បុរសដែលខ្ញុំស្រលាញ់ ᥫ᭡

ភាគទី១៨៖នៅស្ងៀម ព្រមឱ្យបងតាមសម្រួល

      ជុងហ្គុក ចាប់ផ្តើមចម្អិនអាហារឆ្ងាញ់ៗ ទាំងដែលមិនទាន់ផ្លាស់ឈុតធ្វើការចេញព្រោះដឹងថាកូនឃ្លាននិងរង់ចាំអាហារថ្វីដៃរបស់ខ្លួនយូរហើយនាយរើសមុខម្ហូបឆាបង្គាជូរអែមក្លិនឈ្ងុយជះភាយធ្វើឱ្យកូនប្រុសតូចច្រម៉ក់ៗអង្គុយរង់ចាំទាំងទឹកមុខញញិមញញែមរីកស្គុុះស្គាយប្រៀបដូចជាគ្រាប់ជី។ រាងក្រាស់ស្រូតចូកម្ហូបដាក់ចានរួចដាក់ទៅលើខ្នងតុដួសផ្លុំបញ្ចុកបាយកូនញាប់ដៃញាប់ជើងស្មេឫកពារបស់គេធ្វើឱ្យបុរសចំណាស់ជាឪពុកក្មេកលួចញញិមញញែមនិងថ្លែងសរសើរក្នុងចិត្តមិនតិចនោះដែរ។
      “ពូកែញ៉ាំណាស់!” លោកស្រី អាម៉េឡា អង្គុយសម្លឹងមើលចៅប្រុសតូចទំពារអាហារញាប់មាត់ដូចគេរាំថែមទាំងគ្រញែងស្មាញ៉ាក់ខ្លួនញ៉ាក់ប្រាណយោលជើងធ្វើចរិតកពាក្នក់ក្នាញ់ៗដាក់គាត់រឹតតែគួរឱ្យស្រឡាញ់ អត់ទ្រាំមិនបានទើបចាប់ថើបគ្រញិចថ្ពាល់ប៉ោងៗទាំងសងខាងពីបីខ្សឺត។
      “ជុននៀរ៍ អ្ហា..”
      “Mama!!!” ជុននៀរ៍ ស្រែកចាចហើយក្រឡេកទៅសម្លឹងមើលឃើញវត្តមាន ថេយ៉ុង រួចក៏សើចហែកថ្ពាល់យ៉ាងគ្រហាញៗ។
      “ហត់ណាស់.. នៅជាមួយលោកតាមានរពឹសទេ? Mama ទិញស្បែកជើងថ្មីៗឱ្យកូននេះ ខ្លាចតែមិនត្រូវទេនេះ Mama រើសយកលេខធំមកអស់ជម្រើសហើយណា..” ឆ្នាំនេះ ជុននៀរ៍ ធំជាងឆ្នាំមុន ទើបស្បែកជើងតែងតែផ្លាស់ប្តូរទំហំទៅតាមអាយុរបស់គេជានិច្ច។
      “អើយ.. តូចជាងជើងកូនខ្ញុំទៀតហើយ!” ថេយ៉ុង មួម៉ៅចិត្តណាស់ខំដើរផ្សារមួយល្ងាចដើរកទិញស្បែកជើងមិនដែលត្រូវជើងកូននោះទេ។
      “ថ្ងៃក្រោយបើចង់ទិញត្រូវទំហំប៉ុនជើងកូន ត្រូវយកគេទៅជាមួយដែរ!”
      “ខ្ញុំរើសមើលណាស់ដែរហ្នឹងណាម៉ាក់ តែនៅតែខុស.. ស្អែកចាំយកទៅដូរគេវិញ ខំទិញអស់លុយមួយគគក!” ជុងហ្គុក សើចញឹមៗសន្សឹមដើរចូលមកចាប់ជើងរបស់ ជុននៀរ៍ លើកឡើងហើយនិយាយធ្វើឱ្យ ថេយ៉ុង សើចខឹកៗយ៉ាងរឹងពោះ។
      “ជើងកូនយើងប៉ុនជើងកូនដំរីអូនទិញស្បែកជើងប៉ុនសត្វស្រមោចមក!”
      “ហាហា.. បងនេះចំមែន!”
