Het Geheim

9. Het Toilet Van Mijn Jeugdheld

Toen wij gingen slapen voelde ik me wel als een vis in het water. Weer dat burgerlijke.
Wij lagen lekker tegen elkaar. Ik kon uren naar hem kijken. Van deze situatie genieten. Dit was het eerste en het laatste moment wat nog het meeste leek op het 'huisje, boompje, beestje' idee wat ik altijd voor mijzelf in mijn hoofd had.
Daar ben ik hem nog wel dankbaar voor ook.
Op dat moment kon ik de hele boel ook relativeren. Hoe heeft het zo kunnen gebeuren dat ik in Amsterdam met een man die een aantal jaartjes ouder is dan ik, waarvan zijn ex mijn jeugdheld was, samen in bed lag te slapen.
En dat allemaal door dat ene moment dat ik bijna tegen hem aanliep in het theater een paar jaar terug.

De volgende ochtend. Ik had amper geslapen en ik moest echt ontzettend naar de wc. Maar daar kwam de kneuterige ik weer naar boven. Ik durfde niet zomaar door dat huis heen te neuzen terwijl hij lag te slapen. Ik vond dat ook onbeleefd. Dus bewoog ik wat een en weer en raakte ik zijn arm aan totdat hij wakker werd.
Ik vroeg hem ook echt als een kleuter 'mag ik naar de wc?'.
Hij zei iets van ja natuurlijk. Maar uiteindelijk zat ik nog door heel dat huis te neuzen want ik had geen idee waar ik dat toilet kon vinden.
Ik kwam als eerste in een of andere speelgoed/rommel kamer terecht met allemaal spullen van de kinderen.
Daar weer het besef dat deze situatie vrij ongewoon was.
Uiteindelijk had ik het kleinste kamertje gevonden. En echt boven de wc hing er een of ander werk in een lijst van een mede acteur voor de ex van Michael. Hij stond toen ook bij dat groepje acteurs bij een van de premières waar ik met mijn zus heen ging. 'Voor Jacqueline van Xander'. Het stond er letterlijk op.
Toen dacht ik weer 'ze zou eens moeten weten'. En dat heb ik nog wel vaker gedacht de keren dat ik haar hierna was tegengekomen.
Toen ik terug kwam ging Michael al vrij snel douchen. Hij moest die ochtend vroeg al weg. Ik mocht ook gebruik maken van de douche. Ik had zijn handdoek gepakt toen ik klaar was. Hij kwam binnen en toen was hij juist weer erg zorgzaam. 'Nee joh, je mag gewoon een hele schone pakken hoor. En je mag de tandenpasta gebruiken'.
Ik voelde me al eigenlijk helemaal op mijn plek.

Toen wij zijn huis uit gingen zei hij nog dat ik niet tegen hem mocht praten als ik hem tegen zou komen.
Ook echt weer zo'n dooddoener. En ik heb daar dan ook gewoon schijt aan want zo eigenwijs was ik dan ook wel weer. Als hij niks had gezegd had ik er niet eens op gelet.

En ja hoor, later zag ik hem zitten op een terras met zijn laptop. Ik liep er langs en ik keek recht vooruit en zei iets te hard 'IK ZIE JE NIET HOOR. IK LOOP GEWOON DOOR'.

Hij heeft ook wel geweten wie hij heeft gekozen voor dit 'avontuur'. Ookal beweerde hij dat ik niet de enige was. Zal best, ik hoef ook echt niet te weten wie nog meer. Maar ik weet wel dat ik de minst saaie was. Want hij kon me geloof ik soms echt wel achter het behang plakken. En ik hem ook. Maar toch zochten we telkens weer contact.