Hello! My Class President

Chapter 3

᧔࿔᧓

Friendly?

III

What are you doing here?"

I said, confused. I was sitting nervously at a vacant table, facing my sister. It seemed important, whatever she had to say. She wouldn’t come back to the Philippines without a significant reason.

"Alam na ni Mom," she said worriedly. I was dumbfounded by what I heard.

How? Paano nila nalaman? Sinabihan ko naman yung school na huwag sabihin kina Mom kundi kay ate lang. And ate, she would never tell our parents because we’d both be in trouble.

"How? Paano? Kinausap ko yung school na huwag sabihin!" I said, furious.

"I don’t know, bunso," she said. Tangina naman oh

"Bunso, sumama ka na lang kasi sa amin, please, para walang gulo. Miss ka na nila, Mom," she said, begging.

No! Never! And miss my ass! They just want something from me.

"For what? Para makumbinsi ako na pirmahan ko ang kontrata na mana sa akin ni Lolo? Para maging kanila na 'yun at mamuhay ng parang reyna at hari? No!" I said, feeling my anger rising.

"Please," she pleaded again.

"No, ate, I'm sorry, but can you please leave already? This is a favor," I said coldly. Ate didn’t speak and just left the café.

Malayo ang loob ko sa mga magulang ko at galit ako sa kanila dahil simula bata pa lang ako, ni hindi nila ako inalagaan o binigyan ng atensyon! Dahil isang aksidente lang naman daw ako. Lumaki ako sa yaman dahil ang mga magulang ko ay kilala sa mga sikat na kompanya sa mundo. Si Lolo ang nag-simula ng kompanya, at dahil nagkasakit si Lolo, si Dad na ang nagpatuloy.

But when Dad handled it, it all went wrong. Bumaba yung sales, maraming empleyado ang umaalis at nababawasan ng investor dahil wala man lang ginagawa ang magaling kong ama kundi kumuha ng pera at igastos ito sa mga walang kwentang bagay at sa mga babae niya.

And Mom? She sees herself as a queen, the wife of the emperor. Wala na siyang ginagawa kundi magpaganda, bumili ng mga mamahaling bagay at mga sasakyan na hindi naman nagagamit hanggang ngayon. At ang tingin nila sa amin, mga anak nila? Mga alalay. Pinanganak lang ata kami para may utusan sila. Hindi pa sila nakuntento sa mga tauhan nila. Tsk.

And my siblings? Umalis na sila sa poder ng mga magulang namin pagkatapos nilang grumaduate. Si Kuya Jared ay may pamilya na kasama ang asawa niyang si Kuya Vince. Yes, I know they are both men, but they loved each other, kaya wala na kaming nagawa, and I support them. Kuya graduated with a Doctor of Medicine degree.

They adopted a little girl named Ayesha and she's now in 2nd grade. Nakakaproud ang laki niya na. Si ate, she doesn’t have any husband at all. Matandang dalaga siya because she is lesbian and still finding the person for her.

And me, here working my ass off to prove that I can make it on my own without my parents’ support. And I know I can do that! Dahil graduating na ako ng high school. Natatandaan ko pa dati na umalis ako sa bahay noong grade 8 ako. Kaya I believe in myself na kaya ko.

They wanted me to go home dahil gusto nila akong kumbinsihin na pumirma ako sa isang kontrata na magpapatunay na sa kanila ang mga mana sakin. Pero hindi! Kahit anong gawin nila, hindi ako papayag!

Pero pinabayaan ko na lang sila kahit may mga kasalanan sila sa akin, dahil na rin may respeto pa ako sa kanila dahil mga magulang ko sila. Hanggang doon lang 'yun. At sabi ko nga, "Forgive and forget." That is my motto in life since then.