      “កូនយើងអាយុ ៣ ឆ្នាំ ២៦ គីឡូហើយ.. មិនមែនដូចកូនក្មេងដទៃទេ!”
      “យ៉ាប់ណាស់ Mama!!!” ជុននៀរ៍ ថាចប់ចាប់លើកសាច់បង្គាមកញ៉ាំទំពារក្នុងមាត់។
      “ថា Mama យ៉ាប់ទៀតណាស់ បើកូនឯងញ៉ាំច្រើនយ៉ាងហ្នឹង ឱ្យ Mama ស្មានដឹងទំហំស្បែកជើងកូនឯងទៅអ្ហេស?”
      “បើ ជុននៀរ៍ អត់ញ៉ាំបាយស្តីឱ្យ ជុននៀរ៍ បើ ជុននៀរ៍ ញ៉ាំច្រើនថា ជុននៀរ៍ ធាត់លើសគីឡូ.. ជុននៀរ៍ ធ្វើអីក៏មិនត្រូវចិត្ត!” គ្រប់គ្នាលាន់មាត់សើចហាស់ៗក្អាកក្អាយហួសចិត្តនិងសម្តីកូនក្តឹបមនុស្សខ្លួនតូចតែមួយសោះសម្តីនិយាយចាក់ទឹកមិនលិច។
      “Mama!!!” ជុននៀរ៍ ញ៉ាំអាហារឆ្អែតបោះដៃទាំងសងខាងឡើងតាម ថេយ៉ុង រាងតូចលូកដៃចូលទៅចាប់លើកកូនប្រុសមកពរទាំងធ្ងន់កណ្តុកដូចឱបដុំថ្មរាប់រយគីឡូយ៉ាងអ៊ីចឹង។
      “Mama ងងុយគេង..” អាល្អិតពោលដោយលើកខ្នងដៃមកញីត្របកភ្នែករួចចាប់ផ្តើមយំកិកកុកៗរកកន្លែងដេកពួន។
      “សឺត..” ថេយ៉ុង ថើបថ្ពាល់កូនប្រុសស្រូបក្លិនក្រអូបមកស្តុកទុកក្នុងសួតមុននឹងចាប់ពរកូនតូចឡើងទៅជាន់ខាងលើដើម្បីរៀបចំកន្លែងឱ្យកូនគេងបានលក់ស្រួល។
     
      មួយសប្តាហ៍បន្ទាប់មកនេះ..
      ជុងហ្គុក និង ថេយ៉ុង បានមកបន្តការងារនៅឯកោះបាលីស្ថិតនៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌូណេស៊ី ប្រាំថ្ងៃជាប់ៗគ្នាដោយសារតែត្រូវស្វែងយល់អំពីការសាងសង់សណ្ឋាគារលំដាប់ផ្កាយប្រាំដោយមានមិត្តរួមការងារជាជនជាតិឥណ្ឌូណេស៊ីបានទាក់ទងពួកគេឱ្យរៀបចំកសាងហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធនៅទីនេះដែលជាការចាំបាច់ក្នុងការវិនិយោគមុខជំនួញបន្តដោយចូលរួមក្នុងការសាងសង់កែលម្អរួមមានដូចជាសណ្ឋាគារនិងការឌីហ្សាញឌីគ័រផ្សេងៗឯទៀតទៅតាមមុខជំនាញដែលពួកគេអាចធ្វើទៅបាន។ អ្នកទាំងពីរត្រៀមរៀបចំការងាររួមគ្នាពិនិត្យមើលដីធ្លីនិងជ្រើសរើសទីតាំងគូសវាសកត់ចំណាំផែនការគ្រោងទុកទាល់តែគ្រប់ជ្រុងជ្រោយរួចរាល់ ទើបវិលត្រលប់ទៅរកមិត្តភក្តិដើម្បីនិយាយអំពីប្លង់គំរូដែលពួកគេបានចាប់ប្លង់ត្រៀមនឹងឌីហ្សាញទៅក្នុងប្រព័ន្ធតភ្ជាប់ឌីជីថលដ៏ទំនើប។
