~~~ အမှတ်တရ ~~~ { ၈ }
ဂျူး
တစ်နေ့နေ့မှာ
မောင် တစ်ခုလပ်ဖြစ်လာမလား၊
မုဆိုးဖို ဖြစ်လာမလား ဆိုတဲ့
ယုတ်ညံ့တဲ့ မျှော်လင့်ချက်နဲ့
မောင့်ကိုစောင့်ခဲ့တာ မဟုတ်ပါဘူးမောင်၊
အမျှင်တန်းပြီး ကျန်ရစ်မယ့်
သံယောဇဉ် အားကိုးနဲ့
မောင့်ရဲ့ မယားငယ်အဖြစ်
အရှက်မရှိ အသနားခံဖို့၊
စောင့်နေခဲ့တာလည်း မဟုတ်ပါဘူး။
ဒါပေမယ့် မောင့်ကို
ကျွန်မ ဘယ်လိုမှ မေ့လို့မရဘူး။
ကျွန်မလေ မောင်နဲ့ ခွဲရရင်
ရူးသွားမှာလို့ ထင်ခဲ့တယ်။
ခုတော့ ရူးလဲ မရူးပါဘူး။
မောင့်ကိုလည်း မမေ့ဘူး။
မောင့်ကို မေ့အောင် ဘာလုပ်ရမလဲ။
အကြံပေးခဲ့စမ်းပါဦး မောင်ရယ်။
ကျွန်မ ဘ၀မှာ နေလို့လည်း
မပျော်တော့ပါဘူး။
~~~~~~
အခန်း-၈
မောင်နှင့်ကျွန်မ ဘာမှမပတ်သက်တော့သည်ကို လက်ခံပြီးဖြစ်သည်။ ဘ၀ချင်း မတူတော့သည် မှာလည်း အထင်အရှား ဖြစ်သည်။ သို့ပါလျက် ကျွန်မဘေးမှ အားပေးနှစ်သိမ့်မည့် သူငယ်ချင်း ဘ၀မျိုး ဖြစ်စေ ၊ မိတ်ဆွေ ဘ၀မျိုးဖြစ်စေ…။မောင့်ကို လိုအပ်နေသေးပါသည်။ ကျွန်မ အလွန်စိမ်းသော မြို့တစ်မြို့၌ မျက်နှာစိမ်းများနှင့် တရင်းတနှီး နေရတာကို မောင်သိမှာမဟုတ်။
ကျွန်မ အလုပ်လုပ်သော သမဝါယမ ဆေးခန်း၌ ပင်နီဆလင်ထိုးဆေး မတည့်သောကြောင့် လူနာတစ်ဦး သေလုမြောပါး ဖြစ်သွားစဉ်က ကျွန်မသည် မြတ်စွာဘုရားကို မတမိခင် မောင့်ကို အရင်ဦးစွာ တမ်းတလိုက်မိသည်။ သွေးဖိအား သုညအထိ ကျသွားသောအခါ မျက်လုံးများ ပြာဝေလျက် တစ်ခုခု မြန်မြန် စဉ်းစားရသည်။ အနီးမှာ မောင် ရှိနေရင်တော့ ဘာလုပ် ၊ ဘာဆက်လုပ်ဟု အေးဆေးစွာ ပြောပြပေလိမ့်မည်။သို့သော် ဟန်ဆောင်ကောင်းသော ကျွန်မသည် အခြေအနေကို ချက်ချင်း သွေးအေးအေးဖြင့် ထိန်းနိုင်ခဲ့သည်။
လိုအပ်သော ဆေးပုလင်းများကို တစ်ခုပြီးတစ်ခု အစဉ်လိုက် ဖောက်၍ သွက်လက်စွာ ကုသသွားစဉ် ကျွန်မ လက်ဖျားများ တုန်ယင်လျက်ရှိသည်။ အားပေးမည့်သူ မရှိဘဲ မိမိကို အားကိုးတကြီး ကြည့်နေကြသည့် မျက်နှာများ ရှေ့မှောက်တွင် အတတ်နိုင်ဆုံး နှစ်သိမ့်ခဲ့ရသော်လည်း အားလုံး ပြီးစီး၍ ချောမောသွားချိန်တွင် ဆေးခန်းမှ ဒိုင်ယာဇီပင်မ် တစ်ပြား ယူသောက်ပစ်လိုက်ရင်း ….။
