The Mafia Boss's Possession (Dutch)

Water

Hoelang Isabella al op bed ligt weet ze niet maar voor haar gevoel ligt ze er al uren. De touwen doen pijn aan haar polsen en enkels en ze heeft vreselijke dorst.

Wanneer ze voetstappen op de gang hoort besluit ze te roepen om hulp.
-"Help! Helpt me alsjeblieft!"
Ze hoort dat de persoon achter de deur stil blijft staan en niet veel later hoort ze dat er een sleutel in het slot wordt gedraaid.
Daar staat hij weer. Haar ontvoerder.
-"Waarom stoor je me?" Vraagt hij geïrriteerd.
-"Ik, ik... Mag ik alstublieft wat water?" Vraagt Isabella verlegen kijkend naar de grond.
De man slaakt een zucht. Loopt weer haar kamer uit en komt twee minuten later terug met een glas water.
-"Dank je wel." Zegt Isabella zacht. Eigenlijk wil ze hem niet bedanken. Ze haat hem.

Zonder dat de man wat zegt komt hij naar Isabella toegelopen en pakt haar polsen vast. Hij begint ze los te maken en helpt haar recht op zitten. Op haar polsen zitten rode schuurplekken van het touw.
Even lijkt het er op dat hij een bezorgde blik in zijn ogen heeft en heel vluchtig strijkt hij zachtjes met zijn vinger over de schuurplek op haar plos. Daarna volgt zijn strenge intimiderende blik weer.

Hij loopt naar het uiteinde van het bed en maakt ook haar enkels los.
Hij pakt het glas water en houdt het voor Isabella haar gezicht.
-"Drink."
Isabella pakt het glas beet en drinkt snel en gulzig haar glas water leeg. Ze bedankt hem weer als ze het glas heeft leeg gedronken. De man pakt het glas weer over en loopt weer richting de deur.
-"Wacht, wacht." Zegt Isabella snel en verlegen. Ze durft hem nauwelijks aan te kijken.
De man kijkt steng achterom.
-"Wat is je naam?"
De man trekt een wenkbrauw op.
-"Alessandro."
-"Alessandro." Fluistert Isabella zachtjes.
-"Beloof me dat je nooit meer van plan bent om weg te rennen bella signora. Dit is je nieuwe leven."
Isabella knikt. Ze kan niet anders. Voor nu moet ze accepteren dat dit de situatie is. Misschien krijg ik meer vrijheid als ik zijn vertrouwen win. Denkt Isabella.

- "Belooft." Zegt Isabella zacht.

Alessandro loopt de deur uit en pakt zonder om te kijken een pistool uit zijn broek. Laat hem nonchalant een rondje draaien in zijn hand en stopt hem terug. Dan trekt hij de deur achter zich dicht en Isabella hoort dat de deur weer op slot gedraaid wordt.

Zelfs een pistool?! Denkt Isabella geschrokken.
Wat is dit voor man? Isabella begint alle puzzelstukjes bij elkaar te rapen.
Schotwonden, een enorm huis, geld, een pistool, ontvoering, Italiaans...
Hij is toch niet van de maffia?!

Isabella schrikt van haar eigen conclusie. Haar hoop om toch nog een keer vrij te komen is plots als sneeuw voor de zon verdwenen. Als hij echt van de maffia is maakt ze geen schijn van kans om aan hem te ontsnappen. En ook al zal het haar lukken om uit dit huis te vluchten dan weet hij haar binnen no time weer op te sporen.

Het heeft haar zo veel moeite gekost om eindelijk een leven op de bouwen na haar traumatische jaren bij haar vader. Ze heeft er zo hard voor gewerkt. Ze had eindelijk een eigen plekje en een leuke baan (op één collega na). En nu zit ze opgesloten bij weer een dominante man.

Tranen rollen over Isabella haar wangen bij de gedachten dat ze alles waar ze hard voor heeft gewerkt nu weer kwijt is en dat ze weer in een soortgelijke situatie terecht is gekomen. Alleen nu bij de fucking maffia?! Alessandro zal tot nog veel ergere dingen toe in staat zijn dan haar vader was.

Isabella wordt uit haar gedachten opgeschrikt wanneer er op de deur geklopt wordt. Niet veel later wordt het slot omgedraaid. Er staat een prachtig mooie jonge vrouw in de deur opening van haar leeftijd. In haar handen heeft ze een dienblad met daarop een bord eten en een fles water.

-"Hi! Ik moest je dit brengen van Alessandro."
Isabella lacht verlegen naar haar.
-"Mijn naam is Sofia." Ze glimlacht vriendelijk naar Isabella.
-"Waar ben ik?"
-"We zijn in Alessandro zijn woonhuis. Of nouja, één van. Dit is wel zijn basis. Zijn broer Lorenzo is bij hem in komen wonen en ik ook. Want laat ik nu net getrouwd zijn met Lorenzo." Knipoogt ze.
Isabella kijkt Sofia nog steeds vragend aan.
-"Geen zorgen Isabella. Je zult snel aan hem wennen."

Isabella glimlacht voorzichtig. Snel aan hem wennen? Ik zal nooit aan dat monster wennen!

Sofia loopt de deur weer uit.
-"Als je iets van me nodig bent roep me gerust!" En ze draait de deur weer op slot.