      “មិនអីទេ ខ្វះខាតអ្វីអាចប្រាប់ពួកយើងបានណា៎!” អាលឡាន់តា និយាយដោយទឹកមុខញញិមញញែមសម្លឹងមើលមុខប្តីប្រពន្ធទាំងពីរនាក់ដោយការទុកចិត្តបំផុត ព្រោះជឿជាក់ថាពួកគេច្បាស់ជាអាចគ្រប់គ្រងការងារនេះបានយ៉ាងល្អ។
      “នៅសល់ពេលយូរថ្ងៃទៀតដែរ.. មិនអីទេ ពួកយើងនឹងព្យាយាមស្វែងយល់បន្ថែម!” និយាយការងារព្រមព្រៀងគ្នាចប់ ជុងហ្គុក ក៏វិលត្រលប់មកចំណាយពេលវេលាបណ្តើរ ថេយ៉ុង ដើរលេងកម្សាន្តនៅលើកោះបាលីជាមួយគ្នាសម្លឹងមើលទេសភាពធម្មជាតិជំរុញជុំវិញកោះនេះទទួលបានខ្យល់បរិយាកាសល្អគួរឱ្យពេញចិត្ត ពួកគេដើរលេងពីព្រឹកទល់ល្ងាចជាមួយគ្នាតែពីរនាក់នឹងបានថតរូបស្អាតៗជាច្រើនសន្លឹកជ្រើសរើសនៅតាមទីតាំងនីមួយៗដែលពួកគេពេញចិត្ត។
      “អស់កម្លាំងណាស់ អូនចង់ទៅសម្រាកនៅឯសណ្ឋាគារវិញ!” ថេយ៉ុង ចាប់ផ្តើមមានអារម្មណ៍ល្វើយខ្លាំងហើយ សឹមងាកមកចាប់ដឹកដៃ ជុងហ្គុក ដើរបកក្រោយវិលត្រលប់ទៅរកសណ្ឋាគារលំដាប់ផ្កាយប្រាំមួយកន្លែងដែល អាលឡាន់តា បានជួលយ៉ាងពិសេសសម្រាប់ឱ្យពួកគេស្នាក់នៅសម្រាកជាមួយគ្នា។
      នៅពេលមកដល់សណ្ឋាគារវិញ រាងតូចដាក់ខ្លួនអង្គុយចុះទៅលើពូក សម្លឹងមើលទូរស័ព្ទដែលឃើញលោតសារខលចូលមកមិនតិចជាង ១១ ដង។ ម្ចាស់លេខទូរស័ព្ទដែលខលមកញឹកញាប់មិនឈប់នោះគឺ ជុននៀរ៍ កូនប្រុសសំណព្វចិត្តរបស់ពួកគេ។
      ទឺត!!
      “ហេឡូ.. កូនទន្សាយតូច!”
      [Mama រវល់ធ្វើអី? ជុននៀរ៍ ខលទៅអត់លើកអ៊ីចឹង?]
      “Mama ទើបតែបញ្ចប់ការងាររួចរាល់ យ៉ាងម៉េចនឹកអ្ហេស?”
      [បាទ! នឹកណាស់.. ជុននៀរ៍ អផ្សុកទៀតផង..]
      “ទ្រាំសិនណា.. ប៉ុន្មានថ្ងៃទៀត Mama បានត្រលប់ទៅហុល្លង់វិញហើយ កុំយំកិកកុករករឿងឮទេធ្វើជាក្មេងឆ្លាតស្តាប់បង្គាប់ទើបគួរឱ្យស្រឡាញ់!”
      [បាទ.. Mama ឱ្យ ជុននៀរ៍ និយាយទូរស័ព្ទជាមួយ ដេតឌី បន្តិចមក..]
      “និយាយជាមួយ Mama មិនសប្បាយអ្ហេស?”
      [និយាយរួចហើយ កូនចង់និយាយជាមួយដេតឌីវិញម្តង!]
      “អែស.. ហែម.. យ៉ាងម៉េចបាត់ម៉ែបាត់ឪមិននៅជាមួយមានក្តីសុខទេ?”
      [អត់ទេ.. ឆាប់មកវិញឱ្យលឿនៗមក ជុននៀរ៍ ញ៉ាំអាហារដែលលោកតាចម្អិនមិនឆ្ងាញ់ទេ!]
