කඩුපුල් මල

පස්වන දිගහැරුම

"දෝණී! නැගිටින්නේ නැද්ද, අටට එතන ඉන්න ඕනෙ නේද, දැන් හයයි හතළිහයි"

හෑ, මං ඇඳෙන් නැගිට්ටා නෙමේ පැන්නා, දෙයියනේ එච්චර වෙලා ගියෙ කොහොමද. එකපාර ඇඳෙන් පැන්නා වගේ නෙමේ, ඊළඟට වෙච්ච දේ නිසා මගේ දවසෙම ප්ලෑන් ඉවරයි.

.......................................................................................................................................

හැම මාසෙටම එක පාරක් ගෑණු ළමයෙක් වීම ගැන සියලූම ගෑණු ළමයි පසුතැවෙන ඒ දේ මටත් ඉතින් අමුත්තක් නෑ, ඒත් අද. ච්....මොන වදයක්ද මන්දා, තව එක දවසක් ඉන්න බැරි උනානෙ. දැන් ඉතින් මේකත් තියාගෙන නටන්නයි උඩපනින්නයිත් එපැ. මටම කුටු කුටු ගගා මං එහෙම්මම වොශ් රූම් එකට රිංගගත්තා. දඩි බිඩි ගාලා විනාඩි පහට නාගෙන, කොණ්ඩෙත් තෙත් බේරි බේරි මං එළියට ආවා. මේක පිහ පිහ ඉන්න ගියොත් අද මට යන්න වෙන්නෙ හෝ එක පටන් ගන්නේ වෙලාවට.

"මොකක්ද ළමයො, ඔන්න ඔය කොන්ඩෙ පිහදාගෙන ඉන්න", වොශ් රූම් එකෙන් එළියට අඩිය තිබ්බා විතරයි ඔන්න ඉතින් අම්මා කෑගහනවා.

"ඇඳගෙන පිහදාගන්නෝ, මේක පිහද පිහද හිටියොත් මට යන්න වෙන්නෙ නෑ", මං අයන් බෝඩ් එක උඩ ඊයෙ රෑට අයන් කරපු ටී ශ(ර්)ට් එකයි ලෙගින් එකයි අරගෙන කාමරේට ගියෙ හැමදාම කොන්ඩෙ හරියට පිහදාගන්නෑ කියලා සුපුරුදු දේශනාව කුස්සියෙන් ඇහෙද්දි.
ඇඳගෙන ඉවර වෙලා, මගෙ ඔක්කොම කොස්ටියුම්ස් දාපු සූට්කේස් එකයි, ඇඳ උඩ තිබුන මගෙ හෑන්ඩ් බෑග් එකයි අරගෙන මං එළියට යද්දී තාත්තා ඇඳගෙන කෑම මේසෙ වාඩි වෙලා ෆෝන් එකේ මොකක්ද බල බල හිටියා.

"යන් යන් යන්," මං තාත්තා ගාවට ගිහින් කිව්වෙ අතේ තිබ්බ වොච් එකටත් තට්ටු කරලා, "හොඳටම පරක්කු වෙලා තියෙන්නෙ".

"ඔව් මං නෙ පරක්කු කලේ", තාත්තා කිව්වේ නැගිටලා මට විහිළුවට ටොක්කකුත් ඇනලා.

"හරි හරි, චූට්ටක් පරක්කු වුණා"

"ආ ඒපාර චුට්ටක් වෙලා, දැන් කිව්වෙ හොඳටම පරක්කු වෙලා කියලා"

"අනේ... යන් කෝ,"

"අම්මාට කියලා එන්න, මං වාහනේ ගන්නං"

"හෝ හෝ ඔහොම ඉන්න, වඳින්න එපැ", තාත්තගෙ අතින් ඇඳලා නවත්තගෙන මං දණගහලා වැන්දා.