Mavi Liman

7. Bölüm - Bastırılamayan Gözyaşları

---

Jeremie Frimpong

Öğlen vakti, gökyüzü masmavi bir tuval gibi uzanıyordu. Güneş, zirvedeki tahtına yerleşmiş, altın ışıklarını yeryüzüne cömertçe saçıyordu. Işıklar, sanki yeryüzünü nazikçe okşayan, huzur veren sıcak dokunuşlardı. Bulutlar, gökyüzünde pamuktan gemiler gibi süzülüyor, arada bir güneşin ışığını hafifçe kesip gölge oyunları yaratıyordu.

Rüzgâr, serin bir fısıltıyla kaldırımda sıralanmış ağaçların yapraklarını sallarken çiçeklerin kokusu havaya karışıyor ve her nefeste tatlı bir ferahlık hissettiriyordu. Kuşlar, gökyüzünde neşeyle dans ediyor, cıvıltıları bu pastoral tabloya eşlik ediyordu. Yakınlarda, meydanın ortasında, yapay şelalenin su sesi duyuluyor; su fıskiyelerin etrafını çevirdiği kayalara vurup melodik bir şekilde akışı insanın ruhunu dinlendiriyordu.

Bu vakit diğer homurdanan insanların aksine günün en sevdiğim anlarından olabilirdi, gökyüzü ve yeryüzü arasında bir uyum senfonisi gibiydi. Her detay, her ışık hüzmesi, her yaprak hışırtısı, meydan kalabalığına rağmen insanın içini huzur ve mutlulukla dolduruyordu. Gözlerinizi kapatıp derin bir nefes aldığınızda, sanki gökyüzünün engin maviliğinde yüzüyor, güneşin sıcaklığında eriyordunuz.

"Jery!" Kolumdan tutup çekerek beni durduran Florian aramızdaki mesafeyi kapattığı gibi koluma sarılarak ağırlığını bana vermişti. Ne oldu diye soramadan "Biraz yavaş adım at! Bacaklarım ağrıyor, yetişemiyorum." İstediği hız da kaplumbağadan halliceydi. "Sadece birkaç gün görüşmedik, hangi ara yattın biriyle?" Başını sağa sola sallayarak kolumu daha da sıktı. "Biriyle yatma değil de... Babamın yanında çalışıyordum. O kadar zor ki cehennem sıcağında götüm erirken arabalarla uğraşmak, bir gün cidden ölüyorum falan sandım!" Gereksiz yükselttiği sesi sokaktaki insanların bakışlarını üzerimize çekerken dirseğimle beline vurarak uyarmıştım. Zaten babamdan zar zor izin almıştım dışarı çıkmak için, çevre de dikkat çekmeye gerek yoktu.

"Ne yani" dedim bana yaslanmaktan resmen omzuma almışım ağırlığı veren Florian'ı biraz doğrultarak "Sen ben yokken biriyle yatmadın mı?" şaşkınlığımı gizlemeden cevap beklerken "Of yattım! Ama tek gece. Uzun da sürmedi fakat inanır mısın götüm psikolojik olarak acıyor..." Sona doğru sesini kısıp dudaklarını büzerken ofladı, ortada hiçbir neden yokken beni sarsmaya başladı. "Jery ben kendi kurallarımı çiğnedim." Dokunsam ağlayacak ifadeye bürünürken "Gram pişman da değilim." Bana anlatmıyor da kendi kendine konuşuyordu daha çok. "Zaten parası iyiydi, çok güzel sevişiyordu. Sikeyim Jeremie sanırım 3. kere istese ayaklarımı götüme vurarak yine giderim." Cidden akıllanmıyordu. "Şu son anlattığın ve 2. kere olsa yaparım dediğin adam mı?" Heyecanla hızlı hızlı başını salladı. "Aslında gitmeyecektim ama ne kadar istersen veririm dedi, mecbur tamam dedim. Ama orospu evladı tutturdu etek giyeceksin diye!" Florian her sinirlendiğinde sesinin ayarsız yükselmediği evren var mı? Oraya ışınlanmak istiyorum. Gerçekten.

"Giymedim de." Yalvarır gibi çıkmıştı sesim. "Maalesef, giydim. Çok utanç vericiydi, kısacıkta bir şeydi." Eliyle bacağı üzerinde miktarı gösterdiğinde "Florian, etek giydiğine emin misin?" diye sordum şaşkınlıkla. Gösterdiği miktar bir karış ancaydı. "Düzgün para almış olmanı umuyorum." Aklına daha yeni gelmiş ki "Parayı ne kadar istediğimi yazmadım!" diyerek kaldırımın ortasında durmuştu. İnsanlara rahatsızlık vermemek adına onu bina dibine çekerken çoktan telefonunu çıkarmış, mesajlara girmişti. "Sabah kendi de yazmış zaten." Ekranı bana gösterdi, merak etmemiştim aslında. "Ne kadar isteyeceğim ki?" yönelttiği soruyla omuzlarımı biliyorum anlamında kaldırıp indirdim. "Öncesinde elli bin rop almıştım, şimdi yetmiş bin yeter mi? Yeter bence ya, annemle babamın telefonunu değiştiririm. Gerçi onlarda en iyilerini hak ediyorlar, ikisine yetmiş bin yetmez." Kafasında ölçüp tartarak bir sonuca ulaşamadı. En son ne kadar atabileceğini sormayı çözüm buldu.