      “នៅទីនេះសប្បាយណាស់.. ប៉ាមិនចង់វិលត្រលប់ទៅវិញទេ.. នៅទីនេះមានពេលវេលាផ្អែមល្ហែមជាមួយប្រពន្ធបានច្រើនៗជាងនៅហុល្លង់សម្រេចថាមិនទៅវិញទេ!”
      [អ៊ីចឹងរើខោអាវទៅហ្នឹងទៅបាយបិទ..]
      ទឺត!!!
      “បិទទូរស័ព្ទបាត់.. អាក្បាលខូច!”
      ទីងៗៗ..
      សំឡេង Chat លោតស្ទើរបែកអេក្រង់ទូរស័ព្ទ..
      ជុងហ្គុក សើចញឹមៗមុននឹងចុចបើកសំឡេងស្តាប់..
      [ឈប់ឆាតមក ឈប់ខលមក Block You]
      [ជុននៀរ៍ អត់ដែលស្គាល់ម្ចាស់ Account ឈ្មោះ ជុងហ្គុក ដានៀរ៍ ហ្នឹងទេ ⚡︎ ]
      [ជួយ Report Account ហ្នឹងផង.. ហើយ Unfollow ផង.. មនុស្សអត់ល្អ..]
      “យីគ្រាន់តែថាប៉ិនហ្នឹងសោះ មើលខឹងប៉ាដាច់ក្បាលដាច់កន្ទុយ? ហើយដាក់សញ្ញារន្ទៈមកបាញ់ធ្វើអ្វី?” ជុងហ្គុក និយាយសារតបជាសំឡេង។
      ទីង!
      [បើសិនជាអ្នកណាកុហកថាមិនវិលត្រលប់មកហុល្លង់វិញទេ សូមឱ្យរន្ទៈបាញ់]
      “ចុម.. ប៉ាត្រលប់ទៅវិញតើស!”
      ទីង!
      [មកវិញក៏អត់ឱ្យចូលផ្ទះមកគេងជាមួយ ជុននៀរ៍ វិញដែរ..]
      “ចិត្តអាក្រក់មេះ?”
      [អត់ឃើញ ជុននៀរ៍ ចុច Unfriend  Facebook ទេហ្អ៎? កុំ Add មកទៀតហះ..]
      This Person is unavailable on messager. ⚠
      “ស្អីគេ.. block ប៉ាមែនអ្ហេស?” ជុងហ្គុក ភ្ញាក់ព្រើតពេលឃើញ ជុននៀរ៍ ចុច Block Account របស់ខ្លួនមិនឱ្យមើលឃើញអ្វីពីគេទៀត។
      “ហាហា..” ថេយ៉ុង សើចជ្រួញកន្ទុយភ្នែកគ្រវីក្បាលញាប់ស្មេ មានកូនតែមួយគ្រាប់ ពេលខ្លះក៏ចេះខ្លាំង ពេលខ្លះក៏ក្បាលខូចខ្លាំង ប៉ុន្តែនៅតែជាកូនក្មេងដ៏គួរឱ្យស្រឡាញ់ជានិច្ច។
      “ត្រលប់មកទៅវិញត្រៀមលួងកូនឱ្យហើយទៅ.. ធ្ងន់កហើយលើកនេះលេងដល់ថ្នាក់ Block មិនមែនខឹងបងតិចតួចនោះទេ!”
      “លើកនេះត្រូវពឹងពាក់លើអូនហើយ!” ជុងហ្គុក ទម្លាក់ទូរស័ព្ទដៃចុះងាកមកឈរប្រឡេះឡេវអាវ ញ៉ាក់ចិញ្ចើមយ៉ាងច្រលើសបើសញញិមចុងមាត់លួចមានកំណួចញ៉ាំងឱ្យ ថេយ៉ុង ក្នាញ់លូកដៃទៅច្បិចបញ្ឆឹកចុងសុដន់ស្វាមីដោយការញ៉េញធ្មេញ។
      “ដោះអាវធ្វើអី?” រាងក្រាស់ព្រលែងរាងកាយមួយល្វែងលើននលគករួចដើរចូលទៅចាប់ទាញកជើង ថេយ៉ុង អូសមកជិតខ្លួន។
      “មកណេះមក.. បងសុំរំលោភមួយ!”
