Ongedwongen Dwang

Naamloos deel 4

Hoofdstuk 4

=============================================================================

Lieve mam,

Ik hou zo veel van je. Niet te geloven dat je gewoon vandaag al vertrekt... ik maak dit briefje nog. Ik ben nooit van de briefjes, maar voor deze ene keer en omdat jij het bent J

Maar goed. Bedankt voor mijn fijne jeugd en gewoon alles wat je voor me hebt gedaan. De fijne vakanties, het lekkere eten en... gewoon alles... te veel om op te noemen.

Je vertrekt nu naar Australië dat is echt geweldig want daar was je al in je kindertijd geweest en daar wilde je nog één keertje graag heen. Het lijkt me geweldig daar.

Mama... niet gaan huilen zo. Ik zie je nog terug! Samen met pap en Celia. We hebben dan gewonnen van de regering en België is dan ook bevrijd! Het wordt dan zo veel beter!

Mam, je moet je niet te veel zorgen om ons maken! We redden ons wel. Zorg dat je daar geniet in Australië. Geniet van de natuur en het eten, de mensen en de sfeer.

Mama ik hou van jou. De bent de liefste vrouw die ik ken. De stoerste en gewoon... de beste. In alles!

Mama, ik ga je missen...

Cas

=============================================================================

Er valt een druppel op het papier.

"Cas... dit is zo lief," zegt mijn moeder met een waterig lachje, we zijn nu op het vliegveld, "prachtig... Cas..." mam geeft me een knuffel. "ik ga jou ook zo erg missen"

"Mam, beloof je me dat je niet alleen aan de problemen denkt maar ook geniet?" het is niet echt een vraag, meer een dwang.

Mam bijt op haar lip. "ik ga het proberen..."

"mam..." Zeg ik op een dwingend toontje/

"ja.. oke.."

Ik geloof het niet echt... ze gaat zich vast erg zorgen maken.

Toen Celia en pap afscheid hadden genomen gingen we naar de vertrek hal. Hier is dus de allerlaatste keer dat we mam zien voor de komende maanden... jaren...

"Nou liefjes," Mam ademt een hap lucht in," dan... ga ik maar..." ze fronst diepe rimpels en ik zie dat ze haar best doet om niet te huilen.

"Oh mam!" Celia rent naar Mam toe en geef haar een knuffel. Allebei barsten ze in huilen uit.

Mijn ogen prikken en er rolt al 1 traan over Paps wang. Heel langzaam. Ik pak Paps arm en trek hem mee naar Mam en Celia. Het word een groepsknuffel met een huilend gezin.

Als iedereen een beetje uitgehuild is kijkt mam op haar horloge. 

"Ik... Ik ga."

Ze pakt haar koffer en draai zich om. 

Celia bijt op haar lip om niet te huilen.

Mam kijkt nog een keer om en loopt dan de hoek om om daar in de rij te gaan wachten.

Ik kijk naar de grond.

"Euhm... wat willen jullie? zullen we nog wat drinken? of... naar huis?" 

Een mislukte poging om ons op te vrolijken, Pap...

"Euhm... ja... naar huis denk ik dan? ja.."

Hij draait zich om en loopt langzaam naar buiten. 

Ik hoor Celia zachtjes snikken, Ik sla een arm om haar heen en ze duwt haar hoofd in mijn schouder. Ik klop een beetje ongemakkelijk op haar schouder. Wat moet ik nou doen? Wat moet je doen als een meisje huilt? 

Ik loop met haar naar Pap toe. Ik ga naast hem lopen en hij slaat een arm om mij en Celia heen. 

Langzaam lopen we naar de uitgang van het vliegveld.

"waar staat de auto eigenlijk pap?" 

"Die... vinden we wel"

Net als Pap de draaideur wil opendoen klinkt er keihard geluid. Alarm. Ik sta als versteend aan de grond genageld. Ik weet niet wat ik moet doen. 

Zouden ze komen?