AsLaz|Yalanlar, Yaralar

9. Bölüm

ASİ

En güvendiğin bile senden bir şeyler saklarken başka kime güvenebilirsin? Ben cevap vereyim. Hiç kimseye. Yanında gibi görünüp arkandan iş çevirenler, doğruyu söylediğini iddia edip tilkilerin kuyruklarını birbirine bağlayanlar... Yalnızsın. Çok yalnızsın. Bu yolda tek başınasın. Bir başınasın.

Elimde tuttuğum notla birlikte arabanın önünde dikiliyordum. Benden bahsediyordu. Yanında gibi görünüp arkandan iş çevirenler... Bendim. Alaz'ı benimle ilgili uyarıyordu. O gece olanları öğrendiğimi biliyordu. Sanki aynı anda birden fazla yerdeydi. Herkesi görüp her şeyi duyuyor gibiydi.

"Niye binmedin?" Alaz'ın arkamdan gelen sesiyle irkildim. Ona doğru dönerken elimdeki notu avcumda buruşturdum. "Asi gerçekten iyi görünmüyorsun." Elini koluma koyup ilgiyle baktı. "İnat etme hastaneye gidelim. Suratın bembeyaz olmuş." Benden bir cevap alamayınca elimdeki anahtarı alıp kilidi açtı. Bir eli kolumu tutarken diğer elini sırtıma koyup kapıya yönlendirdi. Kendimi onun yönlendirdiği kurma oyuncak gibi hissediyordum. Ondan sakladıklarım omuzlarıma yük bindiriyordu. Kapımı açıp arabaya binmemi sağladıktan sonra eğilip emniyet kemerimi taktı. Kapımı kapatıp kendisi de sürücü koltuğuna geçtiğinde bana baktı.

"Bir şey mi gördün? Birini mi gördün Asi?"

Başımı yavaşça ona doğru çevirdim. "Hayır."

"Bu halin ne o zaman?"

"Alaz. Sana gidelim mi? Dinlenmek istiyorum."

"Gidelim güzelim. Sen nereye istersen oraya gidelim." Elini uzatıp yanağımı sevdikten sonra arabayı çalıştırdı. Arkama yaslanıp gözlerimi kapattım. Ne yapmam gerektiğini bilmiyordum. Babasını Elif'in öldürdüğünü söyleyip bu yükten kurtulabilirdim ama ona bunu söyleyerek kurtulduğum yük başka yüklere neden olacaktı. Serhan yüzünden Elif'in zarar görmesini istemiyordum. Arkadaşımın işinden olmasını istemiyordum. Ve en kötüsü... En kötüsü de Elif'e hak veriyordum. Onun gibi birisinin tutuklansa bile bir yerlerde nefes aldığını bilmek, kalbinin attığını, yaşadığını bilmek... Emin değildim. Serhan'ın ölümü en az Zafer'in ölümü kadar içimi rahatlatmıştı. O adam potansiyel bir tehlikeydi. Çocukları için bile tehlikeliydi. Onun gibi birinin ölümü arkadaşımın hayatına mâl olmamalıydı. İstemiyordum. Ama Alaz'ın arkasından iş çevirmek de istemiyordum. En başında babasını öldüren kişiyi Yaman'ın bildiğine onu ben ikna etmiştim. Bu işin peşine düşmesine ben sebep olmuştum. Aklını ben karıştırmıştım. Hiç umrunda olmayan katili aramaya onu ben ikna etmiştim. Tüm bunları yapan da şu an tam tersini düşünen de bendim. Kendimi iki yüzlü gibi hissediyordum. İşlerin rengi değişince düşüncelerim de değişmişti. Bu doğru değildi. Üstelik ben saklasam bile o geceyi bilen gizemli birisi daha vardı. Önünde sonunda olacaklar belliydi. Olanları öğrendiğimi bile biliyordu. Her şeyi biliyordu.

Alaz'ın radyoyu açmasıyla arabaya dolan müziğin sesi kafamdaki karmaşık düşünceleri bastırmıştı. Hiçbir şey düşünmeyip müziğe odaklanmaya çalıştım. Yorgundum. Düşünmek için bile fazla yorgundum.

Neden soruyorsun
Nereye gideyim
İki yol var demiştim
Hangisini seçeyim

Korkma bebeğim
Hepsinin sonu ay ay aynı
Çok yukarılarda biriymiş
Bunları yaptı
.
.
.

Vücudumda hissettiğim kollarla gözlerimi araladığımda Alaz'ın tıraşlı yüzüyle karşılaştım. Sanırım arabada uyuyakalmıştım. Şimdi Alazların evindeydik ve merdivenleri çıkıyorduk. Evdeki sessizlikten anladığım kadarıyla herkes uyuyordu.

Koca sessizliğin içinde fısıltıyla konuştum. "Alaz. İndir istersen. Uyandım yürüyebilirim."

"Uykunu açma." Son basamağı da çıkıp eliyle kapıyı açtıktan sonra ayağıyla itip benimle birlikte odaya girdi. Yatağına oturttuktan sonra ışığı açtı. Tekrar yanıma gelip dizlerinin üstünde yere çöktü. Ayakkabılarımı çıkarıp kenara koyarken bütün hareketlerini dikkatle izliyordum.