      “ប្រុសចម្កួត.. អត់ទេអូនអស់កម្លាំងណាស់!”
      “អស់កម្លាំងអីខានមកជាងពីឆ្នាំជាងហើយ..”
      “ទេ.. ជុងហ្គុក.. លែង..”
      “នៅស្ងៀម ព្រមឱ្យបងតាមសម្រួល!”
      “អ្ហាយ..” ថេយ៉ុង លើកប្រអប់ដៃខ្ទប់បបូរមាត់ នៅពេលដែល ជុងហ្គុក ចាប់សង្គ្រប់ថើបញក់ញីកញ្ជឹងករបស់ខ្លួនរួចក៏ចាប់ខ្ញាំច្បាមកន្ត្រាក់ដោះសម្លៀកបំពាក់លើដងខ្លួនស្រឡូនរលោងស្រិលទាល់តែជ្រុះរតាត់រតាយពេញឥដ្ឋគ្មានសេសសល់ មុននឹងស្រវាឡើងថែថើបរាងកាយដែលគ្មានផ្ទាំងក្រណាត់បិទបាំងសូម្បីតែមួយបំណែកតូច។
      “អឹម..” ជុងហ្គុក ចាប់ថើបបឺតជញ្ជក់បបូរមាត់ ថេយ៉ុង ប្រជ្រៀតចលនាអណ្តាតសើមល្អូករុញបញ្ចូលទៅក្នុងក្រអូមមាត់រាងតូចជំនាញថើបរបស់គេនៅតែស្ទាត់ជំនាញដដែលហើយអាចពង្វក់ឱ្យ ថេយ៉ុង ទទួលបានអារម្មណ៍ពិសេសរាល់លើក។ ប្រអប់ដៃស្រឡូនវែងស្រួចដូចបន្លាក្រូចបោះឡើងស្ទាបអង្អែលកញ្ជឹងរាងក្រាស់ពីផ្នែកខាងក្រោយដេញដោលដាស់អារម្មណ៍ក្តៅរោលរាលឱ្យនាយកំលោះរឹតតែពុះកញ្ជ្រោលនិងមានអារម្មណ៍ក្តៅគគុករកថាមិនត្រូវ។
      ជុងហ្គុក ថើបខ្លាំងៗបណ្តេញបង្អូសបបូរមាត់កកិតស្បែកទន់ល្មើយទៅគ្រប់ទិសទីកន្លែងស្ទើរតែមិនអាចបញ្ឈប់។ គេថើបក្រេបជញ្ជក់បន្សល់ស្លាកស្នាមក្រហមជាច្រើន ទើបផ្ចង់គោលដៅរឹតតែពិសេស នៅពេលដែលខ្លួនឈ្ងោកទៅយ៉ាងជ្រៅដល់ប្រឡោះភ្លៅរាងតូច។
      “អ្ហាស..” ថេយ៉ុង កន្ធែកជើងពើងត្រគាកឡើងខ្ពស់ បើកផ្លូវឱ្យរាងក្រាស់បំពានភាពទន់ល្មើយរបស់ខ្លួនតាមចិត្ត ដោយគេក៏ត្រូវការសេរីភាព និងការយល់ចិត្តបំផុតពីសំណើមមួយនោះខ្លាំងៗដូចគ្នា។
      ជុងហ្គុក ប្រើអណ្តាតទៅតាមជំនាញដែលគ្មានភាពធ្វេសប្រហែសម្តងណានោះឡើយគេអាចធ្វើឱ្យ ថេយ៉ុង រោលរាលរហូតដល់ខ្ញាំកម្រាលពូកគ្រញីទាល់តែទក់ភ្លីសឹងតែដាច់រហែកនិងខាំបបូរមាត់សង្គ្រឺតជើងធ្មេញ បើទោះបីជាស្រេវស្រាញក្នុងពោះវៀនពោះតាំងដល់ថ្នាក់ស្លាប់ក៏គេមិនអាចហើបមាត់បញ្ឈប់នាយបានដែរ។
