Aşk nereden nereye//minsung

9

Gözlerimi açtığımda yanımda kimse yoktu, Jeongin'e seslendim. Hemen geldi.

"Saat kaç?"

"Akşam sekiz."

"Minho?"

"Haber yok."

Yataktan kalktım. Sehpadan arabanın anahtarını alıp evden çıktım. Arkamdan gelen sesleri duymuyordum, duymamazlıktan geliyordum. Arabaya binip sürmeye başladım. Minho'nun arabasının bulunduğu yere gittim.

Arabadan inip uçuruma yaklaştım.

Nasıl bu duruma gelmiş olabilirdi ki? İntihar edecek kadar kim canını acıtmıştı balımın?
Nasıl cesaret etti peki? Karıncayı bile incitmeyecek bir adam, kendi canına nasıl kıydı. Şimdi bende denesem, başarabilir miyim ki?
Aslında cesaretli olan o değildi. O korkandı sadece. Ne olursa olsun intihar etmekten başka bir yol illaki olmalıydı. Sözünü tutmadı.
Hava kararmıştı. Yanıma yaklaşan arabanın farlarından gelen ışıkla etrafım aydınlandı.
Arkamı döndüm arabadan inen Jeongin'di.

"Abi."

Olduğum yere çöktüm o da yanıma oturdu.

"Sana anlatmam gereken şeyler var."

"Şimdi değil Jeongin."

"Minho abimle ilgili."

"Bulundu mu yoksa?"

Hayır anlamında kafasını salladı.

"İstersen arabada konuşalım he? Burası pek hoş bir yer değil."

"Anlat Jeongin, burada konuşacağız."

"Minho abim... hastaydı. Bipolardı..."

-geçmiş-

Ekiple birlikteydik. Ben bir yandan bateriyi çalmaya çalışıyordum. Minho abim içiyordu. Bir defa yanlış çaldım. Sonra tekrar denedim o da yanlış oldu.

"Jeongin yapma." Dedi.

Tekrar denedim yine olmadı.

"Yapma dedim sana!"

Yerinden kalkıp çenemi tuttu sonra suratıma bir yumruk attı.

Ayağa kalkıp hızla dışarı çıktım. Arkamdan sesleniyordu. Sonra yanıma geldi benimle birlikte yürümeye başladı.

"Özür dilerim Jeongin."

"Boşver be abi, benim ne haddime zaten bateri falan."

"Saçmalama Jeongin o nasıl laf?"

"Öyle abi öyle."

"Yapma be Jeongin özür dilerim affet."

Dinlemeden yürümeye devam ettim. Durdu sonra tekrar peşimden geldi.

"Jeongin, tedaviye başladım." Dedi durgun bir sesle.

Durdum. Yanıma geldi, ağlıyordu.

"Hastayım ben biliyorsun değil mi? Bazen kendimi kaybediyorum, bazen uyku uyuyamıyorum, bazen de yataktan çıkasım gelmiyor. Öyle yoruldum ki Jeongin! Öyle yoruldum ki... bu sıçtığımın kafasını durduramıyorum Jeongin! Durduramıyorum."

Her konuşmasında sesi daha da yükseliyordu, daha çok ağlıyordu.

"Nolur affet Jeongin, nolur."