කඩුපුල් මල

පළමු දිගහැරුම

බෑග් එකත් කරට දාගෙන මම කාර් එකෙන් බැස්සෙ, වෙනදට වඩා නුහුරු ගේට් එකක් ඉස්සරහ. අළු පාට විශාල ගේට්ටුව ලඟ හිත පොඩ්ඩක් ගැස්සුණත්, හිනාවෙලා තාත්තට ආයෙත් අත් වන්න මම කාර් එක පැත්තට හැරුනා.

"යාළුවො දෙන්නා ඉඳි නේද , චූටි?", ශටර් එක පාත් කරලා තාත්තා ඇහුවා.

"හ්ම්.. ඉඳි ඉඳි, ඒ දෙන්නව හොයාගන්නත් එපැ", මම එහෙම කියලා ආයෙත් ගේට්ටුව පැත්තට හැරුනා, මගේ පිටිපස්සෙන් කාර් එක ආපහු යනවා දැනුනට පස්සේ මම හෙමින් ඉස්කෝලේ පැත්තට යන්න ගත්තා.

මම නෙතුනි යශෝදරා අතුකෝරල, මට වයස 17යි. ඒක වසරේ ඉඳන් ඕලෙවල් කරන්නම්ම, යාළුවො වට කරගෙන, ගියපු පාසල දාලා ඒලෙවල් කරන්න වෙන ඉස්කෝලෙකට එන්න වෙනවා කියල හිතද්දීත් චුට්ටක් බය හිතුනත්, පොඩි හරි සහනයක් වූණේ මම හත් වසරේ ඉඳන් ඕලෙවල් කරන්නම් ම ගියපු ක්ලාස් එකක, ලගින් ආශ්‍රය කරපු යාළුවෝ දෙන්නෙක් ඒ ඉස්කෝලේ ඉන්න එක.

මම දැන් එන්ට්රනස් එකේ තියෙන ලොකු බුදු මැදුර ලඟ හිටගෙන මේ හොයන්නෙත් අන්න ඒ දෙන්න.

ඒක පාරටම පිටිපස්සෙන් මගෙ කරට අතක් වැටෙද්දි මාව ගැස්සිලා පිටිපස්ස හැරුනෙ මම හිතන්නත් කලින්.

"ආ..නෙතූ, මොකො බං මේ බය වෙලා", මගේ කරට තාමත් අත් දාගෙන, විරිත්තගෙන හිටියේ, යොහාන් සන්ජුල් පෙරේරා. ඔව් ඒ දෙන්නාගෙන් එක්කෙනෙක් තමයි.

"එකපාරටම ඇවිත් කරට අත දැම්මා ම බය වෙන්නේ නැද්ද?, අත් ගන්න පිස්සො, වටේ ඉන්න මිනිස්සු බලනවා", යොහාන්ගේ අත් තල්ලු කරන ගමන් මම එහෙම කියද්දි එයා මට ඇද කරන්න ගත්තා.

"ඔව් ඔව් අපි අත දැම්මොත් තමා ලැජ්ජ".

"අනේ යනවා යන්න, මේ ක්ලාස් එක මොකක්ද හලෝ, ඔය දෙන්නාගෙන් එක්කෙනෙක් දකිනකන් දැන් විනාඩි දහයක් විතර මං මෙතනට හිටගෙන".

"යන් යන්, 12 සයන්ස් තියෙන්නේ ෆිෆ්ත් ෆ්ලො එකේ".

අයියෝ, දැන් නැගපංකො ෆිෆ්ත් ෆ්ලො එකට හැම උදේම.

"කෝ ආදි? එයත් 12 සයන්ස් නේ?", මං ඇහුවේ අපි පඩිපෙල නගින්න පටන් ගනිද්දී.

"ආ..ඌ ඩියුටි ගියා, පන්සිල් ගත්තට පස්සෙ ක්ලාස් එකට එයි".

ක්ලාස් එක තියන ෆ්ලො එකට එද්දී මගේ හොඳ පණ ගිහින්, ඒවුනාට මොකෝ මේ යොහානයාට නම් හෙමින් ගමනක් ඇත්තෙම නෑ, යනවා නෙමේ දුවනවා.