      “ជុងហ្គុក.. អូនទ្រាំលែងបានហើយ!” ថេយ៉ុង ចាប់ផ្តើមទាមទារនៅវិនាទីចុងក្រោយដែល ជុងហ្គុក រុញអណ្តាតចូលទៅក្នុងនោះជាច្រើនដង។
      “ត្រៀមខ្លួនណា៎!” ជុងហ្គុក ក្រោកលុតជង្គង់ចំពីមុខប្រឡោះភ្លៅរាងតូចមុនពេលចាប់ស៊កអាវុធស្នេហ៍ទម្លុះភាពទន់ជ្រាយល្មើយចូលទៅក្នុងខ្លួន ថេយ៉ុង ញ៉ាំងឱ្យអ្នកម្ខាងទៀតងើយក្បាលទាំងអារម្មណ៍ឈឺចាប់។
      “អូនឈឺអ្ហេស?” អ្នកដែលត្រូវគេសួរងក់ក្បាលថ្នមៗ ប៉ុន្តែមិនបានស្រែកប្រាប់ឱ្យនាយដកវាចេញវិញឡើយ។
      “អូននៅតែតឹងណែនដដែល!” មិនថាធ្លាប់មានកូនពីមុនមកទោះបីជា ថេយ៉ុង អាចមានរាងកាយប្រែប្រួលជាងមុនត្រគាករីកសាយជាងមុនប៉ុន្តែភាពរួមរឹតនិងភាពទាក់ទាញនៅក្នុងកែវភ្នែករបស់ ជុងហ្គុក ថេយ៉ុង នៅតែឈរចំលំដាប់លេខរៀងទីមួយនៅក្នុងបេះដូងគេជានិច្ច។
      “បងចាប់ផ្តើមហើយណា?” ថេយ៉ុង បិទភ្នែកងក់ក្បាលពើតពើងត្រគាកញោចតាមការលេងចលនាដែល ជុងហ្គុក ចាប់ផ្តើមសម្រុកចូលមកក្នុងខ្លួនគេយឺតៗថ្នមៗ។
      នៅពេលដែលចំណុចផ្សារភ្ជាប់ទាំងពីរចាប់ផ្តើមមានភាពផ្សាំជាប់លាប់ចំពោះគ្នាហើយ ជុងហ្គុក ក៏ព្រលែងកម្លាំងចង្កេះដោលចលនាបុកសម្រុកបោកផ្ទប់លែងប្រណីរាងតូចក្នុងចង្វាក់ល្បឿនញាប់ញ័រខ្លាំងៗ ខណៈ ថេយ៉ុង ក៏ពេញចិត្តត្រូវការឱ្យនាយវាយប្រហារចំណុចមួយនោះមិនលើកលែងដូចគ្នា។
      “អ្ហា.. អ្ហាស.. បងសំឡាញ់!” ថេយ៉ុង យោកយោលខ្លួនប្រាណរលាក់អង្រួនញាប់ស្អេកនៅក្រោមរាងកាយអាក្រាតដ៏ក្រាស់ឃ្មឹកមុននឹងបញ្ចេញស្នាមញញិមសម្លឹងមើលផ្ទៃមុខបុរសជាទីស្រលាញ់ដោយការពេញចិត្តជាទីបំផុត។
      “ជុងហ្គុក ថើបអូន!” អ្នកកំលោះពុំប្រកែកតវ៉ាមុននឹងឱនឈ្ងោកទៅថើបឈ្មុសឈ្មុកផែនថ្ពាល់ទន់ល្មើយទាំងសងខាងប្រដេញចុះមករកកញ្ជ្ឹងកបឺតជញ្ជក់ក្លិនក្រអូបជាប់ចុងច្រមុះពិដោរយ៉ាងជក់ចិត្តចង្កេះស្វាហាប់របស់គេក៏គ្រវីរែងគ្រលែងញាប់ទៅៗទង្គិចត្រគាករីកសាយឱ្យពើងញោចសម្ពាធកម្លាំងឡើងតាមការដោលសម្រុកឥតថមថយមិនទាក់ចង្វាក់។
      “អ្ហឹមៗ.. ដេតឌី..” ថេយ៉ុង ខ្ញាំកោសខ្នង ជុងហ្គុក ដាចសាច់ហូរឈាមដោយសារតែក្រចកដ៏មុតស្រួចនោះបង្កជាស្នាមខ្វាចពាសពេញផែនខ្នង។
