The Mafia Boss's Possession (Dutch)

Alessandro

Alessandro's POV

Wanneer Marco op de brancard richting de OK wordt gereden wordt mij gevraagd plaats te nemen in de wachtkamer. We zijn er nog goed vanaf gekomen. De groep Salerno was ons nog veel geld verschuldigd. Ze waren een dag te laat met het af lossen van hun schuld en aangezien ik niet met me laat sollen zijn we er met een aantal man heen gegaan. Ze zijn er slechter vanaf gekomen dan wij en het geld hebben we inmiddels ook weer terug.

Ik kijk naar de klok wanneer een verpleegkundige naar mij toe komt. Ze vraagt of ze mijn bebloede hand kan onderzoeken. In eerste instantie heb ik hier geen belang bij. Zo erg is een schrammetje niet. Maar omdat ik geen zin heb in nog een confrontatie na vandaag besluit ik met haar mee te gaan.

Heel voorzichtig en secuur verzorgd ze mijn wond. Ze is beeldschoon en volgens mij heeft ze daar geen enkel benul van. Ze lijkt zo zacht en onschuldig.

Wanneer de arts binnen komt zie ik hoe hij haar aankijkt vol lust in zijn ogen. Wanneer hij dan ook nog eens zijn hand op haar billen legt moet ik me enorm inhouden om hem niet zijn hersenen uit zijn schedel te schieten. "Handen thuis!" Is het enige wat ik uit kan brengen zonder dat ik compleet de controle verlies.

Wanneer ze me aankijkt en zacht "Dank je wel." fluistert naar me wil ik niets liever dan haar dicht tegen me aan houden. Ik moet verder uitzoeken wie ze is. Ik wil dat de van mij wordt. Ik wil dat alleen van mij is! Ik weet niet wat er met me gebeurt. Maar zoiets heb ik nog nooit gevoeld voor een vrouw.

Het is vroeg in de ochtend wanneer ik bericht krijg dat de operatie is geslaagd van Marco. Tijd om mijn chauffeur te bellen en weer richting huis te gaan.

Als ik net in de auto wil stappen zie ik een opvallend tafereel. De arts die zijn hand op de billen van de beeldschone verpleegkundige had gelegd duwt haar in een steegje. Hij druk haar op haar knieën en wanneer ze weigert duwt hij haar tegen de muur en probeert zichzelf te vergrijpen aan haar. Ik zie de tranen over haar wangen rollen.
De klootzak! Ik ren naar haar toe en voor ik het besef beland mijn vuist op zijn neus. Met een harde dreun valt hij op de grond. Ik til de knappe verpleegkundige op en zet haar bij me in de auto. Ze lijkt in shock.

Wanneer we over de snelweg rijden besef ik dat ik haar eerder in mijn bezit heb dan de bedoeling was. Ik wilde nog verder uit zoeken wie is. Maar het lot had een ander plan. Omdat ik niet wil dat ze weet waar ze naar toe gaat pak ik haar arm en injecteer een slaapmiddel.

Ze valt in een diepe slaap. Ik vang haar hoofd op en leg het op mijn schoot. Zachtjes strijk ik over haar haren. Ik dedenk me dat ze kleding nodig heeft bij mij in huis. Ik kijk in het label van haar kleding en haar schoenen. Ik bel mijn assistent en tevens rechterhand  James en geef aan dat hij inkopen moet doen om de kledingkast alvast wat opgevuld te hebben. Dan voel ik haar personeelspasje in de zak van haar vest. "Isabella..." Mompel ik zacht haar naam.

Wanneer we thuis zijn aangekomen vraag ik Sofia om haar samen met mij te wassen en om te kleden in een pyjama die James heeft meegenomen.
Ik wil dat Sofia erbij is zodat ik een getuige heb. Ik wil dat ze weet dat ik niet ongewild aan haar heb gezeten terwijl ze in een diepe slaap is.

Wanneer ik Isabella op bed heb gelegd laat ik Sofia de nieuw gekochte kleren in haar kast leggen.

