ကျွီ.......ကျွီ....
မနက်ခင်းသာသာယာယာလေးမှာငှက်သံလေးတွေကလည်းစည်ကားစွာထွက်ပေါ်နေသည်။
'အင့်.....ဟင့်...
ဖြူလေးတစ်ယောက်မချိမဆန့်နှင့်အိပ်ယာနိုးလာခဲ့သည်။
ညကတော်တေ.်နှင့်မအိပ်ရတော့မျက်းတွင်းတွေပါကျပြီ။ဦးအာဏာမင်းမြတ်ကတော့ဘယ်ရောက်မှန်းမသိဖြူနိုးလာတာနဲ့မရှိတော့ဘူ။
ဒေါက်..ဒေါက်....
အပြင်တံခါးလာနေတာကြားတော့ဖြူကဝင်ခွင့်ပြုလိုက်သည်။
တbံခါးခေညက်နေပုံထောက်ရင်သေချာပေါက်ဦးအာဏာမင်းမြတ်မဟုတ်ဘူးဆိုတာသူမသိသည်။ဝင်လာသူကတော့
'ဟင်.....မသဇင်'
'မင်းကတို့ထင်တာထက်တောင်စွမ်းတာဘဲ...'
'ရှင်...'
'မရှင်နဲ့...မင်းပြောတော့ကိုကို့ကိုစိတ်တောင်မဝင်စားဘူးဆိုအခုတော့'
'မဟုတ်ဘူး...ဖြူ..ဒီကိစ္စတွေကဖြူမထင်မှတ်ဘဲဖစ်သွားတာပါ။ဖြူသူနဲ့နောက်ထပ်မပတ်သက်ချင်တော့ပါဘူး'
'ဒါဆိုတို့ပြောတာနားထောင်မလား'
'ဘာများလည်း'
'ဒီကနေထွက်သွား'
'ဘယ်လို....ဖြူက....ဖြူပြောတာဘယ်လိုထွက်သွားရမာလည်းဖြူလမ်းမသိဘူး'
'တို့လုပ်ပေးမယ်တို့ပြောတာနားထောင်မင်းအရင်ဆုံးစံအိမ်အနောက်ဘက်ကိုသွားအဲဒီမာမင်းတွေ့ချင်တဲ့သူရှိတယ်'
'ရှင်....ဆိုလိုတာက'
'ဟုတ်တယ်...ပြီးတာနဲ့မင်းသွားသွားနေရွာကနေကယးလမ်းမပေါ်သွားတဲ့လမ်းမေးလိုက်။ကားလမ်းမပေါ်ရောက်ရင်မလေးရှားပိတောက်ပင်ရဲ့အောက်မှာသစ်ရွက်တွေနဲ့ဖုံးထားတဲ့ကားတစ်စီးရှိတယ်။ဒီမာသေ့ာ...အဲဒီကားကိုစီးသွား...ပြီးတာနဲ့ဒီကိစ္စတွေကိုမေ့လိုကိတော့ကိုကို့ဘဝထဲကထွက်သွား'
'ဒါဆိုအနောက်စံအိမ်ကလူက....ကိုသုတလား.....'.
'ဟုတ်တယ်....နင်အခုသွားတော့.....ခန...ဒီမှာကွာရှင်းစာချုပ်...ရော့...လက်မှတ်ထိုးပြီးရင်သွားလိုက်တော့'
ဖြူဘာမှမတွေးတောနေတော့ဘဲလက်မှတ်ထိုးကာချက်ခြင်းဘဲအနောက်စံအိမ်ကိုထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။