      ជុងហ្គុក ទ្រានបាតដៃបង្ខាំងរាងកាយស្តើងកាន់តែជាប់ រួចសម្រុកខ្លាំងៗដល់វិនាទីចុងក្រោយទទួលយកអារម្មណ៍ដ៏អស្ចារ្យព្រមគ្នាក្រោយមកក៏ព្រលែងភាពរឹងមាំចេញមកនឹងបានបាញ់សាចសំណើមសថ្លាចាក់ពេញក្បាលពោះរាបស្មើដោយដកដង្ហើមហត់គឃូស។
      “បន្តទៀតទេ?” ជុងហ្គុក លើកខ្នងដៃអង្អែលថ្នមៗលើថ្ពាល់ ថេយ៉ុង រាងតូចស្ងាត់មិននិយាយតែក្រោកអង្គុយលើកដៃបោះឡើងឱបលើស្មាមាំ។
      ជុងហ្គុក ញញិមពេលដឹងថា ថេយ៉ុង មិនព្រមបដិសេចទើបគេរុញភាពរឹងមាំស៊កចេញចូលទៅក្នុងភាពទន់ជ្រាយរាងតូចជាថ្មីម្តងទៀត។ ម្តងនេះ ថេយ៉ុង ចាប់ផ្តើមប្រើជំនាញចង្កេះរបស់គេអុកខ្លាំងៗញាប់ស្អេកមិនចាំបាច់ឱ្យ ជុងហ្គុក គ្រប់គ្រងវាតែឯងទៀតឡើយ។
      “អ្ហា.. អ្ហាសៗ..” សំឡេងថ្ងួចថ្ងូរដំណាលគ្នាបន្លឺសូរគ្រលួច ទិដ្ឋភាពរោលរាលរវាងពួកគេទាំងពីរនាក់កាន់តែឆេះឆួលឡើងសឹងតែមិនអាចស្វែករកទីបញ្ចប់ជាមួយគ្នា។ ប្រអប់ដៃស្រឡូនកាន់អង្អែលស្មាធំក្រាស់ក្រោមសូរដកដង្ហើមញ័រផឺតផតទន្ទឹមនិងសំឡេងដ៏ញ័ររងុមក្នុងបំពង់ក។
      “មកកោះបាលីលើកនេះបងនឹងនាំអូនឡើងឋានសួគ៌ឱ្យបានច្រើនដង!”
      “ក្បាលខូចណាស់.. ក្រែងមុនពេលមកទីនេះបងតែងតែនិយាយប្រាប់អូនថាបងនឹងផ្តោតអារម្មណ៍ជាមួយការងារតែមួយមុខគត់នោះអី?” ថេយ៉ុង យកដៃប៉ះចុចចុងច្រមុះ ជុងហ្គុក ក្នាញ់ចំពោះចរិតរលៀមច្រឡឺមចង់បបួលគេឡើងឋានសួគ៌ធ្វើរឿងក្តៅសាច់ឱ្យបែកញើសមិនឈប់មិនឈរគិតថាគេជាសត្វគោក្របីសម្បូរកម្លាំងណាស់ណាទៅឬ? គ្រាន់តែគិតក៏ព្រឺក្បាលព្រឺរោមខ្ញាកមិនឈប់ដែរ។
      “ក្បាលខូចមកពីអូនគួរឱ្យស្រឡាញ់ នៅក្បែរអូនបេះដូងបងរំញ្ជួយញាប់ញ័រមិនឈប់.. អូនសាកគិតលោទៅមើល៍ថាប្តីឯណាដែលតែងតែទ្រាំបាននៅពេលឃើញថាប្រពន្ធមានសម្រស់ស្រស់ស្អាតទៅនោះ? គ្រាន់តែគិតបងចប់ភ្លាម បងហ៊ានដកដង្ហើមឱ្យលើសពីចំនួន ៥ ដង ត្រឹម ៥០ វិនាទីទៅទៀត ព្រោះរាងកាយរបស់អូននេះ ពេលគ្មានស្លៀកបំពាក់សឹងតែអាចសម្លាប់បងបានទៅហើយណា៎!”
