Ongedwongen Dwang

hoofdstuk 2

De volgende morgen wordt ik alweer vroeg gewekt door pap.

'kom jongen, opstaan.' zegt hij.

Ik gaap. 'goeiemorgen paps...' zeg ik  slaperig.

'het is zaterdag weet je dat?' zeg ik.

'jongen, vandaag moeten we trainen!' zegt pap bemoedigend. Hij steekt z'n duimen op.

Ik rek me uit en ga me aankleden. Als ik beneden kom ga ik eerst eten. Mam en Celia slapen nog. We gaan naar buiten.

'Okay jongen, we oefenen vandaag op het ontwijken van de tegen aanvallen.'

Ik wrijf in mijn ogen, ik ben nog steeds niet helemaal wakker. M'n vader moet lachen.

'te vroeg? Wacht, ik heb een leuk idee! Dan kunnen we, 1. Wakker worden. En 2. Oefenen!!!'

Hij heeft een ondeugende glimlach op z'n gezicht. Hij loopt naar de garage en pakt daar 2 grote water pistolen.

'Haha!!! Wat dacht je daar van!!!' hij werpt me een pistool toe. Het gevecht barst meteen los!

Na een half uur komt Celia buiten en pakt ook een pistool. En mam volgt al snel. Het hele gezin!

Een uur later komen we zeiknat binnen. Pap heeft me vertelt dat het tussen mam en hij weer helemaal goed is want ze hebben het gister nog uitgepraat.

Samen maken we een lunch klaar en eten die buiten in de zon op. Pap en ik trainen nog tot half 5 en dan eten we nog lekker hapjes bij de avond zon.

'Hmmmmm... wat een heerlijke dag was het vandaag toch...' zegt mama genietend met een wijntje in haar hand.

Mam en pap gaan daarna nog heerlijk eten maken en Celia en ik gaan buiten de tafel dekken.

Als zij de borden op tafel zet en ik bezig ben met de glazen, kijkt ze me opeens een doordringend aan.

'Eeuhm... w-wat is er?' zeg ik en ik glimlach een beetje vaag.

Ze geeft geen antwoordt en haar blik glijdt naar de blauwe plek onder mijn oog.

'wat is dat?' zegt ze.

'oohw... een blauwe plek van het trainen...' zeg ik nonchalant.

'als dat in het echt was gebeurt maar dan met een pistool, een écht pistool, zou je nu dood zijn.' zegt ze een beetje snauwend.  

'hé! Rustig!' ik glimlach, 'het komt allemaal goed!'

'Ja! Lach maar!' zegt ze en ze loopt terug naar de keuken. Ik zie nog net dat er een traan over haar wang glijd.

Ik weet dat ze veel om mij geeft, en ik geef ook om haar, maar... serieus... het kom goed... en zo gevaarlijk ik het ook weer niet, toch?