Życie Pisane Muzyką

Rozdział 15

Julia jest w niemałym szoku. Czyta kilka razy nazwiska finalistów, a wśród nich swoje i nie dowierza. Na początku myśli, że źle przeczytała, ale nie, to nie pomyłka. Na prawdę znajduje się na liście.

- Co? Aaale, jak? Przecież się nie zgłaszałam. - pyta zdziwiona dziewczyna.

- Po prostu masz talent – odpowiada pan Jacek, stojący obok dziewczyn. - Każdy z nauczycieli to potwierdził dlatego też zostałaś wybrana przez cały zespół pedagogiczny. Gratulacje i powodzenia w finale. Zasłużyłaś na niego. - dodaje mężczyzna i odchodzi. Brunetka stoi nie mogąc uwierzyć w to co się właśnie stało. Po chwili jednak zaczyna skakać z radości razem ze swoimi przyjaciółkami. Jest szczęśliwa.

Z daleka obserwuje ją Mateusz. Cieszy się szczęściem swojej dziewczyny i nie może powstrzymać uśmiechu widząc jej reakcję. Jest takiego samego zdania jak całe grono nauczycieli. Zdecydowanie dziewczyna zasłużyła na miejsce w gronie finalistów. Fakt, będą ze sobą rywalizować, ale co z tego. Nie zależy mu na wygranej, dziewczyna jest w tym momencie dla niego ważniejsza, najważniejsza.

Po niespodziewanym rozwoju wydarzeń, pełna w euforii udaje się w swoje ulubione miejsce. Domek fortepianów – tak go nazwała. Siada przy swoim fortepianie na, którym gra podczas zajęć i zaczyna swoją piosenkę. Przymyka oczy i z uśmiechem na twarzy wykonuje cały utwór. Nie może uwierzyć w to co się jej przytrafiło podczas tego obozu. To jak się zmieniła, otworzyła na ludzi, pokazała swój talent i jak się z nim rozwinęła. Jest szczęśliwa jak nigdy. Poznała wspaniałych ludzi, zyskała przyjaciółki no i co dla niej najważniejsze – wspaniałego chłopaka. Była w nim zakochana po uszy. Po skończeniu piosenki poczuła jak ktoś kładzie dłoń na jej ramieniu. Odwraca głowę do tyłu i widzi swojego ukochanego. Uśmiecha się do niego, a on od razu odwzajemnia. Wyciąga do niej rękę, a dziewczyna bez zastanowienia ją chwyta i podnosi się, stając naprzeciwko bruneta.

- Gratulacje skarbie - mówi chłopak, obejmując ją w pasie. Składa na jej ustach delikatny całus.

- Dziękuje. - odpowiada radosna dziewczyna. - Twoja wygrana jest zagrożona. - dodaje po chwili.

- Czyżby? Myślisz, że się boje? - pyta chłopak, unosząc jedną brew do góry.

- Powinieneś, zmiotę Was ze sceny. - mówi dziewczyna wytykając mu język. Ucieka z jego objęć z szerokim uśmiechem. Chłopak jednak nie daje jej daleko odejść. Chwyta ją w pasie, obraca do siebie przodem jednocześnie opierając o ścianę. Spoglądają sobie w oczy.

- Uwielbiam Twój uśmiech. - szepcze, zakładając jej luźny kosmyk za ucho. Julia delikatnie się uśmiecha, czując przyjemne dreszcze przechodzące po ciele. - Taka konkurencja wręcz wskazana. Oddam Ci zwycięstwo walkowerem. - dodaje, pochylając się nad nią. To jest cudowna chwila. Zapominają znów o tym gdzie są, że ktoś może wejść. W tamtym momencie liczą się tylko oni. Brunetka czuje motylki w brzuchu, uwielbia to uczucie gdy on jest obok. Kocha jego oczy i momenty gdy może się w nie wpatrywać bez skrupułów. Chłopak natomiast wariuje przy niej. Taka niewinna, drobna istota, a zrobiła zamieszanie w jego życiu. Zdecydowanie było to potrzebne. Zbliża swoje usta do niej i zaczyna ją delikatnie całować co dziewczyna odwzajemnia. Obejmuje ją jedną ręką w pasie, a drugą dotyka policzka i głaszcze go kciukiem. Brunetka uśmiecha się na ten gest, zarzucając mu swoje ręce na szyje. Całują się tak dłuższą chwilę.

****************************************************************

No pięknie. Wystarczy zrobić zdjęcie albo zwołać kilka osób, które rozniosą wiadomość po całym obozie. Nikt nie uwierzy, że wielki łamacz serc się ustatkował. Zwłaszcza z taką szarą myszką. Wyśmieją ją, załamie się i skończy ich związek, a po powrocie do domu nawet nie będzie myślała by pojawić się tu za rok. Co? Nie, to nie możliwe. Znów uciekła mi okazja. Muszę przestać tyle myśleć tylko zacząć działać i zlikwidować im te uśmieszki z ust. No tak, teraz sobie pójdą osobno jak gdyby nigdy nic, że nie mają w ogóle kontaktu. Dobre sobie, do czasu te Wasze gierki, do czasu...