" අපේ මතක අතරේ තාමත් රැදෙමි නිතරේ මේ හිතට නම් දුක බර වැඩී...."
" මෙතනින් කොහෙටද "
"දකුණට "
"අහිතක් නැතේ තවම තුන් හිතේ..සුබ වෙන්න ඔබෙ ලොවට පතනෙමි මෙමා....අපේ මතක අතරේ....තාමත් රැදෙමි නිතරේ....මේ හිතට නම් දුක බර වැඩී......ඔය කලු ගේට් එක "
" අපෙ එක එළියේ දාන්න වෙන්නෙ..ඇතුලේ අරුන් ඔක්කොම බදු අරගෙන දාලා තියෙන විදිහට "
" ඩෝන්ට් වොරි සුද්දා....මං ඉඩ අරන් දෙන්නම් ඔයා ඉන්නකෝ"
මං බැස්සා...අපි දැන් ඉන්නෙ ජාන්වී අම්මාගෙ ගෙදර ලග වෙද්දි අනික් හරක් රැළ වාහන දාලා තියෙන විදිහට ආයෙ බල්ලෙක්ට යන්න ඉඩ නැති වෙද්දි ආයුශ්ව වාහනේ තිබ්බ මම ගේට් එකෙන් ඇතුලට ගියේ කොහොමත් මගෙ ජාන්වී මං එනකල් රැකන් ඉන්න බව දන්නම හින්දා...
" ජාන්වී අම්බේ......හ්හ්හ් සුදු පුතා ආවා අනේ...වරෙල්ලකෝ කවුරුත් නෑනේ අවදානේ දෙන්න "
" මගෙ වස්තුව...ඇයි පුතේ වෙලා ගියේ"
" උම්මියක් දෙන්නත අනේ.....දැක්ක කල් බලන්නකෝ"
ජාන්වී අම්මා මාව තුරුල් කරගෙන නළලට තොල් තද කරාම මං දොන්ත උනා,
" ජාන්වී අම්මේ බලන්නකෝ අනේ"
" ඇයි අනේ...කෝ අර ළමයා "
" කොහෙද ඉතිං අනේ...එන පලවෙනි දවසෙම කොල්ලව මට පාරේ තියලා එන්න උනානේ...මේ අපෙ රුවිනුයි ශෙවින් මාමායි හරක් දෙන්නෙක් වගේ අර බලන්නකෝ අනේ ජිප් දෙක ගහලා තියෙන විදිහට බලු බල්ලෙක්ට ආයෙ එන්න පුලුවන් ද කියලා "
" ඇත්ත නේන්නම්...මං රුවින්ට කිව්වා ඔයාලට ඉඩ තියන්න කියලා...පොඩ්ඩක් ඉන්නකෝ දෙකක් දීලා එන්න මම "
" නෑ එපා අනේ...ඔයා දන්නෑනේ රුවින් මාමා එනකොට මට කිව්ව නමනින්දා කතා "
මං නැති අසරණකමක් මවාගෙන කතා කරන්න ගත්තේ එලියේ මගෙ මිනිහා ඉන්නවා කියලත් අමතක කරලා වෙද්දි ජාන්වී අම්මා ඇහි බැමි රැලි කරන් මං දිහා බලන් උන්නම මං සිරිමත් ආරූඪ කරගෙන කතා කරන්න ගත්තා.....
" රුවින් මාමා කිව්වනෙ උබට නුවර ගෙදර ඉඩක් නෑ හෙවන්...ආව අතක පලයන් කියලා....නොදරු මම කට වහන් අහන් ඉදලා මේ ආවේ ඔයාට කියලා යන්න...නැත්තං මං බෝයිපෙන්ව එළියෙන් දාලා එන්නෑ අම්මේ...මේ ඇත්තමයි"
