YÜREĞİMDE Kİ ATEŞ (ASKER)

1-HAKKARİ

Arkadaşlar ben geldim ama elim boş gelmedim
Yeni bir kurgu ile geldim...

ASKER KURGUSU...

Beğeneceğinizi umuyorum, çünkü gerçekten yazmak benim için kolay olmuyor, zor şartlar altında çabalıyorum, umarım beğenip destek olursunuz.

BU KURGU 26.07.24 TARİHİNDE YAYINLANMIŞTIR.

O halde BAŞLAYALIMM🔥

~~~~~~~~

Ben ALARCIN...

25 yıllık hayatımda her zaman dimdik duran, kendi hayalleri için çabalayan ALARCIN...

1 abi, 1 kız kardeş ile Antalya da doğup büyüyen boynu bükük ALARCIN...

Annesi tarafından küçük yaşta babası ve kardeşleri ile terk edilen ALARCIN...

Her türlü zorluğuktan tırnakları ile kazıya kazıya çıkan, kimseye boyun eğmeden, kendi emekleri ile DOKTOR olup memleketinden ayrılan ALARCIN...

Benim için zor, doğup büyüdüğün yeri ailenle birlikte geride bırakmak.

Ama bu günler için çok çabalayıp, gece gündüz çalıştım.

Ailemi, en cokta babamı gururlandırmak için masa başında çok kez uyuya kalıp, sabah erkenden her yerim tutulmasına rağmen hayallerim için dimdik durup tekrar çalışarak geldim bugünlere.

Bir kere bile off demeden çalışmamın karşılığını, bugün doktor olup memleketimden ayrılarak fazlası ile aldım.

Şimdi karşımda gözü yaşlı ailemle vedalaşmak kalbimi sızlatıyordu ama onlar için hiç pes etmeden ayakta duracaktım.

Kız kardeşim GERÇE  bana yaklaşıp kollarını boynuma dolayarak gözyaşları ile omuzumu ıslatmaya devam etti.

O benim kızım gibiydi.

Gerçe, annem bizi terkettiğinde 7 yaşındaydı daha.

Çok küçüktü, şimdi ise 23 yaşındaydı.

Açık kumral saçları ve ela gözleri ile çok güzel bir kardeşim vardı.

Abim ve Gerçe babama benziyorlardı.
Ben ise anneme.

Nefret ediyordum ondan aldığım kızıl saçlarımdan ve yeşil gözlerimden.

Birbirimize hiç benzemiyorduk.

Ne şanslıydılar babama benzedikleri için...

"Abla, gitmesen olmaz mı?" Dedi ağlamaktan çatallayan sesi ile.

Elimi saçlarına atıp okşadım,
"Ablacım ne kadar çalıştığımı sen gördün. Hem temelli değil, elbette sizi görmeye geleceğim, hem sürekli bana ulaşabilirsin biliyorsun" dedim.

"Kızım, daha fazla üzme ablanı" diyerek babam girdi araya ama onunda gözleri dolmuştu.

Babam hep bana, "sen benim elim ayağımsın, sen olmazsan benim elim ayağım kırılırdı, benim ailemi de evimi de hep sen ayakta tuttun" derdi.

Derdi çünkü babam gaziydi.

Benim babam, ALBAY DEMİR İZGİ.

2009 yılında teröristlerin hain saldırısı yüzünden sol kolunu kaybetmiş, sağ bacağında ise ciddi bir hasar kalmıştı.

Babam bu vatan uğruna nice şehitler gibi kanını toprağa dökmüş, milletine ise kurban etmişti.

Babamla her zaman gurur duymuştuk, tıpkı onun da kendiyle gurur duyduğu gibi.