කඩුපුල් මල

දෙවන දිගහැරුම

ඒ දෙන්නට හිනාවෙවී, පොත් ටික ගන්න මං පිටිපස්සට හැරෙනවත් එක්කම, මගෙ ඇස් වලට අහුවුනේ, මට ඔරවන් ඉන්න යශ්මිගෙ මූණ.

.....................................................................................................................

ඒ මොකක්ද ඒ වුණේ කියලා හිතා ගන්න බැරුව මම ආපහු ඉස්සරහට හැරෙද්දී ආදි මගෙ දිහා බලන් හිටියා.

"මොකෝ", එයා ඇහුවේ ඇහිබැමකුත් උස්සලා.

"ම්හ්.. මුකුත් නෑ, මේ දැන් කෙමෙස්ට්‍රි නේද?", කතාව වෙනස් කරන්න එහෙම ඇහුවත් ආදිට නම් තාම ශුවර් නෑ වගේ.

"හ්ම්", එයත් පිටිපස්ස හැරෙල බලන ගමන් කිවුවා.

"ඒ අද ප්‍රැක්ටිස් නෙ?", මගෙ පෑන කරකව කරකව හිටපු යොහාන් එකපාරටම ඇහුවා, අම්මෝ ඇති යන්තම් මේ මෝඩයා එහෙම වත් උදව්වක් කළා.

"ඔව් අප්පා...ගෙදර යන්න වෙලා නෑ මෙහෙම්මම ඉස්කෝලේ ඉවර වෙලා යනවා",ආපහු ඉස්සරහ හැරිච්ච ආදි කෙමෙස්ට්‍රි පොත් එලියට අදින ගමන් කිවුවා.

මේ කියන්නේ අපි පොඩි කාලේ ඉඳලම යන පෆෝමින් ආර්ට් ක්ලාස් එක ගැන. ඒකට මං එකතු උනෙ හත වසෙරෙදි වුනත් මේ දෙන්නනම් පොඩි කාලෙ ඉඳන් ගිහින් තියනවා. සයන්ස් කළා වුනත් ඉස්කෝලෙ තියෙන තරගකරී මනසිකත්වය චුට්ටක් පැත්තකින් තියල අපි නිදහසේ සින්දු කියල, නටලා හැමදේම කරන ඇකඩමි එක තමා ඒක. දැන් සති දෙකක විතර ඉඳන් ඇකඩමි එකේ මේ ප්‍රැක්ටිස් තිබුනෙ ඒකේ අලුත්ම වේදිකා නාට්‍යක පළවෙනි ෂෝ එක ඊළග සතියෙ තිබුනු නිසා.

"මාත් මේ දවස් ටිකේම එහෙමයි බං, දැන් සති කීයක ඉඳන් මේකට මැරෙනවද"

"ඔය ටික ගිහින් ස(ර්) ට කියන්නකො, ෂෝක් එකට ටොක්කකුත් හම්බවෙයි"

"ඔව් ඔව් එච්චර තමා දැන් මට අඩු", යොහාන් කිවුවෙ මට දිව දික් කරන ගමන්.

"මේකිට නම් මොකෝ, ඇකඩමි එක එහාපැත්තෙනෙ, හොදට වොශ් දාගෙන එහෙම එන්නේ", ආදි මගෙ පිටිපස්සෙන් එබිලා යොහන්ට කිවුවා.

"නැත්තන්, ඔය ඩබල වගේ හඩු ගද ගගහ එන්ඩයැ මං"

"මේ මේ, කාට පේන්නද සුවද ගගහ එන්නෙ, එහෙම ඕනෙනෑ, තියෙන මොකක් හරි එකක් දාගෙන එනවා", ඒ පාරනම් ආදි කිව්වේ හඩ ටිකක් සැර කරලා.