Verloren van een meisje

16. Sondevoeding?

Pov Lizzy:

Ik loop weer terug en er loopt een traan over mijn wang. "Hé wat is er?" Vraagt Koen en hij klopt op zijn schoot. Ik ga op zijn schoot zitten en leg mijn hoofd op zijn borst, ik huil even zachtjes. Het maakt me ook helemaal niet uit wat ze denken. "Ze-ze heeft echt 0 energie meer" Vertel ik. Dan loopt de dokter langs. "Meneer?" Vraag ik. "Ja wat is er?" Vraagt hij. "Hoe kan het dat ze zich net een 4 voelde en nu een 2?" Vraag ik. "Ze had nog niet genoeg energie voor die paniekaanval en daardoor heeft haar lichaam toen de meeste reserve stoffen gebruikt waardoor ze er nu nog maar amper wat over heeft. En ze heeft net ook al haar medicijnen uitgespuugd." Legt hij uit. "Oh" is het enige wat ik eruit krijg. Ik leg mijn gezicht weer op de borst van Koen en begin weer te huilen. "Hé, het komt echt wel goed! Ze moet gewoon even goed rusten!" Zegt Koen en hij aait me over mijn rug. Koen is zo aardig! Maar ook heel knap. Dan word ik gebeld. Ik kijk op mijn telefoon, 'Mama Elise' staat er. Ik sta op en loop de kamer uit.

Als ik buiten ben neem ik op. "Hey Elise!" zeg ik met een gebroken stem. "Eindelijk neem je op! Echt iedereen probeert jullie te bereiken! Waar zijn jullie?! Wat is er gebeurt?!" Somt ze op. "Nou, we zijn in het ziekenhuis, maar hoe bedoel je iedereen probeert ons te bereiken?" Vraag ik. "Ja Isa zei dat jullie niet bij de training waren en dat jullie niet opnamen dus nu probeert iedereen jullie te bereiken!" Zegt ze. "Oh ja sh*t! Ik was helemaal vergeten dat we training hadden! Heeft Isa nog meer verteld?" Vraag ik. "Uh nee, gewoon dat jullie er niet waren en niet opnamen dus dat wij jullie moesten proberen te bellen" zegt ze. "Je bent niet bij Sander hè?" Vraag ik. "Nee, ik zit gewoon thuis, maar hoezo dan? En waarom zijn jullie in het ziekenhuis?" Vraagt ze. "Vraag dat maar aan Isa! En we kunnen niet komen en ik denk morgen ook niet, zeg dat maar, ik moet snel gaan" Zeg ik en zonder op een antwoord te wachten hang ik op.

Ik loop weer terug naar binnen en ga zonder iets te zeggen zitten. "Wie was dat?" Vraagt Koen. "Ja Elise! Isa die zei schijnbaar tegen hun dat we niet bij de training waren en dat we niet opnamen dus dat zij ons moesten bellen! Alsof zij niet weet waarom we er niet zijn!" Roep ik boos. "Rustig Liz, wat heb je tegen ze gezegd?" Vraagt Raoul. "Dat we in het ziekenhuis waren en dat ze aan Isa moesten vragen waarom! Als ik die b*tch nog 1 keer zie!" Zeg ik boos.

Pov Elise:

Ze hangt op! Ze is echt heel boos! Anders doet ze dit nooit! Ondertussen gaat heel de groepsapp los over dat ze niet opnemen. Ik stuur dat ze niet meer hoeven te bellen omdat ik haar net heb gesproken en ik bel de groepsapp. Als je je afvraagt waarom, zodat ik met Isa kan praten en iedereen dat mag horen! Het is sowieso haar schuld! Anders zou ze het niet zo zeggen. "Waarom bel je?" Vraagt iemand. "Wat zei ze?" vraagt nog iemand. "Heeft ze opgenomen?" vraagt nog iemand. "Ja, ze zei dat ze in het ziekenhuis waren" vertel ik. "Wat echt? Wat is er gebeurt?" Vraagt Isa. "Nou Isa, volgens mij weet jij dat zelf!" Roep ik. "Wat? Nee, ik heb geen flauw idee waar je het over hebt!" Roept ze. "Zeker? Lizzy zei dat ik aan jou moest vragen wat er is gebeurt!" Roep ik weer. Ineens zitten we met 1 iemand minder te bellen. Ik kijk wie er weg is. Het is Isa! Die heeft er nu sowieso iets mee te maken! "Nou we weten nu wel dat Isa meer weet!" Zegt iemand. Ik zucht en hang ook op. Ik wordt zo gek van die b*tch! Ze is altijd al jaloers geweest op Sefine! Ik app in de groepsapp van de vriendinnengroep zonder Sefine, die hadden we aangemaakt om een cadeau te halen voor haar verjaardag, dat ik morgen ochtend naar het ziekenhuis ga. Iedereen besluit mee te gaan.

Pov Sefine:

Ik word wakker, ik heb alleen geen idee hoe laat het is. Ik ben helemaal kapot! Ik ben zo moe! "Fienne, ben je wakker?" Hoor ik Lizzy vragen. "Mhm" antwoord ik vermoeid. Ze loopt naar me toe en gaat naast me zitten. "Voel je je al wat beter?" Vraagt ze. "Mmm" antwoord ik. Als ik zoiets antwoord betekent het eigenlijk gewoon een nee. "Je mag Robbie en de rest zien, wil je dat?" Vraagt ze. Ik knik en ze doet het gordijn open. Ik kijk hem aan en glimlach, door alle pijn heen, het gebeurt vanzelf. "Ben je oké?" Vraag ik moeizaam. Hij knikt. "Gaat het alweer wat beter?" Vraagt hij lief aan mij. "Beetje" Antwoord ik. Eigenlijk gaat het niet beter, maar ik wil hem niet bezorgd maken. Op dat moment komt de dokter binnen.. "Hè, ben je weer of nog wakker?" Vraagt hij aan mij. "Weer" Antwoord ik. "Oké, ik moet iets met je bespreken" Zegt hij en hij zet een stoel naast mijn bed en gaat erop zitten. "Nou, je hebt overgegeven en daarbij kwam eigenlijk bijna alle voedingstoffen ermee uit. Voor de paniek aanval erna had je eigenlijk al te weinig energie en daarom heeft je lijf een hoop reservevoedingstoffen gebruikt. En nu heb je er veel te weinig, alleen als je normaal zou gaan eten is de kans dat je weer moet overgeven heel groot, dus is het veel handiger als we je sondevoeding gaan geven" Somt hij op. Ik schrik. Moet ik echt sondevoeding? Ik knik toch maar, het is het beste, anders moet ik weer overgeven. "Zal ik het buisje maar meteen plaatsen?" Vraagt hij. Ik knik weer. Lizzy komt naast me staan en pakt mijn hand. "Knijp maar als het pijn doet" Zegt ze.

Gewoon nog eentje! En morgen komt er ook nog gewoon een!

Stemmen en reageren wordt gewaardeerd<3