AsLaz|Yalanlar, Yaralar

12. Bölüm

Herkese merhaba♡ Bölüme yorumlarınızı bekliyorum.. Kendimce uğraşıp yazdığım satırlarla ilgili olan yorumlarınızı okumak çok güzel oluyor🖤 Bölüme oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın🩶

***

ALAZ

Asi'yi peşimden gelmemesi için çocukların odasına kilitlemiştim. Ben gidersem o da gelirdi adım gibi emindim. Kapıya vurup açmam için söylediklerine kulak tıkadım. Koşturarak aşağı inip evden çıktım. Oradaydı. Kapıyı çekip kapattığımda bana bakmaya devam ediyordu. Bir süre ne yapacağıma karar vermeye çalıştım. Bu şekilde oyalanarak Yamanları bekleyebilirdim. Kaçmadığı ve gözümün önünde olduğu sürece problem yoktu. Ama her zamanki gibi hiçbir şey düşündüğüm gibi olmadı. Bir anda arkasını dönüp koşmaya başladı. Ben de peşinden... O önde ben arkada koştukça koştuk. Birkaç adım uzağımdaydı. Koşturarak ana yola çıktığında ani bir frenle önünde bir araba durdu. Arabanın kapısını açıp binmeden önce son kez dönüp bana baktı. Resmen alay ediyordu.

"Kaçma lan!"

Başını iki yana sallayıp daha fazla vakit kaybetmeden arabaya bindi ve son hızda uzaklaştılar. Yola adım attığımda en azından plakayı görebilmek için baktım ama plakanın başını görebildim. Hiçbir işe yaramazdı. Her zamanki gibi kaçmıştı. Her adımı planlıydı. Her yaptığı şeyi kendisini garantiye alıp yapıyordu. Bizden her zaman bir adım öndeydi.

Artık gittiğini ve yetişemediğimi zor da olsa kabullenip koşarak eve geri döndüm. Ortalıkta kimse görünmüyordu. Elifler henüz gelmemişti. Eve girip üst kata çıktım. Anahtarı kilide takıp açmak için çevirdim. "Geldim. Açıyorum kapıyı. Kızıp kafamı kırmaya kalkma." Kesinlikle canıma okuyacaktı. İçerden hiçbir ses gelmemesi garipti. Kapıyı açıp içeri baktım.

"Asi?" Yerde sırt üstü yatıyordu. Gözleri kapalıydı. Ne olduğunu anlayamıyordum. Birkaç büyük adımda yanına yaklaştım. Yüzüne düşen saçlarını elimle geriye itip yüzünü ellerimin arasına aldım. "Asi?" Bayılmış olabilir miydi? "Aç gözlerini güzelim kendine gel hadi." İçimdeki endişe git gide kendisine daha büyük bir yer ediniyordu. Ne olduğunu anlayabilmek için vücudunu inceledim. Ve kaldım. Tam o an başımdan kaynar sular dökülüyormuş gibi hissettiğim andı. Onu kanlar içerisinde gördüğüm an benim kanımın çekildiği andı.

"Asi! Hayır Asi." Gözlerimin dolmaya başladığını hissediyordum. Sadece birkaç dakika yanından ayrılmıştım. Yüzünü ellerimin arasına aldım. Alnımı alnına yasladım. "Aç gözlerini yalvarıyorum bırakma beni. Çok korkuyorum Asi." Kendimi toparlayıp ayağa kalktım. Aptal gibi davranıp zaman kaybediyordum. Tek hamlede kucağıma alıp koşturarak merdivenleri indim. Evden çıkıp kapıyı kapattığımda Elif'in arabası görüş alanıma girdi. Yamanla birlikte arabadan inip yanıma geldiler.

"Yaman kapıyı aç."

"Alaz ne oluyor? Asi'ye bir şey mi oldu?"

"Bilmiyorum aç şu kapıyı!"

Yaman kapıyı açtığında Asi'yi arka koltuğa yatırdım. İkisinin de endişeli ve soru dolu bakışları üstümdeydi. "Önce hastaneye gidelim sonra konuşuruz." Onlardan cevap gelmesini beklemedim. Arabaya binip son hızla yola koyuldum.

"Birkaç dakika sonra hastanedeyiz güzelim. Üçünüze de bir şey olmayacak tamam mı? Yetişeceğiz." Beni duyduğu falan yoktu. Biliyordum. "Az kaldı. Merak etme güzelim."

Gözyaşlarımın arasında beni duymayan Asiyle sanki duyuyormuş gibi konuşarak dakikalarca yol gittim. Daha dün ne sana, ne bana ne de bir başkasına hiçbir şey olmayacak demiştim. Her zaman yanınızda olacağım demiştim. Olmamıştım. Verdiğim sözler yapamayacağım her şeyin habercisiydi. Habersizdim.
.
.
.