Ik ga zelf op de stoel in de hoek van haar kamer zitten. Ik kan uren naar haar kijken. Ik hou haar goed in de gaten en wil er zijn als ze wakker wordt om te zien of alles goed gaat. Al zal ze natuurlijk best erg van slag zijn. Maar dat is oke.

Wanneer ze wakker wordt schrikt ze van mijn aanwezigheid. Ze slaakt een heel zacht gilletje en kruipt met haar hoofd onder de dekens. Ze is zo puur. Ik moet haar wel laten weten dat er niet met mij te sollen valt en dat ze van mij is. Dat ze nooit mag en kan ontsnappen.

"Je kan je niet voor mij verstoppen Isabella". En ik trek de deken een stuk naar beneden. Waardoor Isabella recht in mijn ogen kijkt. 
Haar ogen. Zo helder, zo mooi, zo puur. Maar ook ogen die al erg veel leed hebben gezien lijkt het. Heel even heeft ze me van mijn stuk gebracht met haar prachtige ogen. Maar snel herpak ik me weer. Ze moet weten dat ze van mij is.
- "Je bent van mij en alleen van mij Isabella. Ik zal je er elke dag aan herinneren dat je mijn bezit bent." Zeg ik steng in haar oor.

Isabella probeert weer verder onder haar deken te kruipen.
- "Regel één. Als ik met je praat kijk je me aan." En ik trek de deken weer weg van Isabella haar prachtige angstige gezicht en tilt haar kin weer op. Hierdoor moet ze mij weer recht in mijn ogen aan kijken.

-"Ik... Ik wil graag naar huis." Stamelt ze zacht terwijl ze verlegen en bang in mijn ogen kijkt.
-"Regel twee, ga nooit tegen me in. Dit is je huis. Dit is je nieuwe leven. Je bent van mij Isabella..." Met deze woorden loop ik de deur op en draai hem op slot. Zo kan ze alleen wennen aan haar kamer.

Wanneer ik na enkele uren weer terug kom om te kijken hoe het met haar gaat zie ik dat ze druk aan het onderzoeken is hoe ze kan ontsnappen. Dat is niet de bedoeling!
Wanneer ik naar haar toe loop, zet ze een paar passen achteruit. Ik heb de deur achter mij niet dicht gedaan en ik zie in een milliseconden dat Isabella dit ook heeft gezien. Ver zal ze niet komen want James staat op wacht achter de deur. Maar ze moet ook weten dat ik sneller ben dan haar en haar meteen door heb. Ze rent langs me heen en met een ferme grip grijp ik haar vast.

-"Dat doe je nooit meer!"
-"Hier zal je voor moeten boeten."

Ik gooi haar op bed. Isabella stribbelt tegen. In vraag James om hulp om haar in bedwang te houden. 
Ze moet leren dat ik niet zomaar iemand ben. Ze kan niet van me winnen. Ze moet naar me leren luisteren. Dan maar een harde aanpak.

Ik draai haar om. James heeft haar in bedwang en ik ontbloot ruw haar billen. Ik geef haar drie ferme tikken met mijn riem op haar billen. Een traan rolt over haar wang. Sorry mijn principessa. Maar je moet leren wie de baas is.

Tijd om haar vast te binnen. Wanneer ik haar enkels vast bind laat ik mijn vingers langs haar been omhoog richting haar dij glijden. Oei dit had ik niet moeten doen. Ik kan mezelf moeilijk beheersen.
-"Smeek me om te stoppen." Bijt ik haar toe.
-"Stop, stop alsjeblieft." Huilt Isabella zacht.
-"Dat is niet genoeg." En mijn vingers glijden nog iets verder omhoog tussen haar benen.
-"Alsjeblieft stop! Ik doe alles wat je wilt maar stop."
Dat is wat ik horen wil. Ik haal mijn vingers tussen haar benen weg. Ik klim over Isabella heen met mijn gezicht weer bij de hare.
-"Over een tijdje zul je me smeken om door te gaan."