Ciğerpare

Bölüm 4 | İyi Uykular.

"Alaz!"

"Alaz uyan!"

"Alaz lütfen uyan dayanamıyorum artık!"

"Alaaaazzz!!!!"

"Ya lütfen uyan çok ağlıyor ne yapacağımı bilmiyorum! Ne yapsam susmuyor ne yapsam olmuyor! Ben yetemiyorum ona olmuyor yani! Belki de hiç doğurmamalıydım onu! Belki de sen haklıydın! Alaz yardım et bana! Alaz! Alaz! Alaz! Alaz! Alaz! Alaz! Alaz! Alaz!
ALAZ UYAN ARTIK!!!!!!"

TAAAAKKKKK!!!!

"Ha! Noluyor! Asi?!"

Uçağın tekerlerini açmasıyla birlikte Alaz kan ter içinde kalmış bir şekilde kabusundan uyandı. Çok uzun sürmeden kızını görecekti. Bu gerçeği kabul edememiş ve ne yapacağını bilmediği bir haldeydi. Ne yapacağını bir kenara bırak ömceki gece ne yaptığına dair bile hiçbir fikri yoktu.

16 saat önce

Telefonu kapadığı gibi derin bir nefes verdi. Yaman'a Ecem'i geri getirmesini söylemişti. Onunla ne yapacağına dair hiçbir fikri yoktu ama Asi'si öyle istemişti. Hamileyken bile kızına onu terk eden babasını anlatan Asi kızının babasıyla güvende olacağını hissetmişti. Biliyordu.
Alaz ne yapmış olursa olsun Asi'yi bırakamazdı. En azından ruhen.

Düşünceleri Alaz'ı boğarken yerde duran kutudaki, diğerlerinden farklı olan zarfı fark etti. Kutudan alıp dikkatlice içine baktığında bunların mektup değilde fotoğraf olduğunu fark etti. Bugünlük mektup kotasını doldurmuştu, daha fazlasına dayanamazdı. Ama fotoğraflara bakmaya karar verdi. Dolapta gördüğü fotoğraflarda bile Asi'nin hamile hali o kadar tatlıydı ki daha fazlası Alaz'ı sadece mutlu edebilirdi.

Zarftan ilk fotoğrafı çıkardı. O kadar güzel ve tatlıydı ki Asi'si. Fotoğrafın arkasını çevirdi. Bir not yazılmıştı.

"Karnım baya büyüdü. Minik nohutum kendine yer açıyor. E normal, annesinin iştahı o kadar açıldı ki kendine yer kalmamıştır :)"

Minik bir kıkırdama döküldü Alaz'ın dudaklarından. Daha fazlasını istiyordu, Asi'sini istiyordu. Ama birdaha asla göremeyeceğini biliyordu. Bu yüzden Asi'sinin son anlarında ona bıraktıklarına tutundu. Zaman kaybetmeden diğer fotoğrafı aldı eline.