ရတဲ့လူနှစ်ယောက်ကားပေါ်ကဆင်းလာခဲ့လိုက်သည်။
'ခင်များတို့ကဒီလိုလူခြေပြတ်တဲ့နေရာလေးမှာဘာလုပ်နေကြတာလည်း။ဒီနားမှာရွာတွေအိမ်တွေလည်းမရှိဘူးမလား။'
'ကျွန်တော်တို့ကရန်ကုန်ကဗျာ...လူဆိုးတွေလက်ထဲကထွက်ပြေးလာတာပါ။ကူညီပေးလို့ရရင်ကူညီပေးနိုင်မလား'
'ခင်များတို့ကယုံလို့ရပါတယ်နော်....ဟို..ကျုပ်တို့ဆိုလိုတာကလေခရီးသည်တွေအတွက်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်မာဆိုးလို့ပါဗျ'
'ဟုတ်ကဲ့ပါ...ကျွန်တော်တို့ကဆရာဝန်တွေပါ'
'ဒါဆိုလည်းနှစ်ယောက်စလုံးကားပေါ်တက်ပါ။'
ကားသမားကျေးဇူးနဲ့နှစ်ယောက်စလုံးကားပေါ်လိုက်ခွင့်ရသွားခဲ့သည်။ကားပေါ်ရောက်တော့...
'ဟင်.....ဒေါက်တာသုတ...ဒေါက်တာနွယ်သဇင်ဖြူ...'
'ဟင်..
'ဟင်....
နှစ်ာက်စလုံးဟင်ဆိုသည့်အာမေဒြိတ်အသံထွက်သွားသည်။ကားပေါ်တွင်မထင်မှတ်သောတစ်စုံတစ်ယောက်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ထိုသူကတော့အခြားမဟုတ်။
'ဒေါက်တာဘရဏီ....'
တကယ်ဘဲမထင်မှတ်ထားပါဘူး။ဒေါက်တာဘရဏီကဘာလ့ဒီကယးနဲ့ပါလာရတာလည်းအကြောင်းအရင်းက
'ဒီမှာထိုင်ပါ'
'ဘရဏီ...ဘာလို့ဒီကားနဲ့ပါလာတာလည်း...'
သုတကစကားစတင်လိုက်သည်။အမှန်တော့သုတဦးအာဏာမင်းမြတ်ရဲ့စံအိမ်မှာနေခဲ့ရတဲ့တစ်လျှောက်လုံးလွမ်းဆွတ်နေရတာကဘရဏီပါ။အခုလိုတွေ့လိုက်ရတော့ဝမ်းသာတာထက်အံ့သြမှုကပိုနေသည်။