      “លេបខាយអូនមិនឈប់បែបនេះ បែបចង់បានថ្នាំខ្លាំងហើយ.. អូនចូលចិត្តណាស់ប្រុសណាសម្តីខិលដូចជាបងនេះ អ្ហាយ..” ថេយ៉ុង ញោចស្មាកាលបើ ជុងហ្គុក ប្រើប្រាស់អណ្តាតលិឍបឺតជញ្ជក់ចុងសុដន់របស់ខ្លួន។ មិនមែនមានត្រឹមតែសម្តីខូចខិលប៉ុណ្ណឹងនោះទេ គេថែមទាំងពូកែរឿងកាមគុណលើគ្រែនេះយ៉ាងយង់ឃ្នងទៀតផង។
      “នរណាប្រើឱ្យអូនទាក់ទាញបងមិនឈប់ធ្វើអី?” ជុងហ្គុក និយាយហើយ ចាប់លើក ថេយ៉ុង ដាក់ទៅលើតុកន្ធែកជើងរាងតូចចេញពីគ្នារួចក៏ចាប់ផ្តើមដោលសម្រុកភាពរឹងមាំខ្លាំងៗ ថេយ៉ុង ងើយក្បាលបិទភ្នែកទទួលយកភាពសុខស្រួលយ៉ាងរំភើយមិនខ្វល់ពីសំឡេងងឺតងតជើងតុដែលហៀបនឹងបាក់ខ្ទេចខ្ទីអស់ទៅហើយនោះទេ ព្រោះដូចជាគេបានគិតអ៊ីចឹងថាគេត្រូវការសេរីភាពបែបស្នេហារវាងមនុស្សប្រុសពីរនាក់នេះទោះជាគេអាចស្រែកថ្ងូររហូតដល់ញ័ររញ្ជួយដួលរលំសណ្ឋាគារមួយនេះយ៉ាងណាក្តីប៉ុន្តែគេគ្មានអារម្មណ៍អៀនខ្មាសអ្វីទាំងអស់។
      “អឹស.. សឺត!!” សំឡេងថ្ងូរចុងក្រោយសង្កៀតសឺតសកតាមជើងធ្មេញខ្សាវ។
      ជុងហ្គុក ដកភាពរឹងមាំចេញសំណើមសស្គុសរាវដូចទឹកបបរក៏ស្រក់ហូរជ្រាបចេញមកប្រឡាក់និងគែមតុកណ្តាលប្រឡោះភ្លៅរាងតូចខ្ជោកៗ។
      ផាច់!!!
      “បងធ្វើអី?” ថេយ៉ុង ទះស្មានាយមួយដៃ ជុងហ្គុក ស្រាប់តែលូកម្រាមដៃចូលទៅចាប់កៀសសំណើមទាំងនោះមកលិឍជញ្ជក់។
      “ស្តាយមេជីវិតរបស់បង!” ជុងហ្គុក ញញិមខិលម្តងទៀត រួចចាប់លើកក្រសោបបីរាងកាយតូចឡើងវឹប។
      “អេ.. អេ.. បងចង់ធ្វើអ្វី? អូនឈប់ហើយ ប៉ុណ្ណឹងបានហើយ!”
      “អូនចង់សំងំគេងទាំងធំក្លិនញើសនេះឬ?” នាយញ៉ាក់ចិញ្ចើមចងឡើង តាមពិតគេគ្រាន់តែចង់បីបមរាងតូចដើម្បីទៅងូតទឹកជម្រះក្លិនញើសដែលសេសសល់មកពីការលេងល្បែងលើគ្រែអម្បាញ់មិញ មិនចាំបាច់ភ័យខ្លាចដល់ម្លឹងទេ។
      “អ្ហឹម.. អ៊ីចឹងតោះទៅងូតទឹក!”
      “តែបងមិនប្រាកដទេណាថានៅក្នុងបន្ទប់ទឹកអូនអាចបានងូតទឹកដោយស្រួលខ្លួននោះ!”
      “អ្ហា.. អ្ហាយ ជុងហ្គុក អត់ទេ!!!”
      “បន្តរឿងយើងមួយវគ្គទៀតទើបអូនមានសិទ្ធចូលគេង!”
      ក្រឹក!!
      “អ្ហាស.. ជុងហ្គុក អ្ហាសៗ..”